หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 567

“ความรู้มันไม่เกี่ยวอะไรกับอายุ ไม่ว่าคุณจะรู้หรือไม่รู้ มันเป็นปัญหาของคุณที่ต้องใช้เวลาเป็นสิบปีในการฝึกฝนนักเวทย์ แต่ผมไม่ได้โง่แบบนั้น” เฉินผิงพูดหน้าตาเฉย

ปัง! อาจารย์เหอทุบฝ่ามือลงบนโต๊ะ “เจ้าหนู แกพูดว่าอะไรนะ?”

วันนี้ต้องมีบางอย่างพังแน่! ฉินเสี่ยวเทียนกระปรี้กระเป่าขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นเรื่องสนุกๆ ที่อยู่ตรงหน้า

“ใจเย็นๆ ครับ คุณเหอ” ไป๋เสี่ยวซานลุกขึ้นทันทีและพยายามขอให้อาจารย์เหอใจเย็นลง

“คุณไป๋ เด็กนี่มาจากที่ไหนกัน? เอาเจ้าเด็กยโสนี่ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะไปเอง ห้องนี้อยู่ได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น!”

อาจารย์เหอไม่สามารถระงับความโกรธเอาไว้ได้ เขาตะคอกใส่ไป๋เสี่ยวซาน

ไป๋เสี่ยวซานอดตกใจกับความเกรี้ยวกราดของอาจารย์เหอไม่ได้สีหน้าเขาจึงบูดบึ้ง

เขาไม่สามารถหักหน้าคนใดคนหนึ่งได้ แต่คำขู่ของอาจารย์เหอทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก

“คุณเหอ ดูเหมือนว่าคุณไป๋จะไม่ได้ให้ความนับถือคุณมากพออย่างที่คุณคิดนะ เขาปฏิเสธคำขอของคุณเพื่อเด็กหนุ่มคนนั้น ทำไมคุณไม่มาอยู่ข้างตระกูลฉินล่ะ? เรายินดีจ่ายให้คุณเท่าๆ กับที่ตระกูลไป๋เสนอให้คุณนะครับ!”

ฉินเสี่ยวเทียนสาดน้ำมันลงบนกองไฟเพื่อทำให้ไป๋เสี่ยวซานลำบากใจยิ่งขึ้น

“คุณไป๋ คุณคิดจะทำให้ผมโกรธเพราะเจ้าเด็กไร้มารยาทคนนั้นจริงๆ หรือ?”

ไป๋จ่านถังแทบจะร้องไห้เขาจึงเบนสายตาไปที่เฉินผิง แต่เขาต้องตกตะลึงเพราะเฉินผิงกลับนั่งนิ่งเหมือนกับว่าตนเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

“คุณเหอ คุณเฉินเป็นหนึ่งในแขกผู้มีเกียรติของเราในวันนี้ ดังนั้น…”

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

อาจารย์เหอที่กำลังอารมณ์เสียหมุนตัวเดินออกไปก่อนที่ไป๋เสี่ยวซานจะพูดจบประโยค

“สี่สิบห้าล้าน!” ฉินเสี่ยวเทียนที่ตะโกนขึ้นมา

การยื่นราคาประมูลที่สูงเกินไปของเขาทำให้ทุกคนภายในห้องเงียบกริบ ทุกคนต่างก็ส่งสายตามองหน้ากันแต่ไม่มีใครกล้ายื่นราคาขึ้นอีก ไป๋เสี่ยวซานชอบกระจากบานนั้นแต่ถ้าเฉินผิงไม่อนุญาต เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากต้องยอมยกกระจกนั่นให้ฉินเสี่ยวเทียน

ของล้ำค่าแต่ล่ะชิ้นได้ถูกนำออกมา แต่อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกลับไม่ยอมให้ไป๋เสี่ยวซานประมูลอะไร ในทางกลับกันฉินเสี่ยวเทียนเป็นคนที่ประมูลได้มากที่สุดด้วยราคาประมูลที่สูงลิบลิ่วผ่านการแนะนำจากอาจารย์เหอ

ไป๋เสี่ยวซานเหมือนแมวที่นอนอยู่บนหลังคาสังกะสีร้อนๆ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร ในขณะที่ฉินเสี่ยวเทียนนั้นหน้าบานด้วยความรื่นเริงทำให้เขายิ่งรู้สึกขัดหูขัดตา

“คุณไป๋ น่าสนใจจริงๆ ที่คุณเลือกเด็กเหลือขอคนหนึ่งแทนที่จะเป็นนักเวทย์มากประสบการณ์อย่างอาจารย์เหอ เด็กนั่นอาจจะเป็นคนมีพรสวรรค์แต่นี่มันไม่เหมือนกับการต่อสู้ นักเวทย์ต้องมีคุณสมบัติมากกว่านั้น ผมไม่อยากเชื่อว่าคุณจะถูกเด็กนั่นหลอก คุณเป็นความน่าละอายของจิงตู!” ฉินเสี่ยวเทียนกล่าววาจาเยาะเย้ยไป๋เสี่ยวเทียน

ไป๋เสี่ยวซานถึงกับหมดคำพูดเพื่อแก้ต่างให้กับการตัดสินใจของเขา เขาทำได้แค่เพียงจ้องกลับไปที่ฉินเสี่ยวเทียน

“ตอนนี้พวกคุณหัวเราะกันไปก่อน” เฉินผิงพูดพร้อมกับจิบชาอุ่นๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา