หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 561

“ทำไมคุณไม่ไปคุยกับคุณปู่ของคุณสักหน่อยละกู่หลิงเอ๋อร์ ก่อนที่ท่านจะจากไป? ผมนึกว่าพวกคุณไม่อยู่บ้านเสียอีก!”

เฉินผิงไม่ตอบคำถามของซูอวี่ฉี แต่กลับโยนคำถามเข้าใส่กู่หลิงเอ๋อร์

“ถ้าปู่เห็นฉัน เขาจะต้องบังคับให้ฉันกลับบ้านแน่ๆ” กู่หลิงเอ๋อร์พูดอย่างขำขัน “ฉันไม่อยากทำแบบนั้น!”

เฉินผิงส่ายหัว “บางทีคุณก็ควรทำนะ”

“คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะเฉินผิง” ซูอวี่ฉีวางท่ากดดัน “คุณคิดจะไปไหนกันแน่?”

“มันมีงานประมูลของโบราณจัดขึ้นที่จิงตู ท่านกู่ช่างมีน้ำใจส่งบัตรมาเชิญฉันน่ะ”

“ฟังดูน่าสนุกจัง! ฉันอยากไปด้วย” ซูอวี่ฉีพูดเสียงสั่น

“พวกเราจะไปด้วย” กู่หลิงเอ๋อร์ยืนยัน “ฉันมีเพื่อนอยู่ที่จิงตู พวกเขาต้องต้อนรับเราเป็นอย่างดีแน่นอน”

เฉินผิงมองดูพวกเขาด้วยความสงสัย ความจริงแล้วพวกเขาวางแผนที่จะติดตามไปด้วยตั้งแต่แรก ทันทีที่รู้ว่าเฉินผิงจะไปที่นั่น

“ฉันไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยนะ พรุ่งนี้เช้าบอกคุณปู่ของคุณด้วยนะเมื่อได้พบกับท่าน” เฉินผิงหายเข้าไปในห้องนอนโดยไม่พูดอะไรอีก

วันต่อมา ถังหลงบอดี้การ์ดผู้ซื่อสัตย์ของกู่เวิ่นเทียนได้เดินทางมาถึงคฤหาสน์ของเฉินผิงแต่เช้าตรู่

ทันทีที่รถจอดสนิท กู่หลิงเอ๋อร์และซูอวี่ฉีก็รีบมุดตัวเข้าไปนั่งข้างในทันที เฉินผิงและถังหลงสบตากันเล็กน้อยก่อนที่กู่เวิ่นเทียนจะเดินตามหลังพวกเขามา

กู่เวิ่นเทียนผงะเล็กน้อย เมื่อได้เห็นถังหลงมาถึงรถพร้อมกับซูอวี่ฉีและหลานสาวของเขา เขาตั้งสติได้อย่างรวดเร็วแล้วส่งยิ้มให้พวกเขาโดยที่ไม่พูดอะไร

ในห้องโดยสารที่คับแคบ กู่เวิ่นเทียนนั่งตรงที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า ในขณะที่เฉินผิงถูกบังคับให้นั่งเบียดกับซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ที่เบาะหลัง

เขารู้จักหลานสาวของเขาเป็นอย่างดี ไม่ว่ากู่หลิงเอ๋อร์จะรู้สึกอย่างไรต่อเฉินผิง เขาก็ไม่คิดที่จะขวางทางพวกเขาทั่งสอง ถ้ากู่หลิงเอ๋อร์ได้ลงเอยกับเฉินผิงจริงๆ ฉันบอกได้เลยว่าไม่มีชายใดที่จะเหมาะสมไปกว่าเขาผู้นี้อีกแล้ว

“พวกนี้จริงๆ มันก็แค่เล่ห์กลเท่านั้น” เฉินผิงตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง “มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสร้างวัตถุที่มีพลังเช่นนี้”

“การสร้างเครื่องรางที่แท้จริงนั้น จะต้องอาศัยกฏของธรรมชาติมากมายอีกทั้งโชคชะตาที่เปลี่ยนผันตลอดเวลา”

มันต้องใช้ความรู้และทักษะที่จำเป็นจำนวนมากมายมหาศาล แม้แต่จี้หยกที่เฉินผิงทำให้แก่ซูอวี่ฉียังต้องใช้ความสามารถที่สูงมาก

กู่เวิ่นเทียนไม่ได้พยายามปรับมุมมองหรือเหตุผลของเขามากกว่านี้เพราะกลัวว่าจะฟังดูเชย สิ่งเดียวที่ได้ยินหลังจากการสนทนานั้นคือเสียงคำรามของเครื่องยนต์ของรถที่กำลังเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่อง

หลังผ่านไปห้าชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงจิงตู เฉินผิงมองดูเมืองที่พลุกพล่านด้วยความประหลาดใจหงเฉิงนั้นใหญ่โตมากจริงๆ แม้แต่เจียงเป่ยและเสิ่งเฉิงก็ไม่อาจเทียบเท่า

ตึกระฟ้าสูงตั้งตระหง่านเสมือนเกาะเล็กเกาะน้อยท่ามกลางกระแสการจราจรที่ไม่หยุดนิ่ง อันสะท้อนให้เห็นถึงจังหวะชีวิตที่เร่งรีบในจิงตู