หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 515

เฉินผิงหงุดหงิดเล็กน้อยที่พวกตระกูลฉินไม่ได้มาที่เสิ่งเฉิงในเจียงเป่ยเพื่อแก้แค้นเขาแม้ว่าเขาจะรออยู่ในเมืองนี้มานานกว่าเจ็ดวันแล้วก็ตาม สุดท้ายแล้วเฉินผิงก็เลิกรอคอย เขาต้องการหินวิญญาณมากขึ้นเพื่อรับพลังชี่

ในตอนแรก เฉินผิงวางแผนว่าจะเดินทางไปหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่กับไป๋จ่านถัง แต่เขาต้องเปลี่ยนแผนเพราะการตายของฉินเฟิง

ขณะที่เขากำลังแสดงเคล็ดวิชาการต่อสู้ให้เทียนหู่และชื่อเฟิ่งดูอยู่นั้น ยามก็เข้ามาด้วยความรีบร้อนและรายงานกับเขาว่า “คุณเฉินครับ ท่านรัฐมนตรีหลี่จากกระทรวงยุติธรรมมาขอพบคุณครับ!”

“โสว่อี้เหรอ? ทำไมอยากเจอฉันล่ะ?” เฉินผิงตกใจ ตั้งแต่เขาปฏิเสธคำเชิญของโสว่อี้ให้เข้าทำงานที่กระทรวงยุติธรรม พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันเลย

“ให้เขารอฉันที่ห้องนั่งเล่น เดี๋ยวฉันไป!”

จากนั้น เฉินผิงก็เหลือบไปมองเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งและสั่งว่า “คุณสองคนลองฝึกสู้กันเองไปก่อน ไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ ศิลปะการต่อสู้-ขั้นปรมาจารย์จะแข็งแกร่งมากต่อเมื่ออยู่ในสนามการต่อสู้ของจริงเท่านั้น”

“เข้าใจแล้ว!” เทียนหู่กับชื่อเฟิ่งพยักหน้าตอบรับ

โสว่อี้นั่งอยู่ที่โซฟา ขณะที่เฉินผิงเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น

เขายืนขึ้นทันทีและทักทาย “คุณเฉิน ขออภัยจริงๆ ที่ผมมารบกวน”

“ไม่เป็นไรครับ ท่านรัฐมนตรีหลี่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมครับ?” เฉินผิงส่งยิ้มบางๆ ให้เขา

“ตอนนี้บุคคลสำคัญท่านหนึ่งอยู่ที่ร้านกาแฟในถนนชี่และอยากจะเจอคุณครับ ผมอยากให้คุณไปกับผม” โสว่อี้กล่าวอย่างสุภาพ

เฉินผิงอึ้งไปพักใหญ่ ถ้าถึงขนาดให้โสว่อี้มาเชิญเฉินผิงด้วยตัวเองแล้วล่ะก็ เขาเชื่อทันทีว่าคนคนนั้นจะต้องสำคัญมากจริงๆ และเฉินผิงก็คิดว่า เขาคงเป็นข้าราชการระดับสูงเหมือนกับโสว่อี้

แต่กระนั้น เขาก็ไม่สนใจที่จะผูกมิตรหรือเข้าร่วมกับพวกเขา เพราะนั่นจะเป็นการขัดขวางไม่ให้เขาได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ

“ท่านรัฐมนตรีหลี่ ผมต้องขออภัยจริงๆ ผมกำลังติดธุระอยู่ ยังไปตอนนี้เลยไม่ได้…” เฉินผิงปฏิเสธคำเชิญของโสว่อี้อย่างสุภาพ

“ถ้าอย่างนั้น คุณจะว่างเมื่อไรครับ?” โสว่อี้ไม่ยอมแพ้

“ผมจะไม่ว่างไปอีกสองสามวันเลยครับ!” เฉินผิงตอบ

โสว่อี้กล้าดียังไงที่มาขู่ฉัน? ถึงคนคนนั้นจะเป็นคนสำคัญในจิงตู ถ้าฉันไม่อยากเจอ ฉันก็จะไม่ไป

ในร้านกาแฟที่ถนนชี่ ชายหน้าเหลี่ยมวัยกลางคนกำลังดื่มชา ชายหนุ่มผมสั้นร่างสูงที่ดูมีอำนาจ ยืนอยู่ข้างเขา

“เสี่ยวลี่ แกอายุเท่าไรแล้ว?” ชายวัยกลางคนถามขึ้นมา

“ปีนี้ผมอายุยี่สิบห้าแล้วครับ ท่านรัฐมนตรี” เสี่ยวลี่ตอบเสียงดังโดยไม่กะพริบตา

“อ้อ แกอายุไล่เลี่ยกันกับเฉินผิงเลย ดีนะที่ยังหนุ่มยังแน่น แกจะได้ประสบความเร็จอีกมาก…”

แววแห่งความอิจฉาฉายผ่านดวงตาของชายวัยกลางคน

ทันใดนั้น โสว่อี้ก็เปิดประตูเข้ามาในร้านอย่างหัวเสีย

ชายวัยกลางคนเห็นดังนั้นก็ตกใจ “เขาอยู่ไหนล่ะ?”

“คุณจ้าวครับ เฉินผิงปฏิเสธคำเชิญของเราด้วยการบอกว่าเขาติดธุระอยู่ครับ!” โสว่อี้ก้มหน้าตอบด้วยความอับอาย