หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 571

โจวจ้าวหลงรู้ว่าปากัวนั้นถูกสลักออกมาจากแผ่นไม้ผุๆและอาจารย์เหอก็เป็นคนสร้างเจ้า “อาคม” ชื่อดังขึ้นมาเองมากกว่าจะเกิดจากพลังของปากัว แม้อาจารย์เหอจะยังงุนงงแต่เขาก็หลอกคนอื่นๆ ได้สนิท

“นี่เด็กน้อย ขนาดฉันบอกว่าฉันเห็นกับตาเธอก็ยังไม่เชื่อเหรอ” ในที่สุดหยวนเป่าจงก็พูดขึ้นมาหลังจากที่เขาเงียบไปนาน

เนื่องจากหยวนเป่าจงเป็นจอมเวทย์ระดับต้นๆ ของฮ่องกง คำพูดของเขาจึงมีน้ำหนักมาก แม้แต่อาจารย์เหอก็เคารพเขา

“ผมเชื่อสายตาตัวเอง” เฉินผิงกล่าวพร้อมยิ้มเหยียด

“ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากโน้มน้าวเธอ ดูเอาเองเถอะว่านี่มันแค่ไม้ผุๆ หรือเปล่า”

ระหว่างที่กำลังพูดมือหนึ่งข้างของหยวนเป่าจงถือปากัวเอาไว้ ขณะที่อีกข้างขยับไปมาอย่างพริ้วไหวเพื่อร่ายมนต์ปลุกปากัว ขณะที่เหล่าผู้ชมกำลังมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น สิ่งแปลกประหลาดบางอย่างก็เกิดขึ้น มีอาคมส่องแสงแวววาวหมุนวนลอยอยู่เหนือจานปากัว

หยวนเป่าจงแผนเสียงลั่นทำให้อาคมนั้นแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นลำแสงก็กลับเข้ามาบรรจบกันอย่างสวยงาม

แสงจ้าส่องประกายสีทองไปทั่วทั้งห้องจนทำให้เหล่าผู้ชมต้องหยีตาจากลำแสงที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น

แสงสีทองดับลงไม่นานหลังจากนั้น และปากัวก็กลับไปสู่สภาพตามปกติของมัน

เหล่าผู้ชมยังคงตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น พากันอ้าปากค้างตาจ้องมองไปยังปากัวจนตาแทบถลนด้วยความประหลาดใจ

“คุณหยวนสมกับเป็นจอมเวทย์มือหนึ่งของฮ่องกงจริงๆ เป็นเกียรติเสียเหลือเกินที่ได้มาเจอคุณ” อาจารย์เหอชื่นชมเขาด้วยน้ำเสียงยกย่องปนอิจฉาหยวนเป่าจิน

“เครื่องรางนี้ช่างสุดยอดจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหยวน สมบัติล้ำค่าชิ้นนี้คงจะถูกฝังลืมไปแล้ว”

“ในชีวิตนี้ฉันไม่เคยเห็นเครื่องรางที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อนเลย”

“พอเห็นอานุภาพของมันแล้ว ฉันยินดีทุ่มเงินทั้งหมดซื้อมันเลย”

เสียงพูดคุยกลายมาเป็นเสียงโห่ร้อง เนื่องจากทุกคนมุ่งมาดปรารถนาว่าจะซื้อปากัวมาให้ได้โดยไม่เกี่ยงว่ามันจะราคาเท่าไหร่

“เขามาจากไหนเนี่ย คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเขากล้ามาอวดดีที่จิงตูได้อย่างไรกัน”

ฝูงชนเย้ยหยันเฉินผิงแล้วยังลากตระกูลไป๋เข้าไปด้วย ใบหน้าของไป๋เสี่ยวซานบูดบึ้งขึ้นมาทันที

ในทางตรงกันข้าม เฉินผิงยังคงไม่สะทกสะท้าน

“เด็กน้อย คุณหยวนถามนายน่ะ จู่ๆก็เป็นใบ้เหรอ ถ้านายยอมแพ้ แล้วก็จ่ายเรามาสองพันล้าน เราจะปล่อยเรื่องนี้ไป” ฉินเสี่ยวเทียนกล่าวพร้อมรอยยิ้มมั่นอกมั่นใจ

“ไม้ผุๆ ยังไงก็เป็นแค่ไม้ผุๆ วันยังค่ำ ไม่มีมนตราไหนสามารถจะเปลี่ยนมันได้หรอก” เฉินผิงตอบด้วยท่าทีเฉยเมย

สิ่งที่เฉินผิงโพล่งออกไปทำให้ทุกคนอึ้ง ไป๋เสี่ยวซานหน้าซีดเผือก เขากล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณเฉิน ได้โปรดอย่าไปต่อปากต่อคำกับพวกเขาเลย...”

แม้ไป๋เสี่ยวซานจะรู้ว่าเฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียร แต่เขาไม่เคยเห็นชายหนุ่มต่อสู้มาก่อน พลังที่หยวนเป่าจงแสดงไปนั้นเป็นวรยุทธชั้นสูง ไม่มีทางที่เฉินผิงจะต่อกรได้