หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 605

กู่เวิ่นเทียนมาที่นี่ในตอนแรกเพื่อหาของล้ำค่า ในเมื่อเรื่องกลายเป็นแบบนี้ เขาจำต้องรู้ว่าจะกลับกันได้เมื่อไหร่ เพราะพวกเขาเดินทางมาด้วยรถคันเดียวกัน ดังนั้นจึงควรจะเป็นไปตามที่เฉินผิงกำหนด

“คุณกู่ ช่วยพาซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์กลับไปกับคุณก่อนครับ ผมจะพักอยู่ที่จิงตูอีกสักสองสามวัน ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ”

เฉินผิงไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้น เขาไม่อยากให้ซูอวี่ฉีเป็นห่วง

ซูอวี่ฉีได้ยินดังนั้น เธอก็ขออยู่ต่อเช่นกัน “ทำไมล่ะ? งั้นฉันขออยู่ต่อกับคุณบ้างสิ”

“ฉันด้วยค่ะ ให้ฉันไปเที่ยวต่อกับซูอวี่ฉีก็ได้ เมืองนี้มีโบราณสถานชื่อดังอีกหลายที่เลย” กู่หลิงเอ๋อร์แทรก

“ไม่ได้ครับ พวกคุณสองคนต้องกลับวันนี้เลย”

เฉินผิงตัดบทพวกเธออย่างไม่ลังเล

เมื่อเขาได้รู้ว่าจิงตูไม่ปลอดภัยเพราะมีอีกหลายกองกำลังลับซ่อนอยู่ เขาจึงไม่กล้าให้ซูอวี่ฉีอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ถ้ามีตระกูลฉินคนไหนทำร้ายเธอเข้า จะเสียใจตอนนั้นก็คงสายเกินไป

ซูอวี่ฉีมองเฉินผิงอย่างไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่กล้าฉุนเฉียวใส่เขา

เธอทำหน้ามุ่ยแล้วพูด “ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะคะ ถ้าคุณอยู่ที่จิงตูก็อย่าหาเที่ยวเตร่จะดีกว่า ถ้าฉันรู้เข้าจะไม่อภัยให้คุณแน่”

“ใจเย็นๆ ครับ จิงตูเป็นเมืองใหญ่ก็จริง แต่ผมคงไม่เจอผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งอ่อนโยน ทั้งคุณธรรมสูงส่งเหมือนคุณได้หรอกครับ” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้ม

คำพูดของเขาทำเธอหน้าแดง “หึ! ฟังดูไม่ค่อยจริงใจเลยนะคะ!”

เฉินผิงพยักหน้า “ได้เลย ถ้าคุณมีความคืบหน้าเมื่อไหร่ โทรหาผมก็พอ”

หลังจ้าวอู๋ฉีกลับ เฉินผิงต้องการบำเพ็ญฌานในห้องพักของโรงแรม แต่กระนั้นในเมืองที่คนพลุกพล่านอย่างจิงตูก็แทบไม่มีพลังวิญญาณอยู่เลย เมื่อไร้ซึ่งแหล่งพลัง บำเพ็ญฌานไปก็คงเสียเวลาเปล่า

พอเห็นว่าเริ่มค่ำแล้ว ไป๋เสี่ยวซานจึงโทรหาเฉินผิงเพื่อชวนเขามากินมื้อเย็น แต่เฉินผิงก็ปฏิเสธไป เพราะเขาไม่จำเป็นต้องบริโภคน้ำหรืออาหารอีกแล้วเมื่อไปถึงขั้นหลุดพ้น ที่จริงในขั้นนี้เฉินผิงสามารถอยู่ได้โดยไม่กินหรือดื่มเป็นเวลาหลายวัน โดยที่เขาจะไม่รู้สึกหิวเลย อีกอย่าง เขาไม่ชอบเอาตัวเองเข้าไปเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจ โดยมีผู้คนรอบกายยกยอปอปั้น

ไฟตามถนนค่อยๆ เปิดขึ้นทีละดวง ให้แสงสว่างทั่วทั้งเมือง ทำให้จิงตูเป็นเมืองที่งดงามราวภาพวาด เฉินผิงเดินลงไปด้านล่าง เขากะว่าจะไปเดินเล่นตามถนน

อีกด้านหนึ่ง ที่ห้องกินข้าวในบ้านตระกูลฉิน ไม่มีใครกินอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ฉินเสี่ยวเทียนมีสีหน้าบูดบึ้ง บรรยากาศในห้องดูอึดอัด

“พ่อครับ ในเมื่อพ่อรู้จักไอ้หมอนั่นแล้ว ตอนนี้เฉินผิงก็อยู่ในจิงตู ทำไมพ่อถึงไม่ส่งคนไปฆ่ามันเพื่อแก้แค้นให้ฉินเฟิง?” ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบที่นั่งข้างฉินเสี่ยวเทียนถาม