หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 546

ไป๋จ่านถังจองตัวชั้นหนึ่งให้กับเฉินผิง ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกของเขาที่ได้อยู่ในห้องโดยสารชั้นหนึ่งแบบนี้

หลังจากหาที่นั่งของเขาเจอ เขาก็นั่งลงอย่างสบายใจ เขาหลับตาและพักผ่อนเพื่อรอเวลาให้เครื่องบินขึ้น

ขณะนั้น ก็มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งแต่งตัวในชุดสวยทันสมัยเดินเข้ามาในห้องโดยสาร หญิงสาวมีใบหน้ารูปไข่พร้อมด้วยแว่นกันแดดเข้าทรงสวยงาม

หลังจากตรวจสอบที่ตั๋ว เธอนั่งลงตรงที่นั่งข้างเฉินผิง ส่วนชายหนุ่มอีกคนนั่งลงตรงที่นั่งด้านหน้าของเขา

หลังจากที่หญิงสาวนั่งลง เธอชำเลืองมองมายังเฉินผิง เธอขมวดคิ้วอย่างดูหมิ่น

เธอมองไปที่เพื่อนของเธอ “ล่างกือฉันไม่อยากนั่งข้างคนคนนี้ เขาดูท่าทางเหมือนกับคนบ้านนอกแถมมีกลิ่นอีกด้วย”

ล่างกือหันกลับมาหาเธอ “อดทนอีกนิดนึงแล้วกัน เดี๋ยวพอเครื่องขึ้นแล้วผมจะสลับที่นั่งกับเขา”

เขาไม่อยากจะสร้างปัญหาใดๆ กับผู้โดยสารคนอื่นๆ เพราะรู้ดีว่าคนเหล่านี้ที่สามารถซื้อตั๋วชั้นหนึ่งได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

หญิงสาวทำหน้าบูดบึ้งไม่ค่อยพอใจ “ก็ได้ ว่าแต่คุณตรวจดูแล้วหรือยังว่ายังมีตั๋วคอนเสิร์ตของซ่งเถี่ยเหลืออยู่ ฉันไม่อยากเสียเวลาเดินทางหรอกนะ”

“ตกลง ตกลง พ่อของผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ที่หงเฉิง เขาเป็นผู้มีอำนาจมากๆ เลยนะ รู้สึกว่าจะชื่อว่าหลินเทียนหู่ ฉันได้ยินมาว่าแค่เขากระทืบเท้าลงพื้น ทั่วทั้งหงเฉิงก็ถึงกับต้องสั่นสะเทือน” ล่างกือโอ้อวด

“ถ้าอย่างนั้น คุณควรติดต่อหาเขาซะตั้งแต่ตอนนี้ ให้เขาหาตั๋วให้เราสักสองใบ ฉันชอบซ่งเถี่ยมากๆ แต่ว่าฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงมาจัดคอนเสิร์ตในเมืองเล็กๆ อย่างหงเฉิงกันนะ”

หญิงสาวทำหน้าฉงน

ล่างกือพยักหน้าตอบ “ดีล่ะ ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้เลย คุณควรจะนั่งลงแล้วรอก่อนนะ”

ขณะที่เขาหลับตาอยู่ เฉินผิงได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งหมด เมื่อเขารู้ว่าซ่งเถี่ยจะจัดคอนเสิร์ตในหงเฉิง เขาคิดว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขาอย่างแน่นอน

“อาจจะเป็นเพราะเธอรู้ว่าผมมาจากหงเฉิง? เธอเลยจัดคอนเสิร์ตที่นั้น” เฉินผิงพึมพำเบาๆ พร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อล่างกือได้ยินว่าเพื่อนของเฉินผิงเป็นคนซื้อตั๋วให้และขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรก ความหยิ่งผยองก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที

“นี่นาย ขยับมานั่งแถวหน้านี้ได้มั้ย ฉันอยากจะนั่งข้างแฟนของฉัน” ล่างกือพูดสั่งอย่างเย่อหยิ่ง

เขามองไปที่ล่างกือ ก่อนจะเมินเฉยต่อคำพูดนั้น เขาเอนตัวพิงลงบนที่นั่งของเขาก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง

เมื่อเห็นเช่นนั้น ล่างกือรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก “นี่นาย ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง? ฉันบอกให้ลุกออกที่นั่งนั่นซะ อย่ามากวนประสาทฉันจะดีกว่า”

เฉินผิงยังคงไม่สนใจเขาและไม่ได้ลืมตาขึ้นมาแต่อย่างใด

“บ้าเอ้ย” ล่างกือสบถ เขาเอื้อมมือไปหวังคว้าที่คอเสื้อของเฉินผิง เฉินผิงลืมตาขึ้นทันทีก่อนที่จะจับไปที่ข้อมือของชายคนนั้น

กำลังแขนที่มากมายของเฉินผิงที่จับลงไปราวกับกรงเล็บเหล็ก ทำให้ล่างกือเหงื่อแตกและตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด