หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 568

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ฉินเสี่ยวเทียนหัวเราะ “โอ๊ะ อย่างนั้นหรือ? ผมอยากรู้นักว่าคุณจะทำอย่างไรให้ผมหัวเราะไม่ออก!”

“เอาล่ะทุกท่าน เราเหลือเพียงของล้ำค่าชิ้นสุดท้ายแล้ว ผมใช้ทรัพย์สมบัติเกือบทั้งหมดของผมไปกับของสิ่งนี้ มันเป็นเครื่องรางที่พิเศษจริงๆ ผมสงสัยว่าใครจะสามารถปลดวงแหวนอาคมของเครื่องรางชิ้นได้บ้าง? มีนักเวทย์ผู้มีเกียรติท่านใดที่อยากจะลองดูบ้างหรือไม่ครับ?”

โจวจ้าวหลงเปิดกล่องใบสุดท้ายในขณะที่พูดเกลี้ยกล่อมนักเวทย์ให้ลองมาปลดพลังจากสินค้าชิ้นนี้ มันคือจานปากัวที่ทำจากไม้แดงซึ่งเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและฝุ่นหนาเตอะเนื่องจากการเก็บรักษามาเป็นเวลานาน

ทุกสายตาจับจ้องไปยังจานปากัวแต่ไม่มีใครรู้สึกว่ามันมีความพิเศษอย่างไร มันดูเหมือนแผ่นไม้ที่ไม่มีใครต้องการมากกว่า ถ้าหากโยนมันทิ้งลงบนถนนทุกคนก็คงจะมองข้ามมันไป

นักเวทย์ต่างเข้ามาตรวจสอบจานปากัวอย่างละเอียดแต่พวกเขาก็ยังไม่พบความพิเศษใดๆ ของมัน อาจารย์เหอขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้าหลังจากที่ทำการตรวจสอบมันแล้ว

เฉินผิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเขาไม่ได้ลุกขึ้นไปตรวจสอบมันเหมือนคนอื่นๆ สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นการประมูลของเก่าอันที่จริงเป็นเพียงอุบายอย่างหนึ่งก็เท่านั้น! ความหวังที่เขาจะได้เจอสิ่งของสักชิ้นนั้นสูญเปล่าจริงๆ

จานปากัวชิ้นนี้เป็นเพียงแผ่นไม้ธรรมดาเท่านั้น มันไม่ใช่เครื่องรางของขลังหรือว่ามีอาคมใดๆ ฝังอยู่ เหตุผลง่ายๆ ที่เหล่านักเวทย์พวกนั้นมองไม่เห็นความพิเศษของมันก็เพราะว่ามันไม่มีเลย!

“คุณเหอ?” ฉินเสี่ยวเทียนมองไปที่อาจารย์เหอ

“มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับจานปากัวนี้บ้างหรือเปล่าครับ?” เขากระซิบถาม

“จานปากัวนี่ดูค่อนข้างธรรมดาแต่ผมว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่าง ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรจนกว่าผมจะได้ตรวจมันอย่างละเอียด”

“ถ้าอย่างนั้นคุณสามารถปลดวงแหวนอาคมที่จานปากัวนี่ได้หรือเปล่า?” ฉินเสี่ยวเทียนพูดอย่างกระตือรือร้น

“ผมก็ไม่มั่นใจอาจจะได้หรืออาจจะไม่ได้”

“ทุกท่านก็ได้เห็นกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นจานปากัวนี้มีอะไรพิเศษหรือไม่? มีใครสามารถปลดวงแหวนอาคมได้เปล่า?” โจวจ้าวหลงถามทุกคนอีกครั้ง

นักเวทย์แต่ล่ะคนต่างหันมองกันไปมาแล้วก็เงียบเฉย พวกเขามองไม่เห็นความพิเศษใดๆ ของจานปากัวนี้

“ผมมั่นใจว่าอย่างน้อยหนึ่งในพวกคุณจะสามารถช่วยผมได้ ในเมื่อทุกท่านเป็นนักธรณีศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด” โจวจ้าวหลงกล่าวประชดประชัน

“เฮอะ!” เฉินผิงไม่ค่อยสบอารมณ์ โง่เง่าเสียจริง คนพวกนี้คิดว่าจะตรวจเจออะไรที่พิเศษจากขยะชิ้นนี้งั้นหรือ?

“พวกเรามาที่นี่เพื่อประมูลสิ่งของไม่ได้มาเพื่อแข่งขัน ผมว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”

ไป๋เสี่ยวซานคัดค้านการท้าพนันเพราะเขาคิดว่าเฉินผิงนั้นด้อยกว่าอาจารย์เหอ เฉินผิงอาจจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรผู้หนึ่งแต่อาจารย์เหอนั้นบำเพ็ญเพียรมาแล้วสิบปี!

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! คุณไม่กล้างั้นหรือ?” ฉินเสี่ยวเทียนหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“ในเมื่อพวกเราไม่มีใครมองเห็นความพิเศษของจานปากัวนี่ เกรงว่าอาจารย์เหอก็คงจะชนะไปโดยปริยาย เจ้าหนูนี่จะไปมีอะไร”

“ถูกต้อง แม้แต่คนโง่ก็ยังเดาผลลัพธ์ออก แล้วทำไมจะต้องวางเดิมพนันกับเรื่องนี้ด้วย?”

“เงินสองร้อยล้านไม่มากมายสำหรับตระกูลไป๋ แต่ให้ไปเปล่าๆ แบบนั้น? แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องคิดก่อนเลย”

ทุกคนต่างซุบซิบเกี่ยวกับที่อาจารย์เหอนั้นเหนือกว่าเฉินผิงมาก