หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 503

“หลิงเอ๋อร์ เลิกนึกถึงไอ้คนพรรค์นั้นสักทีเถอะ! มันไม่คู่ควรให้เธอเสียใจเลยสักนิด!”

ซูอวี่ฉีรู้ว่ากู่หลิงเอ๋อร์กำลังนึกถึงเรื่องเศร้าในอดีตของเธอกับฉินเฟิง

กู่หลิงเอ๋อร์หัวเราะ “ฉันจะนึกถึงมันได้ยังไงกัน? ฉันก็แค่ไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าไหนอีกต่อไปแล้วก็เท่านั้นเอง”

ซูอวี่ฉียิ้มอย่างอับจนหนทาง เธอไม่รู้ว่าจะปลอบโยนกู่หลิงเอ๋อร์อย่างไรอีกต่อไป หัวใจของหญิงสาวที่แหลกสลายนั้นมันยากเกินจะเยียวยาได้

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงตะโกนด้วยความโมโหดังขึ้นข้างนอก

“พวกคุณเป็นใครกัน? นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล! กรุณาออกไปด้วย!” ผู้คุ้มกันที่ชื่อเฟิ่งสั่งให้มาอารักขาอยู่ข้างนอกร้องตะโกน

“ใครมาน่ะ?” ซูอวี่ฉีถามด้วยความอยากรู้

“ฉันไม่รู้ ออกไปดูกันเถอะ!” กู่หลิงเอ๋อร์ลากซูอวี่ฉีออกมาด้วย

คนทั้งหกกำลังจ้องผู้คุ้มกันนอกคฤหาสน์ตาเขม็ง หนึ่งในนั้นคือฉินเฟิง และที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ เป็นคนผมยาวกระเซอะกระเซิง ทำให้เขาดูเหมือนคนเถื่อนอย่างไรอย่างนั้น

“เยี่ยหลาง ไอ้เด็กบ้านั่นอยู่ข้างในนี้แหละ!” ฉินเฟิงบอกคนเถื่อนข้างกายที่มีนามว่าเยี่ยหลาง

“ได้ เข้าไปดูกันเถอะ ฉันคิดว่าได้กลิ่นผู้หญิงสองคนนะ...” เยี่ยหลางตอบพลางสูดจมูกฟุดฟิด มีประกายพาดผ่านดวงตาของเขาวูบหนึ่ง

“จมูกของลุงช่างน่าทึ่งเสียจริง! มีสาวสวยสองคนอยู่ในคฤหาสน์ มิหนำซ้ำพวกหล่อนยังเป็นสาวบริสุทธิ์อีกต่างหาก”

ฉินเฟิงยิ้มทะเล้นให้เยี่ยหลาง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แกนี่มันเด็กดีจริงๆ แกรู้ว่าฉันชอบผู้หญิงแบบนั้น หลังจากจับไอ้เด็กบ้านั่นได้แล้วฉันก็จะปล่อยให้แกจัดการเอง”

เยี่ยหลางหัวเราะพลางเดินทอดน่องไปที่คฤหาสน์ราวกับว่าเขากำลังเดินกลับบ้านของตนเอง เขาไม่สนใจผู้คุ้มกันพวกนั้นแม้แต่น้อย

“หยุดตรงนั้นแหละ! มิฉะนั้นพวกเราจะลงมือ...”

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของชื่อเฟิ่งก็ฉายแววเป็นปรปักษ์พลางขมวดคิ้วแน่น เธอสัมผัสได้ว่าศัตรูที่อยู่ตรงหน้าแข็งแกร่งมากทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าคนที่แลดูรกรุงรัง ขอบเขตพลังของมันช่างแสนล้ำลึกยากหยั่งถึง

“ออกไปงั้นเหรอ? พวกเราบอกว่าคิดจะออกไปแล้วเหรอ? ไม่ว่าเฉินผิงจะอยู่ข้างในหรือเปล่า พวกเราก็ไม่ออกไปหรอก!” ฉินเฟิงกล่าวพลางยกยิ้มมุมปาก

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หลินเทียนหู่ก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก เขาเงื้อมีดขึ้นหมายพุ่งโจมตีใส่พวกมัน

แต่ชื่อเฟิ่งกลับรั้งเขาเอาไว้แล้วขยิบตาให้เขา จากนั้นเธอก็กล่าวกับฉินเฟิงว่า “คุณชาย ฉันไม่รู้ว่าคุณเฉินไปล่วงเกินคุณยังไง แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ ทำไมคุณไม่บอกชื่อกับพวกเราไว้? พอคุณเฉินกลับมา ฉันจะได้บอกให้เขาไปเยี่ยมคารวะและขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว”

“ชื่อเฟิ่ง เธอจะให้คุณเฉินเป็นฝ่ายขอโทษได้ยังไงกัน?” เมื่อหลินเทียนหู่ได้ยินก็ถึงกับตื่นตระหนกอยู่บ้าง

แต่ชื่อเฟิ่งไม่สนใจเขาแล้วกล่าวพร้อมคลี่ยิ้มให้ฉินเฟิงต่อไป

“ถึงแม้ว่าเธอจะแก่ไปสักหน่อย แต่ก็สวยมากทีเดียว มิหนำซ้ำยังปากหวานเสียด้วย! ถ้าหากเธอยินดีเล่นสนุกกับฉันสักพัก บางทีฉันก็อาจจะพิจารณาข้อเสนอของเธอก็ได้นะ!”

ฉินเฟิงมองชื่อเฟิ่งด้วยรอยยิ้มสัปดน