หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 597

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงได้ตัดสินใจแล้ว 0hk;อู๋ฉีก็ไม่มีทางเลือก เขาจะไม่มีทางโจมตีเฉินผิงหรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายเลย

ฉางหยวนจุนตวาดขึ้นมาทันทีว่า “จ้าวอู๋ฉี หากว่าคุณยังไม่รีบเข้าโจมตีเขาในตอนนี้ผมจะไล่คุณออก!”

“คุณฉาง มันจะต้องมีเหตุผลบางอย่างอยู่เบื้องหลังการตัดสินใจของคุณเฉินเป็นแน่ ได้โปรดเชื่อใจเขา” จ้าวอู๋ฉีพยายามพูดโน้มน้าว

“ไร้สาระสิ้นดี ลูกชายของฉันกำลังจะตายเพราะเขา!” หยวนจุนจ้องมองฉางหยวนที่ยังคงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็หันไปหาหยวนเป่าจง “คุณหยวนได้โปรดหยุดเฉินผิงด้วย หากว่าคุณหยุดเขาได้ผมสัญญาว่าจะยอมทำตามทุกอย่างที่คุณขอ!”

หยวนเป่าจงรู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาประกาศออกมา จึงพยักหน้ารับอย่างยินดียิ่ง “ไม่มีปัญหาครับคุณฉาง แต่กระนั้นคุณก็ควรจะรับทราบด้วยว่าการบาดเจ็บล้นตายในระหว่างต่อสู้กันด้วยศาสตร์เวทย์นั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าผมบังเอิญฆ่าเฉินผิงตายโดยไม่เจตนาคุณจะต้องไม่กล่าวโทษและให้ผมรับผิดในเรื่องนี้!”

หยวนเป่าจงต้องการจะแก้แค้นเฉินผิงมาตลอด แล้วโอกาสก็มาถึงอย่างง่ายดาย

“ฉันจะไม่ทำเช่นนั้นแน่ อย่าได้กังวลไปเลย” ฉางหยวนจุนตอบรับทันที

ในตอนนี้ฉางหยวนดูเหมือนจะเจ็บปวดเป็นอย่างมากในขณะที่กลิ้งตัวไปมาอยู่บนพื้น โดยเอามือทั้งสองกุมหัวไว้ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขาก็ดูเจ็บปวดมากขณะที่เฝ้ามองฉางหยวนจุน

“ถ้าเช่นนั้น ผมก็จะรีบจัดการกับเฉินผิงเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นร่างของหยวนเป่าจงก็สั่นเทิ้ม เขาเหวี่ยงแขนไปข้างหน้าแล้วก็ปล่อยพลังออกมาเปลี่ยนเป็นฝ่ามือขนาดยักษ์ขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่มันจะฟาดเข้าจู่โจมเฉินผิง

ในขณะเดียวกันลำแสงสีแดงบนร่างของฉางหยวนก็ถูกปิดกั้นด้วยฝ่ามือยักษ์ จึงทำให้ชายหนุ่มสามารถหนีพ้นออกมาได้ “พ่อ ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย…”

แววตาของฉางหยวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เขาเกาะต้นขาของพ่อไว้แน่น

ฉางหยวนจุนก็ย่อตัวลงสวมกอดฉางหยวนไว้จนแน่น แล้วปลอบว่า “อาหยวน ไม่ต้องกลัวนะลูก พ่อได้ขอให้ คุณหยวนขัดขวางไว้แล้ว ลูกจะต้องปลอดภัย”

“คุณเฉิน…”

เมื่อเห็นว่าหยวนเป่าจงเริ่มโจมตีอย่างรุนแรง จ้าวอู๋ฉี่จึงก้าวออกมาด้านหน้าเพื่อต้องการที่จะช่วยเฉินผิง”

โจวจ้าวหลงแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ไอ้เจ้าเฉินผิงดันเสือกมาทำลายแผนของฉัน มันจึงสมควรตาย และฉันก็ต้องการจะเห็นมันตายด้วยตาตัวเอง!

ในขณะเดียวกันร่างของเฉินผิงก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีแดงเจิดจ้า ราวกับเทพเจ้ากำลังมาสู่โลกมนุษย์ ฝ่ามือยักษ์นั่นค่อยๆเล็กลง แล้วเปลวไฟที่ปกคลุมอยู่ก็มอดดับไปในที่สุด

“เป็นไปได้ยังไง?” ดวงตาของหยวนเป่าจงเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก

มันเป็นสุดยอดพลังไม้ตายของเขาที่ตั้งใจจะใช้เพื่อสังหารเฉินผิงให้ตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจที่มันกลับไม่มีผลกับอีกฝ่ายเลย

“ทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม? สำแดงออกมาเลย!”

เฉินผิงเป่าลมไปที่ฝ่ามือนั้นเพียงเบาๆ มันก็หายวับไปทันที

การกระทำของเขาทำให้หยวนเป่าจงขนลุกซู่

ท่านใดนั้นจอมเวทย์ผู้ตกตะลึงจนตัวแข็งก็โยนคำถามใส่เฉินผิง “น..นายเป็นใคร? นายใช้เวทมนต์อะไร? แล้วใครคือปรมาจารย์ของนาย?”