หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 650

เมื่อเห็นเฉินผิงมาถึงแล้ว โจวจื้อเฉียนรีบเดินเข้ามาหาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินผิง แต่เฉินผิงก็ค่อยๆ พยุงเขาให้ลุกขึ้นมา

“โจวจื้อเฉียน คุณเป็นอะไรไปครับเนี่ย?” เฉินผิงเอ่ยถาม

“คุณเฉินครับ น้องชายของผมมันโง่เง่า ผมไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะหาคนมาไล่คุณเฉินไป มันช่างรนหาที่ตาย ผมจะสั่งให้มันคุกเข่าขอโทษคุณเฉินเอง ผมขอร้องให้คุณเฉินได้โปรดไว้ชีวิตพวกเขาด้วยเถอะ”

หลังจากโจวจื้อเฉียนพูดจบก็เตะโจวจื้อเฉิงพลางขู่ว่า “ไอ้น้องเวร ขอโทษคุณเฉินเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“ท่านลุงโจว ลุงจะทำอะไรครับ?” โจวเหว่ยเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ

โจวจื้อเฉียนตบหน้าโจวเหว่ยอย่างแรง “แกเองก็ต้องคุกเข่าด้วย! แกกับพ่อของแกมันตะเภาเดียวกันจริงๆ ถ้าวันนี้พวกแกทำให้คุณเฉินยกโทษให้ไม่ได้ งั้นพวกแกก็จงไสหัวออกไปจากตระกูลโจวซะ! นับแต่นี้เป็นต้นไป แกจะไม่ได้สมบัติจากตระกูลโจวสักสตางค์แดงเดียว”

ถึงแม้ว่าโจวจื้อเฉียนจะออกจากตระกูลไปแล้ว แต่การที่ตระกูลโจวมีฐานะขึ้นมาได้ก็อาศัยความช่วยเหลือของโจวจื้อเฉียน ดังนั้นเขาจึงมีอำนาจในตระกูลอยู่มากทีเดียว

เมื่อโจวเหว่ยได้ยินว่าพวกเขากำลังจะถูกเตะโด่งออกไปจากตระกูลโจว เขาก็รู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนรีบคุกเข่าลงกับพื้น

“คุกเข่าขอขมาคุณเฉินซะ!” โจวจื้อเฉียนตะคอกใส่โจวจื้อเฉิงกับโจวเหว่ย

เขาโกรธจัดเสียแล้ว

ไอ้พวกโง่เง่าเอ๊ย! ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกมันจะจ้างอันธพาลมาสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้เฉินผิง พวกแกอยากตายนักใช่ไหม? ถึงพวกแกจะไม่ใช่เป้าหมายของเฉินผิง แต่หลินเทียนหู่คนที่อยู่ข้างๆ เฉินผิงก็เป็นถึงราชันแห่งองค์กรใต้ดินเลยเชียวนะ มิหนำซ้ำเขายังเป็นผู้มีชื่อเสียงในเจียงเป่ยอีกต่างหาก อันธพาลตัวเล็กๆ อย่างเหล่าเพ่าจะเทียบกับเขาได้ยังไงกันเล่า?

โจวจื้อเฉิงกับโจวเหว่ยทำได้เพียงคุกเข่าโขกศีรษะขอขมากับพื้น ไม่นานหน้าผากของพวกเขาก็บวมปูด

“พอแล้วครับ” เฉินผิงเอ่ยอย่างไร้อารมณ์

ที่จริงเฉินผิงก็ไม่ได้คิดจะให้พวกเขาต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ อย่างไรเสียคนกลุ่มนั้นก็เป็นแค่อันธพาลกลุ่มหนึ่งเท่านั้น เขาไล่พวกมันได้อย่างง่ายดายราวกับไล่ตีแมลงวัน เพราะเขาไม่เห็นว่าพวกมันจะเป็นภัยคุกคามแต่อย่างใด สิ่งที่เขาต้องการคือโสมหมื่นปีต่างหาก เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญทั้งนั้น

“ขอบคุณครับ คุณเฉิน ขอบคุณ!” โจวจื้อเฉียนกล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน

“อย่ามัวแต่เสียเวลาอยู่เลย ไปดูโสมหมื่นปีกันเถอะครับ”

“นี่มันอากาศบ้าบออะไรกันเนี่ย? ทั้งๆ ที่เป็นฤดูร้อน แต่กลับหนาวเสียขนาดนั้นได้” หลินเทียนหู่กล่าวไปพลางตัวสั่นไปพลาง

“ที่นี่หนาวจริงๆ” ชื่อเฟิ่งเองก็เห็นด้วยเช่นกัน

“ทางตะวันออกเฉียงเหนือก็เป็นแบบนั้นแหละครับ ฤดูกาลสับสนและคงไม่แปลกอะไรหากจะได้เห็นหิมะตกเอาตอนนี้” โจวจื้อเฉียนอธิบายให้ฟัง

แทนที่จะเอ่ยถึงเรื่องอุณหภูมิ เฉินผิงกลับขมวดคิ้วพลางกวาดตามองสำรวจ “พวกเขาอาจจะขุดหลุมฝังใครสักคนอยู่ก็ได้ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ในนี้หนาวยะเยือกถึงขนาดนั้นไงล่ะ”

โจวจื้อเฉียนไม่เข้าใจสิ่งที่เฉินผิงตั้งใจจะสื่อ แต่หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งกลับเข้าใจ

เนื่องจากพวกเขาสองคนติดตามเฉินผิงไปทั่ว ดังนั้นจึงทำให้พวกเขาเคยเห็นบางสิ่งบางอย่างมาก่อน ตอนนั้นตระกูลเจี่ยงสังหารหญิงสาวมากมายถึงเพียงนั้นแล้วฝังเอาไว้บนเนินเขาลูกเล็กๆ ในเสิ่งเฉิง เฉินผิงเป็นคนหนึ่งที่สังเกตพบสถานที่อันน่าขนลุกแห่งนั้น และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสั่งให้คนขุดค้นสถานที่แห่งนั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิงแล้ว ทั้งหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งต่างเข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใดพวกเขาถึงได้รู้สึกหนาวเหน็บถึงเพียงนั้น