หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 572

ไป๋เสี่ยวซานคิดว่าเฉินผิงคงไม่สามารถจะประมือกับหยวนเป่าจงได้ อาจารย์เหอยิ่งหมดหวังเข้าไปใหญ่ อย่างไรเสียเฉินผิงก็ยังเป็นเพียงคนหนุ่ม วรยุทธ เวทมนต์ และการบำเพ็ญเพียรนั้นต้องฝึกฝน และการฝึกฝนนั้นก็ใช้เวลานาน เวลาคือสิ่งที่เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงมีน้อยกว่าคนอื่นๆ

“เจ้าเด็กนี่ตาบอดหรือยังไงนะ ก็เห็นฉันอัญเชิญพลังของปากัวแล้วไม่ใช่หรือยังไง ยังจะดื้อด้านหาว่ามันเป็นของไร้ประโยชน์อยู่อีกเหรอ”

หยวนเป่าจงมองเฉินผิงด้วยความเหนื่อยหน่าย

ในฐานะนักเวทย์ระดับต้นๆ ของฮ่องกง เขาไม่ยอมให้เด็กถอนหงอกอย่างแน่นอน

โจวจ้านหลงถลึงตาใส่เฉินผิง ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิง ปากัวนี้คงจะถูกขายในราคางามๆ ไปนานแล้ว เจ้าเด็กนี่ทำทุกอย่างพังหมด

“ไม่อยากเชื่อว่าเจ้าเด็กนี่ยังจะกล้าสงสัยคุณหยวนอีก รู้ไหมว่าเขามีอำนาจขนาดไหนน่ะ”

อาจารย์เหอหัวเราะเยาะ สายตาจ้องมองไปที่เฉินผิง

เขากำลังใช้เฉินผิงเป็นเครื่องมือในการยกยอหยวนเป่าจง ด้วยความสามารถขนาดนั้น หยวนเป่าจงสมควรที่จะได้ความเคารพจากจอมยุทธ์คนอื่นๆ

เฉินผิงพูดเยาะเย้ย “นั่นเป็นเพราะว่าผมไม่ได้ตาบอด หลงกลของพวกคุณ อาคมลึกลับที่คุณเพิ่งจะปลุกออกมามันเป็นเพียงแค่เวทมนต์ของคุณที่เอาไว้หลอกทุกคน มันไม่ได้มาจากปากัว คิดว่าคนอื่นเขาไม่สังเกตหรือไงกัน”

คำกล่าวหาของเขาตรงจุดมากๆ หยวนเป่าจงและอาจารย์เหอใช้เวทย์มนต์ของพวกเขาแทนที่จะปลุกปากัว ความแตกต่างระหว่างทั้งสองก็คือพลังของหยวนเป่าจงแข็งแกร่งมากพอจะทำให้ทุกคนไม่ทันสังเกต

อาจารย์เหอมองทะลุกลอุบายของหยวนเป่าจงแต่ไม่แฉเขา เพราะอย่างน้อยหยวนเป่าจงก็รู้ว่าอาจารย์เหอโกหกแต่ว่าเขาก็ไม่พูดอะไรเพราะว่าคำโกหกของอาจารย์เหอก็เป็นประโยชน์สำหรับเขาเช่นกัน

“พล่ามอะไรของเธอเนี่ย นี่หล่าวหาว่าลำดับนี่เกิดจากเวทมนต์ของฉันแล้วก็หาว่าทุกคนที่นี่โง่หมดยกเว้นเธออย่างนั้นเหรอ” หยวนเป่าจงกล่าว น้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความโกรธ

ด้วยเพราะเป็นคนเหลี่ยมจัด หยวนเป่าจงเลือกใช้คำที่ปลุกระดมให้ฝูงชนโกรธเคืองเฉินผิง

ฉันจะเป็นศัตรูกับชนชั้นสูงทั้งจิงตูไม่ได้หรอกนะ ครอบครัวฉันไม่ได้มีอิทธิพลที่จะครองทั้งเมืองขนาดนั้น

“นี่ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ในเมื่อแกหาว่าอาคมที่คุณหยวนปลุกขึ้นมาไม่ได้มาจากปากัว แกก็พิสูจน์สิ จะมาพูดเปล่าๆ แล้วขอให้พวกเราเชื่อไม่ได้หรอกนะ ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ล่ะก็ แกจะไม่ได้เสียแค่สองพันล้าน แต่แกจะได้เสียชีวิตด้วย”

ไฟแค้นลุกโชนในดวงตาของฉินเสี่ยวเทียน

“แน่ใจนะว่าอยากได้หลักฐาน” เฉินผิงถามขณะที่มองฉินเสี่ยวเทียนด้วยความขบขัน

“แน่นอน ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ว่าปากัวเป็นแค่แผ่นไม้ผุๆ นั่นก็หมายความว่าแกแพ้แล้วก็ได้พูดพล่อยๆ” ฉินเสี่ยวเทียนตอบด้วยความขุ่นเคือง

“แล้วคุณอยากได้หลักฐานด้วยไหม” เฉินผิงหันไปถามหยวนเป่าจิน

ขณะที่เหยวนเป่าจินกำลังจะอ้าปากตอบ เฉินผิงกล่าว “คิดให้ดีนะ คุณรู้ดีที่สุดว่าปากัวนี้ที่จริงแล้วคืออะไร”