หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 509

“ฉินเฟิง แกเสร็จหรือยังเนี่ย? เลิกเสียเวลาได้แล้ว!” เสียงของเยี่ยหลางดังขึ้นจากนอกห้อง

“ลุงหลาง รอสักครู่ ผมใกล้จะเสร็จแล้ว...” ฉินเฟิงไม่กล้าชักช้า เขารีบถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเริ่มเปลื้องผ้ากู่หลิงเอ๋อร์

กู่หลิงเอ๋อร์ไม่ขยับตัว ได้แต่ปล่อยให้ฉินเฟิงถอดเสื้อผ้าออกไป น้ำตาของเธอหยาดหยดลงบนผ้าปูที่นอน

“ผิวพรรณของเธอเนียนสวยมากเลย... ทำไมฉันถึงไม่สังเกตเห็นมาก่อนนะ? ผิวสวยแถมรูปร่างเย้ายวนเสียขนาดนั้น ความงามของเธอช่างหาที่เปรียบมิได้...” ฉินเฟิงไล้ดวงหน้าของกู่หลิงเอ๋อร์แล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ

กู่หลิงเอ๋อร์หันหน้าไปด้านข้างเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมองสีหน้าอันน่าสะอิดสะเอียนของฉินเฟิง

แต่ฉินเฟิงกลับบีบคางของกู่หลิงเอ๋อร์แล้วบังคับให้เธอหันหน้ามาหาตน เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ที่รัก มันอาจจะเจ็บสักหน่อย แต่เธอน่าจะทนไหวอยู่ ไม่นานก็จะรู้สึกดีขึ้นเอง...” ฉินเฟิงยิ้มสัปดนให้กู่หลิงเอ๋อร์ก่อนที่จะโน้มลงมาจูบปากของกู่หลิงเอ๋อร์

กู่หลิงเอ๋อร์ที่เอาแต่นิ่งเฉยมาโดยตลอดพลันอ้าปากแล้วงับจมูกของฉินเฟิง

“อ๊าก...” ฉินเฟิงแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เขาบีบปากของกู่หลิงเอ๋อร์อย่างแรงแล้วดึงเอาจมูกออก

แต่ฟันของกู่หลิงเอ๋อร์ที่งับลงบนผิวก็ทำให้จมูกของเขามีเลือดไหลโชก

“ฉินเฟิง เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เยี่ยหลางถามจากด้านนอก

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ลุงหลาง!” ฉินเฟิงตอบ เขาไม่อาจปล่อยให้เยี่ยหลางรู้ว่าตนตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอายได้เป็นอันขาด

“นังแพศยา ฉันจะทรมานแกจนทำให้แกต้องร้องขอความตายเลยเชียวล่ะ!” ฉินเฟิงตะโกนพลางฉีกเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของกู่หลิงเอ๋อร์อย่างโกรธจัด

ไม่ช้ากู่หลิงเอ๋อร์ก็เหลือเพียงชุดชั้นใน

ตอนนี้เฉินผิงมาถึงตรงทางเดินและได้ยินเสียงกรีดร้องจากชั้นบน เขาขมวดคิ้วแล้วกระโจนขึ้นไปชั้นบนทันที

เปรี้ยง!

เมื่อได้ยินเขากล่าวเช่นนั้น กู่หลิงเอ๋อร์ก็พลันนึกถึงสภาพของตนเองขึ้นมาได้ จึงรีบเอาผ้าปูที่นอนมาห่อตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน เมื่อเยี่ยหลางได้ยินเสียงหน้าต่างแตกกระจาย ก็ถีบประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ฉินเฟิงชี้ไปทางเฉินผิงแล้วตะโกนอย่างโกรธจัดว่า “ลุงหลาง เป็นมันเอง มันก็คือเฉินผิง!”

เยี่ยหลางมองเฉินผิงแล้วยิ้มเยาะ “มันก็แค่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกยังเอาชนะมันไม่ได้อีกงั้นเหรอ?”

ฉินเฟิงเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดในรุ่น เยี่ยหลางไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะเอาชนะเฉินผิงไม่ได้

“ลุงหลาง อย่าได้ดูถูกมันเชียวนะ เจ้าคนผู้นี้ฆ่าเจี่ยงเจิ้งเต๋อในกระบวนท่าเดียว ผมยังไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะสู้กับมันได้!” ฉินเฟิงเตือนเยี่ยหลาง

“ฮึ เจี่ยงเจิ้งเต๋อช่างไม่เอาไหนเสียเลย ถึงกับโดนฆ่าในกระบวนท่าเดียว คนอย่างเจี่ยงเจิ้งเต๋อยังมีหน้าเรียกตนเองว่าเป็นอาจารย์อยู่อีกงั้นเหรอ!” เยี่ยหลางเย้ยหยัน