หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 651

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ คุณเฉิน?” โจวจื้อเฉียนเอ่ยถามเสียงเบา

“อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับ เข้าไปดูกันเถอะ”

เฉินผิงเดินตามโจวจื้อเฉียนเข้ามาในบ้าน แทนที่จะสัมผัสได้ถึงพลังใดๆ ที่นั่น เขากลับสัมผัสได้แต่ความเยียบเย็นระลอกหนึ่ง

ว่ากันตามหลักเหตุผลแล้ว หากตระกูลเสิ่นมีโสมหมื่นปีจริงๆ ถึงเขาจะอยู่ห่างออกไปไกลสักแค่ไหน เฉินผิงก็น่าจะสามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่แผ่ออกมาจากโสม แต่เฉินผิงกลับสัมผัสอะไรไม่ได้เลย เรื่องนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงสองอย่าง โดยอย่างแรกคือโสมหมื่นปีไม่ได้อยู่ในตระกูลเสิ่น อีกอย่างก็คือตระกูลเสิ่นไม่มีโสมหมื่นปีแต่อย่างใด พวกเขากุข่าวลวงขึ้นมา

แต่ไม่ว่าจะมีความเป็นไปได้แบบไหน เฉินผิงก็ต้อวไปดูโสมหมื่นปีให้เห็นด้วยตาตนเองก่อนจะทำอะไรลงไป ถ้าหากเขาไม่เห็นของด้วยตนเอง เขาก็จะไม่ตกลงซื้อขายเป็นอันขาด

โจวจื้อเฉียนพาเฉินผิงและคนอื่นๆ เข้ามาในห้องรับแขก ถึงแม้ว่าจะมีคนรับใช้จากตระกูลเสิ่นอยู่มากมาย ก็ไม่มีใครขวางพวกเขาเลยสักคน อันที่จริงพวกเขาผงกศีรษะทักทายโจวจื้อเฉียน เห็นได้ชัดว่าโจวจื้อเฉียนเป็นแขกประจำที่ตระกูลเสิ่น

เมื่อเข้ามาในห้องรับแขก เฉินผิงก็สังเกตเห็นว่ามีหกคนนั่งอยู่บนโซฟา บ้างก็ขมวดคิ้วไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง บ้างก็ก้มหน้าราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง และมีหญิงคนหนึ่งที่มีน้ำตาคลอเบ้า ดูเหมือนเธอจะร้องไห้มาได้สักพักหนึ่งแล้ว

ทันใดนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็สังเกตเห็นพวกเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืน

“ท่านลุงโจว ลุงมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? เชิญนั่งก่อน”

ในขณะเดียวกัน คนอื่นๆ ก็เงยหน้าขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นโจวจื้อเฉียน ทุกคนก็รีบลุกขึ้นต้อนรับเขาอย่างเคารพนับถือ

“นั่งลง ทุกคนนั่งลงเถอะ”

โจวจื้อเฉียนรู้สึกประหลาดใจเสียจนรีบโบกมือให้คนอื่นๆ นั่งลง จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางชายหนุ่มผู้นั้นพลางเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เสิ่นล่าง ผมเคยได้ยินว่าพ่อของคุณป่วย ดังนั้นผมก็เลยรีบมาที่นี่ เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

“คุณไม่ได้พาเขาไปหาหมองั้นเหรอ?” โจวจื้อเฉียนเอ่ยถามขึ้นมา

“พวกเราพาไปแล้ว พวกเราพาเขาไปหาหมอทุกคนเท่าที่พวกเราจะสามารถหาได้ จนไม่เหลือหมอสักคนให้หาแล้ว ทุกคนบอกแต่เพียงว่าเขาอยู่ได้ไม่เกินสามวัน...” หญิงผู้นั้นตอบก่อนที่จะร้องไห้ฟูมฟายอีกครั้ง

“อย่าร้องไห้ไปเลยครับ ผมมั่นใจว่าคราวนี้พวกเราจะต้องหาทางออกได้แน่” โจวจื้อเฉียนปลอบโยนหญิงผู้นั้น จากนั้นเขาก็เหลือบมองเฉินผิงแล้วบอกกับตระกูลเสิ่นว่า “คราวนี้ผมตั้งใจเชิญคุณเฉินมาที่นี่เป็นพิเศษ คุณเฉินเป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อจากกวานเน่ย ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร เขาก็สามารถรักษาได้ทั้งนั้น!”

เมื่อเห็นว่าโจวจื้อเฉียนพาหมอเทวดามาด้วย ทุกคนต่างก็หันหน้ามองเฉินผิงและอีกสองคนที่อยู่ข้างหลังโจวจื้อเฉียน

ในที่สุดสายตาของพวกเขาก็ทอดมองมาที่หลินเทียนหู่ อย่างไรเสียหลินเทียนหู่ก็อาวุโสกว่า หากบอกว่าเขาคือหมอเทวดาก็ย่อมเชื่อถือได้มาก ในทางกลับกัน เฉินผิงเป็นแค่ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ จึงไม่มีใครคิดว่าเขาจะเป็นหมอเทวดาไปได้หรอก