หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 606

เขาคนนั้นคือลูกชายของฉินเสี่ยวเทียน ฉินกัง อายุเท่ากับฉินเฟิง เกิดทีหลังแค่ไม่กี่เดือน แม้ว่าจะเกิดในปีเดียวกัน ชีวิตของพวกเขาก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิง ฉินเซียวหลินผู้เป็นพ่อของฉินเฟิง มีศักดิ์เป็นผู้นำตระกูลฉิน ฐานะของเขาในตระกูลจึงสูงกว่าฉินกังมาก

ด้วยเหตุนั้น ตระกูลฉินจึงเตรียมการให้ฉินเฟิงบำเพ็ญฌานตั้งแต่เด็ก ส่งผลให้เขาไปถึงระดับปรมาจารย์ได้ตอนอายุยังน้อย ในขณะที่ฉินกังเอาแต่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยและติดผู้หญิง เขาไม่ได้นึกริษยาลูกพี่ลูกน้อง ทั้งไม่ได้สนใจจะบำเพ็ญฌาน เขาจึงไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ด้วยซ้ำ

ฉินเสี่ยวเทียนผิดหวังในตัวลูกชายไม่ได้เรื่องของตน เขาจึงอยากเตือนสติฉินกัง บางครั้งก็ถึงขั้นใช้ความรุนแรง

“หุบปาก! แกมันไม่รู้อะไรเลย” เขาตวาดลูกชาย

พอเห็นว่าพ่อกำลังโมโห ฉินกังก็เขวี้ยงส้อมในมือทิ้ง “ผมกินเสร็จแล้ว ผมจะออกไปข้างนอก”

เขาลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินออกไป อาจจะไปร้านเหล้าสักที่

“ไอ้ลูกไม่รักดี! ฉันคงตบแกจนตายไปแล้ว ถ้าแกไม่ใช่ลูกในไส้ของฉัน” ฉินเสี่ยวเทียนตะโกน แต่คำด่าทอของเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

หลังฉินกังไปพ้นจากสายตาของเขาแล้ว ฉินเสี่ยวเทียนมองโต๊ะที่มีจานอาหารเรียงราย แต่เขาไม่อยากกินแล้ว เขาตบฝ่ามือลงที่โต๊ะจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พอแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะเห็นแบบนั้นก็กลัวจนตัวสั่น

ในตอนนั้นเอง พ่อบ้านประจำตระกูลฉินก็พรวดพราดเข้ามาในห้องกินข้าว เมื่อเขาเห็นพื้นห้องเละเทะ เขาก็ชี้ไม้ชี้มือสั่งให้แม่บ้านรีบเก็บกวาด

“คุณฉินครับ ผมได้ข่าวมาว่าเฉินผิงรักษาลูกชายของคุณฉางได้สำเร็จ เพราะอย่างนั้นคุณฉางจึงนับถือเขายิ่งกว่าเดิมครับ” เขารายงาน

สีหน้าของฉินเสี่ยวเทียนเริ่มขุ่นเคือง “เวรเอ้ย! ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมต้องแอบเล่นลูกไม้อะไรสักอย่างแน่ ถึงได้หาทางประจบสอพลอฉางหยวนจุนได้ เราคงทำอะไรไม่ได้ตอนที่มันอยู่ในจิงตู ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาฉินเซียวหลินตอนที่เขาออกมาแล้ว”

พ่อบ้านก้มลงไปกระซิบข้างหู “คุณฉินครับ ยังมีอีกข่าวที่ผมไปเจอเข้า...”

เขาเริ่มขมวดคิ้ว หัวใจเริ่มเต้นระส่ำ

มีเพียงผู้บำเพ็ญเพียรที่สามารถใช้ปราณสัมผัสเพื่อตรวจจับ แม้แต่นักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดยังไม่อาจสำเร็จวิชานั้นได้

เฉินผิงฝึกจนได้ปราณตรวจจับมาขณะที่ก้าวเข้าสู่ขั้นหลุดพ้น มันยังอ่อนแอก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีประโยชน์ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้ว่ามีคนสะกดรอยตาม

เขาไม่กล้าพูด ไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยไม่จำเป็น เขาแกล้งเป็นไม่รู้ตัวพลางเดินต่อไป

ในตอนนั้นเขาทั้งตื่นเต้นทั้งตื่นตระหนก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นนอกเหนือจากตาเฒ่ามังกร ยังไงก็ตาม เขาไม่รู้ว่าทำไมฝ่ายอื่นถึงต้องสะกดรอยตามเขา ไม่รู้ด้วยว่าเป็นมิตรหรือศัตรู