หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 508

ฝุ่นควันตลบฟุ้งไปทั่วทั้งบริเวณก่อนที่จะจางหายไปจนเผยให้เห็นเฉินผิงที่กำลังยืนหยัดอยู่ตรงกลางแอ่ง

“คะ คุณเฉิน?” ไป๋จ่านถังตะลึงงันด้วยความตกตะลึง

เขากระโดดออกจากเฮลิคอปเตอร์งั้นเหรอ? เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? ใช่สิ เขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรนี่นา มิหนำซ้ำยังเป็นเซียนอีกต่างหาก เขาไม่ใช่มนุษย์หรอก!

เมื่อไป๋จ่านถังหายตกตะลึงก็มองเฉินผิงด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและหวาดหวั่น

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับซูอวี่ฉีงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามหน้าเคร่ง

“ไม่ คุณซูอยู่ที่นี่ เธออยู่ในห้อง...” ไป๋จ่านถังเป็นคนในตระกูลไป๋อันเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในจิงตู ยามที่ได้เห็นเฉินผิง เขาไม่อาจบังคับตนเองมิให้พูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดหวั่นได้ ตอนนี้เขามิได้วางท่าราวกับบุตรชายของตระกูลดัง

จากนั้นเฉินผิงก็รีบมุ่งไปยังห้องนั้น ซูอวี่ฉีได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันได้ตรวจสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้นเฉินผิงก็โผล่พรวดเข้ามาในห้องเสียก่อน

“เฉินผิง?” ซูอวี่ฉีร้องไห้ทันทีที่เห็นเฉินผิง เธอถลาเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” เฉินผิงกอดซูอวี่ฉีเอาไว้แล้วตบไหล่เบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ

“ทำไมคุณถึงได้กลับมาเอาป่านนี้? ฉินเฟิงกับคนของมันลักพาตัวหลิงเอ๋อร์ไป พวกมันบอกให้คุณคุกเข่าขอโทษให้พวกมันด้วย ถึงตอนนั้นพวกมันก็จะปล่อยหลิงเอ๋อร์ ฉันกลัว... ฉันกลัวฉินเฟิงจะทำอะไรเธอไปแล้ว เขามันเลวยิ่งกว่าสัตว์!” ซูอวี่ฉีกล่าวทั้งน้ำตา

“ฉินเฟิง?” เพียงแค่ได้ยินชื่อ เฉินผิงก็พรั่งพรูไปด้วยเจตจำนงแห่งการล่าสังหาร แม้แต่ไป๋จ่านถังที่อยู่นอกห้องก็ยังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเพราะสัมผัสได้ถึงพลังความโกรธแค้น

หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งเองต่างก็สัมผัสได้ถึงเจตจำนงแห่งการล่าสังหารระลอกหนึ่งเช่นกัน พวกเขาไชโยโห่ร้องอยู่ในใจเพราะนั่นหมายความว่าเฉินผิงกลับมาแล้ว จึงรีบประคองกันออกจากห้องมาพบเขา

“อวี่ฉี ไม่ต้องร้องไห้ไปนะ คุณช่วยบอกผมทีว่าพวกมันจับหลิงเอ๋อร์ไปไว้ที่ไหน? ผมจะช่วยพาเธอกลับมาเอง!” เฉินผิงถามซูอวี่ฉี

“โรงแรมหวังเจีย ฉินเฟิงบอกชื่อสถานที่แห่งนี้ก่อนที่มันจะออกไป!” ซูอวี่ฉีตอบ

“ไม่ คุณคอยคุ้มกันอยู่ที่นี่ก็พอ!” เฉินผิงโบกมือให้อย่างไม่ไยดี เขาเดินออกมาจากคฤหาสน์เพียงลำพังแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงแรมหวังเจีย

ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นย่ำแล้ว ตะวันบ่ายคล้อยสาดส่องมาที่เฉินผิงทำให้เงาของเขาทอดยาวออกไป

ยามนี้ภายในห้องหนึ่งของโรงแรมหวังเจีย กู่หลิงเอ๋อร์จ้องมองเพดานพร้อมน้ำตาคลอดเบ้าอย่างสิ้นหวัง เธอหมดเรี่ยวแรง จากการร้องไห้และก่นด่าสาปแช่งจน ตอนนี้เธอรู้สึกชาหนึบไปทั้งตัวแล้ว

กู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกสิ้นหวัง เธอรู้ว่าเมื่อฉินเฟิงจับตัวเธอได้ ก็คงไม่ต่างอะไรกับแกะตัวหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่า คงไม่มีโอกาสหนีไปได้แล้ว

เพราะฉะนั้นเธอจึงเลิกดิ้นรนแล้วรอให้ฉินเฟิงระบายความต้องการเยี่ยงสัตว์ ถ้าหากมีโอกาสล่ะก็ เธอจะฆ่าตัวตายแล้วจบชีวิตในโลกอันโหดร้ายใบนี้เสีย

“ร้องสิ! ทำไมเธอไม่ร้องอีกเล่า? เธอเอาแต่นอนนิ่งเป็นท่อนไม้ก็ไม่สนุกน่ะสิ!” ฉินเฟิงตะโกนใส่กู่หลิงเอ๋อร์

แต่กู่หลิงเอ๋อร์ไม่สนใจเขาและเอาแต่นิ่งราวกับหุ่น