หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 552

“วันนี้วันที่เท่าไหร่?” ตาเฒ่ามังกรถาม

“วันที่แปดเดือนหกครับ” ชายคนนั้นตอบ

“หมายความว่าเรามีเวลาอีกเดือนเดียว ฉันหวังว่าเฉินผิงจะสำเร็จพลังพื้นฐานขั้นห้าได้ในอีกไม่นาน!” ตาเฒ่ามังกรพูดด้วยความหวังล้นปรี่ในแววตา

“ผมกลัวว่ามันจะยากเกินไปสำหรับคุณเฉินผิง แม้ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มมากความสามารถ! เขาเพิ่งจะเริ่มฝึกได้ไม่นาน เวลาเพิ่งจะผ่านมาแค่ไม่กี่เดือน” ชายวัยกลางคนส่ายหัว

“ฉันรู้ว่ามันยาก แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น เขาเป็นความหวังเดียวที่เรามี ไม่อย่างนั้นเราคงช่วยหลงต้าเฉียวไม่ได้..”

ตาเฒ่ามังกรดูจนปัญญาขณะเขามองไปยังทะเลที่เงียบสงบ “ตอนนี้ฉันทำได้เท่านี้ ที่เหลือขึ้นอยู่กับโชคชะตา!”

ซู่!

ตาเฒ่ามังกรเพิ่งจะพูดจบตอนที่เสี่ยวหรูโผล่ขึ้นจากน้ำ ในมือแต่ละข้างมีปลาสองตัว

“อาจารย์ วันนี้เราจะกินปลาเก๋าเป็นมื้อเย็น!” เสี่ยวหรูตะโกนอย่างร่าเริง

เมื่อเธอขึ้นมาจากฝั่งแล้วเห็นชายคนนั้น เธอดูไม่แปลกใจเลย เธอทักทายอย่างสุภาพ “มาแล้วเหรอคะ คุณหลง!”

เขายิ้มแล้วพยักหน้าตอบ

จากนั้นเสี่ยวหรูก็ปลีกตัวไปทำอาหาร เขาถอนหายใจระหว่างที่มองเสี่ยวหรู “เฮ้อ เป็นเด็กที่ดีจริงๆ! ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธอใช้ร่างผลึกน้ำแข็งได้ด้วย เธอต้องเก่งกาจแน่นอนในวันข้างหน้า..”

“ฉันกลัวว่าหลงต้าเฉียวจะทนได้อีกไม่นาน เธอถูกกักขังและทรมานเกินกว่ายี่สิบปี ถ้าเราไม่ให้ความหวังเธอ เธอคงจะไม่รอด..”

น้ำตารื้นดวงตาของตาเฒ่ามังกร

ชายคนนั้นก็ดูเศร้าหมองเช่นกัน “ความลับอะไรกันที่ท่านผู้เฒ่าบอกหลงต้าเฉียวก่อนเขาจะสิ้นใจ? อะไรที่ทำให้ตระกูลหลงอยากรู้นักจนพวกเขาขังหลงต้าเฉียวเอาไว้หลายปี?”

“ฉันเองก็ไม่รู้ เท่าที่รู้คือความลับนั้นต้องสำคัญมาก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้..ตาเฒ่ามังกรส่ายหัว

ทั้งสองคนหยุดคุยกันหลังจากนั้น ไม่นานก็ได้ยินเสียงเสี่ยวหรู “อาจารย์ ข้าวเย็นพร้อมแล้ว มากินเถอะค่ะ”

หลังต่างฝ่ายต่างมองหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างเข้าใจกัน ชายทั้งสองก็เดินไปหาเสี่ยวหรู ไม่นานก็มีเสียงหัวเราะและกลิ่นหอมลอยมาจากกระท่อมที่สร้างด้วยหิน