หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 588

ฉางหยวนจุนพยักหน้ารับ “ในเมื่อคุณหยางเป็นคนบอก งั้นก็รอก่อน”

หลังจากที่ได้รับคำสั่ง เด็กหญิงก็ขยับออกไปด้านข้าง เพื่อให้หยวนเป่าจงได้เขามาดูแผลที่มือของฉางหยวน หยวนเป่าจงยกแขนของเด็กหนุ่มขึ้นมา

นอกจากลิ่นเหม็นเน่าที่ตลบอบอวลไปทั่วห้องแล้ว ที่เห็นได้อีกอย่างก็คือ นิ้วมือทั้งห้าบนมือขวาของฉางหยวนได้เปลี่ยนเป็นสีเข้ม และมีเลือดไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา

“คุณฉาง ลูกชายของท่านได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร?” หยวนเป่าจงถาม

“เพื่อนร่วมชั้นของเขาบอกว่าเขาถูกบางอย่างกัดที่นิ้วมือ ทำให้เขาหมดสติและล้มลงอย่างแรงจนหัวไปกระแทกกับพื้น จากนั้นเขาก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ผมได้ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญหลายต่อหลายคน และให้พวกเขาตรวจดูอาการอย่างละเอียดจนหมดแล้ว ความเห็นส่วนใหญ่ระบุว่า อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้เกิดจากพิษหรือการกระทบกระเทือนทางสมองแต่อย่างใด แต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่า ทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้น และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เขายังต้องพึ่งเครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา” ฉางหยวนจุนอธิบาย

“ถูกกัดเหรอ?” หยวนเป่าจงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ขณะที่จ้องมองนิ้วที่บาดเจ็บของฉางหยวน

“แผลที่นิ้วของเขาไม่เคยหายเลยหรอครับ?”

“ใช่ครับ มันเป็นอย่างนั้นมาโดยตลอด เราต้องคอยเปลี่ยนผ้าพันแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือดของเขาด้วยผ้าพันแผลชุบยาฆ่าเชื้อให้อยู่เรื่อยๆ ไม่อย่างนั้นมันก็จะเน่าและเริ่มส่งกลิ่นเหม็น ก่อนหน้านี้ เราเคยเห็นหนอนแมลงวันคลานและกัดกินเนื้อเยื่อบนแผลของเขาด้วย” ฉางหยวนจุนอดไม่ได้ที่จะมองฉางหยวนด้วยความรู้สึกหดหู่

หากผมคิดไม่ผิด ลูกชายของคุณน่าจะถูกกู่ฉง ปรสิตมีพิษจากหมู่บ้านหม่าวกัดเข้า ซึ่งก็คงจะเป็นสาเหตุให้เขาต้องนอนป่วยขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้เช่นนี้” หยวนเป่าจงวินิจฉัย

“กู่ฉง ปรสิตมีพิษจากหมู่บ้านหม่าวเหรอ?” ฉางหยวนจุนขมวดคิ้ว “หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมพิษของมันจึงไม่ปรากฏให้เห็นในผลตรวจของเขาล่ะ?”

หยวนเป่าจงยิ้มเบาๆ “คุณฉาง หากผลตรวจจากแล๊ป สามารถระบุที่มาของพิษนี้ได้จริง ท่านก็คงไม่ต้องเชิญผมมาที่นี่หรอก ใช่ไหมครับ? ในโลกใบนี้ ยังมีอะไรอีกหลายอย่าง ที่เครื่องมือทันสมัยเหล่านั้นตรวจหาไม่พบ!”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ฉางหยวนจุนก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนออกมา เขาพูดถูกแล้ว หากผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นสามารถรักษาอาการของฉางหยวนได้ ข้าก็คงไม่ต้องเชิญเขามาที่นี่หรอก

“คุณหยาง ในเมื่อเรารู้สาเหตุของอาการเจ็บป่วยแล้ว คุณมีวิธีที่จะรักษาฉางหยวนไหมครับ?” เขาถามอย่างใจจดใจจ่อ

ความเป็นจริงแล้ว หยวนเป่าจงกำลังเดาส่งไปเรื่อย เขาเองก็รู้ดีว่า มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่กู่ฉง ปรสิตมีพิษจะเดินทางมาถึงที่นี่ได้เพราะมันห่างไกลกันเหลือเกิน

ความจริงแล้ว เขารู้สึกว่าเรื่องที่กู่ฉง จากหมู่บ้านหม่าวมาปรากฏตัวที่จงตูนั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะเหลือเชื่อ โดยปกติแล้วมันเป็นกฏที่คนจากหมู่บ้านหม่าวจำเป็นจะต้องแจ้งให้ทางกระทรวงยุติธรรมทราบหากพวกเขาจะเดินทางมาที่จงตู ไม่เช่นนั้นก็คงเกิดความวุ่นวายไปทั่วทั้งเมือง หากพวกเขาถูกปล่อยให้ไปไหนมาไหนได้ตามอำเภอใจพร้อมกับกู่ฉงมีพิษของพวกเขา

“เขาวินิจฉัยได้ถูก และผิดในเวลาเดียวกัน” เฉินผิงตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

“คุณหมายความว่าอย่างไรครับ?” จ้าวอู๋ฉีถามด้วยความรู้สึกสับสน

“เขาพูดถูกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ชายที่นอนอยู่บนเตียง ถูกกู่ฉงมีพิษกัดอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้แผลของเขาไม่หายขาด และดูเหมือนมันจะแย่ลงเรื่อยๆ แต่การถูกกัดนั้น ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เขาหมดสติเป็นระยะเวลานานขนาดนี้” เฉินผิงอธิบาย

“แล้วอะไรคือสาเหตุครับ?” จ้าวอู๋ฉีถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ก่อนจะได้รับคำตอบ เขาก็เห็นหยวนเป่าจงหันหน้ามามองเฉินผิง “มีอะไรหรือเปล่า? นายกำลังจะบอกว่า ฉันวินิจฉัยโรคผิดงั้นเหรอ? หากนายมีอะไรดี ก็แสดงมันออกมา ไม่ใช่มาพูดจาลับหลังกันแบบนี้ เลิกแสดงตนว่าเป็นผู้รู้ได้แล้ว!”