หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 600

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉางหยวนจุนตื่นเต้นมากเมื่อฉางหยวนฟื้นคืนสติขึ้นมาครั้งแรก แล้วจึงปฏิเสธไม่ให้เฉินผิงรักษาเขา เพราะกังวลว่าจะไม่ได้เห็นฉางหยวนอีกต่อไปหากเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นมา

ด้วยความสงสารเมื่อได้ยินเสียงร้องที่บีบหัวใจของฉางหยวนจุน ทำให้จ้าวอู๋ฉีรีบไปขอร้องเฉินผิงว่า “คุณเฉินครับ ได้โปรดช่วยตรวจอาการของคุณฉางหยวนในตอนนี้ด้วยเถอะ”

“ได้แน่นอน!” เฉินผิงพยักหน้าตอบ

จ้าวอู๋ฉีเดินเข้าไปหาฉางหยวนจุน แล้วโน้มตัวลงปลอบโยนเขา “คุณฉางครับ คุณเฉินรักษาคุณฉางหยวนได้แน่ ได้โปรดอย่าเพิ่งสิ้นหวัง”

ฉางหยวนจุนเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา เมื่อเขามองเห็นสายตาที่มั่นใจของเฉินผิง เขาก็ไม่พูดอะไร แต่ค่อยๆวางร่างของฉางหยวนลงแล้วยืนขึ้น

เฉินผิงย่อตัวลงแล้ววางฝ่ามือบนหน้าผากของฉางหยวนเบาๆ เพื่อถ่ายทอดพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของเขา ใบหน้าที่ชืดเซียวของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนสีเป็นแดงเข้มขึ้น แม้แต่นิ้วมือที่เป็นหนองของเขาก็เริ่มฟื้นตัวดีขึ้น

ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เริ่มลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

ในขณะนั้นหน้าผากของเฉินผิงก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เพราะเนื่องจากฉางหยวนได้รับพิษมาเป็นเวลานานเกินไปและมีอาการจิตบกพร่องมานานมากกว่าหนึ่งปีแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องใช้กำลังภายในมหาศาลในการรักษาเขา

“อาหยวน อาหยวน…”

หยวนจุนถลาเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าฉางหยวนลืมตาขึ้นมา

“พ่อครับ นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน?” ฉางหยวนถามด้วยสีหน้าสับสนแล้วมองไปรอบๆ ตัวเขา

“ลูกก็อยู่ที่บ้านน่ะสิ! แกอยู่ในอาการโคม่ามานานมากกว่าหนึ่งปีแล้ว แกจำสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ได้ไหม?” หยวนจุนถาม

เนื่องเพราะฉางหยวนพึ่งจะฟื้นคืนสติขึ้นมา แม้ว่าเขาจะทำตัวเป็นปกติแต่ก็ยังรู้สึกงุนงงจนจำอะไรไม่ได้

“ก็อย่างที่ผมเคยบอกนั่นแหละครับ ก่อนหน้านี้ฉางหยวนเป็นเพียงหุ่นเชิด มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา มีคนใช้กู่ฉงควบคุมจิตเพื่อควบคุมร่างกายของเขาไว้ เฉินผิงอธิบายให้ฉางหยวนจุนฟัง

ในขณะเดียวกันหยวนเป่าจงก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างเปิดเผย

เขามองดูเฉินผิงด้วยความชื่นชมแล้วโค้งคำนับก่อนจะพูดว่า “คุณเฉินครับ ได้โปรดรับการคำนับจากผม”

ในแวดวงของเหล่านักเวทย์นั้น สถานะของนักเวทย์ขึ้นอยู่กับพลังเวทย์มากกว่าอายุ แม้ว่าเฉินผิงจะยังเยาว์อยู่ แต่หยวนเป่าจงก็นับถือเขาเพราะพลังที่แข็งแกร่งกว่าของเขา

“คุณเฉิน” โจวจ้าวหลง ก็รีบวิ่งเข้ามาหาเฉินผิงแล้วคำนับเขาด้วยเช่นกัน

ในเมื่อแม้แต่หยวนเป่าจงก็ยังให้ความเคารพเฉินผิง โจวจ้าวหลงจึงไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีอวดดีอีกต่อไป

“หึ! คุณลืมไปแล้วเหรอไงว่าเมื่อครู่นี้คุณได้พูดจาเยาะเย้ยถากถางคุณเฉินไว้” จ้าวอู๋ฉีตะคอกใส่อย่างเหยียดหยามขณะที่มองดูหยวนเป่าจงและโจวจ้าวหลง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยวนเป่าจงและโจวจ้าวหลงก็หน้าแดงขึ้นด้วยความละอายใจ เพราะสำนึกผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไปก่อนหน้านี้