หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 652

เมื่อหลินเทียนหู่ตระหนักได้ถึงสายตาที่ทุกคนทอดมองมาที่ตนเอง เขาก็พลันขนลุกซู่แล้วรีบชี้ไปทางเฉินผิงทันที “นี่คือคุณเฉิน เขาก็คือหมอเทวดา...”

เมื่อพวกเขาได้ยินหลินเทียนหู่บอกว่าเฉินผิงคือหมอเทวดา ทุกคนในตระกูลเสิ่นก็รู้สึกตกตะลึง แววไม่เชื่อถือฉายชัดในดวงตาของพวกเขาแทบจะในทันที

“ใช่ครับ เขาก็คือคุณเฉิน ถึงเขาจะอายุยังน้อย แต่เขาเป็นหมอที่สร้างปาฏิหาริย์มาแล้วจริงๆ” โจวจื้อเฉียนกล่าว

เพียงเท่านั้นตระกูลเสิ่นก็เริ่มเชื่อเขาขึ้นมาบ้างแล้ว

“ท่านลุงโจว ในเมื่อเขาเป็นหมอเทวดา เช่นนั้นก็ให้เขาตรวจอาการพ่อของผมเถอะ ขอเพียงเขาสามารถรักษาพ่อของผมได้ ตระกูลเสิ่นย่อมต้องตอบแทนเขาอย่างสมน้ำสมเนื้อเลยเชียวล่ะ” เสิ่นล่างรีบเอ่ยกับโจวจื้อเฉียน

โจวจื้อเฉียนไม่กล้าตัดสินใจ ดังนั้นเขาจึงได้แต่หันกลับไปถามชายหนุ่มว่า “คุณเฉิน คุณคิดว่ายังไงบ้างครับ?”

“ผมสามารถรักษาเขาได้ แต่ก่อนที่ผมจะรักษาเขา คงต้องตกลงกันให้แน่ชัด” เฉินผิงเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

“ใช่ ใช่ งั้นก็มาตกลงกันให้แน่ชัด เพื่อเลี่ยงมิให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดเอาทีหลัง” โจวจื้อเฉียนพยักหน้าเห็นด้วย

“บอกผมมาได้เลยครับ คุณต้องการเท่าไหร่?” เสิ่นล่างเอ่ยถาม

เฉินผิงถ่อมาไกลถึงที่นี่ ดังนั้นจึงการที่เขาจะต่อรองราคาก่อนการรักษาจึงไม่นับว่าเกินไป อีกทั้งตระกูลเสิ่นก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล

“ผมไม่ต้องการเงินหรอกครับ” เฉินผิงส่ายหน้า “ผมสามารถรักษาพ่อของคุณได้ แต่คุณต้องสัญญาว่าคุณจะขายโสมหมื่นปีให้ผมเท่านั้น แล้วก็ต้องให้ผมดูของก่อน”

ทันทีที่เฉินผิงกล่าววาจาออกมา สมาชิกในตระกูลเสิ่นก็รู้สึกตกตะลึง แต่เสิ่นล่างกลับสีหน้าคล้ำเครียด “งั้นลุงก็มาที่นี่เพราะโสมหมื่นปีสินะ ท่านลุงโจว นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน? ถ้าหากลุงอยากได้โสมหมื่นปี ลำพังด้วยสายสัมพันธ์ระหว่างตระกูลของพวกเรา หากตกลงราคากันได้ พวกเราย่อมขายให้ลุงอยู่แล้ว แต่ลุงกลับพาหมอเทวดาเลื่องชื่อจากกวานเน่ยมารักษาพ่อของผมแล้วตอนนี้ยังเอาหมอเทวดาผู้นี้มาข่มขู่พวกเราอีก ลุงไม่คิดว่าตัวเองล้ำเส้นไปหน่อยเหรอ?”

“หลานชาย เขาเพียงแค่ขอดูเท่านั้น ใช่ว่าให้เขาดูแล้วจะเสียหายอะไรสักหน่อย คำขอของคุณเฉินก็ไม่ถือว่าไร้เหตุผลเกินไปนักหรอก...” โจวจื้อเฉียนเกลี้ยกล่อม

แต่เสิ่นล่างก็ยังเอาแต่เงียบและคนอื่นๆ ในตระกูลเสิ่นก็เงียบไปเช่นกัน

“หลานชาย อย่าบอกผมนะว่าจริงๆ แล้วคุณไม่มีโสมหมื่นปีเลยน่ะ” โจวจื้อเฉียนกล่าว

“ไม่ ไม่ใช่นะครับ ท่านลุงโจว ตระกูลเสิ่นของพวกเราย่อมต้องมีโสมหมื่นปีอยู่แล้ว ตะ แต่โสม...”

ขณะที่เสิ่นล่างกำลังจะบอกเหตุผลอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีน้ำเสียงแฝงความรู้สึกตื่นเต้นดังแว่วเข้ามาในหู “ล่างเอ๋อร์ ฉันเชิญผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฟิ่งเทียนมารักษาพี่ใหญ่ได้แล้ว! เขาน่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ!”