หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 598

หยวนเป่าจงได้ศึกษาและฝึกฝนศาสตร์เวทย์มานานหลายสิบปีและได้เรียนรู้จากปรมาจารย์หลายท่าน อีกทั้งยังได้ทดสอบประลองฝีมือกับเหล่านักเวทย์มากมาย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เคยที่จะได้พบเห็นนักเวทย์เช่นเฉินผิงมาก่อน

รัศมีแสงสีแดงที่ฉางผิงเปล่งออกมานั้นส่องประกายเจิดจ้าเป็นอย่างยิ่ง จนใครๆ ต่างก็รู้สึกอยากจะสักการะบูชาเขา ซึ่งหากไม่เป็นเพราะหยวนเป่าจงควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองไว้ให้สงบลงได้ เขาเองก็แทบจะคุกเข่าลงตรงหน้าชายหนุ่มผู้นี้เช่นกัน

เฉินผิงไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของหยวนเป่าจง เพราะไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้น

แต่เขากลับตะคอกใส่อีกฝ่ายว่า “หยุดไร้สาระเสียที ไสหัวไปให้พ้นเลยถ้านายไม่มีอะไรจะมาอวดอีกแล้ว”

แม้ว่าหยวนเป่าจงจะเดือดดาลเพียงใด แต่เขาก็ไม่กล้าจะประมือกับเฉินผิงอีกต่อไป จึงได้แต่ถอยห่างออกมา

เมื่อข้อเท็จจริงที่ว่าจอมเวทย์ผู้โด่งดังอย่างหยวนเป่าจงกลับถูกกำราบจนพ่ายแพ้ต่อเฉินผิงอย่างยับเยิน จากการประมือกันเพียงครั้งเดียว มันทำให้ฉางหยวนจุนต้องตื่นตะลึงจนอ้าปากค้างและมองดูชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เฉินผิงจ้องมองฉางหยวนจุน แล้วกล่าวว่า “คุณฉาง ผมบอกคุณแล้วว่าลูกชายของคุณตกเป็นหุ่นเชิดและทุกสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นล้วนถูกควบคุมจากจอมบงการ แต่คุณกลับไม่เชื่อผม ลูกชายของคุณจะสามารถอยู่รอดได้หากผมสามารถทำลายกู่ฉงควบคุมจิตเขาได้ทันในตอนนี้ ซึ่งหากปล่อยให้ยืดเยื้อออกไปอีก เขาก็อาจจะไม่สามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้แม้ว่าผมจะได้ทำลายกู่ฉงควบคุมจิตได้สำเร็จก็ตาม”

ขณะที่ฉางหยวนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ฉางหยวนจุนก็ยังคงลังเลว่าควรจะไว้ใจเฉินผิงดีหรือไม่

ในขณะเดียวกันจ้าวอู๋ฉีก็พยายามจะเกลี้ยกล่อมฉางหยวนจุนว่า “คุณฉางครับ คุณเฉินจะไม่มีทางจะทำร้ายคุณหยวนหรอก ได้โปรดเชื่อใจเขาเถอะ”

ในตอนนั้นฉางหยวนจุนเริ่มจะคล้อยตามแล้ว เขาจึงคลายแขนออก พร้อมที่จะปล่อยตัวฉางหยวนไป

ทันใดนั้นฉางหยวนก็กอดแขนของเขาไว้แน่นและร้องว่า “พ่อครับ พ่ออย่าไปเชื่อพวกเขานะ ผมเป็นลูกของพ่อนะ ไม่ใช่หุ่นเชิด ผมเป็นลูกชายสุดที่รักของพ่อไง มองดูผมสิ…”

การคร่ำครวญของเขาทำให้ฉางหยวนจุนปวดใจมาก จนเขาไม่อาจจะหักใจยอมให้เฉินผิงลงมือได้

เนื่องจากฉางหยวนจุนตกหลุมพรางของหุ่นเชิดตนนี้เสียแล้ว เฉินผิงจึงตัดสินใจที่จะต้องใช้กำลังบังคับ

“ไอ้พวกชาวบ้านจากหมู่บ้านหม่าว กล้าบังอาจมาล่วงเกินคุณฉาง! พระเจ้าโปรดเมตตาด้วย!”

ในขณะเดียวกัน ฉางหยวนก็หมดสตีไปในทันทีที่กู่ฉงควบคุมจิตบินออกไปจากร่างเขา แล้วก็ทรุดฮวบลงบนพื้น

“อาหยวน!” ฉางหยวนจุนรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวเขาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้หัวของเขากระแทกกับพื้นแข็งๆ

ในเวลาเดียวกันนั้น เฉินผิงก็วิ่งไปที่หน้าต่างแล้วคว้าเจ้ากู่ฉงควบคุมจิตไว้ได้ทันท่วงที

กู่ฉงที่ควบคุมจิตก็ยังคงดิ้นรนอยู่ แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นออกจากกำมือของเฉินผิงได้ จนในที่สุดมันก็อ้าปากออกแล้วพ่นหมอกควันสีดำออกมา

“ระวัง หมอกดำนี่มีพิษ” หยวนเป่าจงร้องเตือนทุกคนอย่างร้อนรน ก่อนทีตัวเขาเองจะกลั้นหายใจ

ขณะที่ทุกคนกำลังกลั้นหายใจอย่างตื่นกลัว จู่ๆ เฉินผิงก็อ้าปากของเขาเพื่อดูดเอาหมอกควันดำทั้งหมดนั่นเข้าไป

แม้ว่ามันจะเป็นพิษกับคนอื่นๆ แต่มันกลับเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดสำหรับการฝึกตนของเขา เขาจึงไม่ยอมปล่อยให้มันสูญเปล่า