หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 653

ทุกคนหันหันมาทางเสียง แล้วเห็นชายวัยกลางคนกำลังประคองชายชราผมสีดอกเลาวัยหกสิบกว่าปีเข้ามาในบ้าน

ชายวัยกลางคนผู้นั้นก็คือ เสิ่นว่านฟู่น้องชายของเสิ่นว่านซาน ส่วนชายชราผมสีดอกเลาคือ เจิ้งซวินผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฟิ่งเทียน

เมื่อทุกคนในตระกูลเสิ่นเห็นเจิ้งซวินมาถึง พวกเขาก็รีบลุกขึ้นยืนต้อนรับแล้วเชิญให้เจิ้งซวินนั่งลงตรงหัวโต๊ะ

การมาถึงของเจิ้งซวินทำให้ตระกูลเสิ่นหลงลืมเฉินผิงไปเสียสนิทใจ อย่างไรเสียเดิมทีพวกเขาก็มีข้อกังขาเรื่องที่เฉินผิงเป็นหมอเทวดา เพราะเขายังอายุน้อยเกินไป ในทางกลับกัน เจิ้งซวินก็เป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อทางตะวันออกเฉียงเหนือ

แต่เมื่อเขาเริ่มแก่ตัวลง เขาก็เลิกรับผู้ป่วยหลังจากเกษียณตนเอง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเสนอเงินให้เขามากมายสักเพียงใดก็ตาม บางคนถึงกับเสนอเงินให้เขารับผู้ป่วยถึงร้อยล้านหยวน แต่ก็โดนเขาปฏิเสธไปเช่นกัน

ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นว่าเสิ่นว่านฟู่สามารถหว่านล้อมให้เจิ้งซวินยอมมาตรวจได้ ในที่สุดก็ทำให้ตระกูลเสิ่นสามารถมองเห็นความหวังได้อีกครั้ง

หลังจากเจิ้งซวินกวาดตามองทุกคนในตระกูลเสิ่นด้วยความภาคภูมิใจในตนเองแล้วก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เสิ่นว่านฟู่ ผมให้สัญญาว่าจะรักษาพี่ชายขิงคุณให้หายดี ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะไม่ลืมเรื่องที่สัญญากับผมเอาไว้ ถ้าหากคุณกล้าโกหกผมล่ะก็ จำไว้ให้ดีว่าถึงผมจะแก่ปูนนี้แล้ว แต่ก็ยังอัดคุณได้ไม่ยาก”

“ผู้อำนวยการเจิ้ง ผมย่อมต้องรักษาคำพูดอยู่แล้ว เมื่อคุณรักษาพี่ชายผมจนหายดี ผมก็จะพาคุณไปดูโสมหมื่นปีทันทีเลย หากคุณสนใจ พวกเราก็จะขายมันให้คุณ” เสิ่นว่านรีบเอ่ยปากรับรอง

กลายเป็นว่าเจิ้งซวินก็มาเพราะโสมหมื่นปีเช่นกัน

“ผู้อำนายการเจิ้ง ขอเพียงคุณรักษาพ่อของผมให้หายดีได้ พวกเรายินดีตอบตกลงทุกเงื่อนไขเลยครับ” เสิ่นล่างรีบเอ่ยขัดขึ้นมา

พวกเขาต่างฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เจิ้งซวินแล้ว ถ้าหากเจิ้งซวินยังทำอะไรไม่ได้ พวกเขาก็มั่นใจว่าคงไม่มีใครที่จะสามารถทำได้เช่นกัน

“หึ แกมันไอ้เด็กโอหัง ฉันเป็นหมอมานับสิบๆ ปี ตอนที่ฉันเริ่มรักษาผู้ป่วย ฉันเกรงว่าแกจะยังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำไป!” เจิ้งซวินปรามาสใส่เฉินผิง

“ไอ้หนู แกมาจากไหนกัน? กล้าดียังไงถึงได้มาอวดดีต่อหน้าผู้อำนวยการเจิ้ง? แกไม่รู้หรือไงว่าผู้อำนวยการเจิ้งเป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อทางตะวันออกเฉียงเหนือ? ไม่มีโรคอะไรที่เขาจะรักษาไม่ได้หรอกนะ ถ้าหากผู้อำนวยการเจิ้งรักษาไม่ได้ งั้นก็คงไม่มีใครที่จะสามารถรักษาได้อีกแล้วล่ะ” ขณะที่สั่งสอนเฉินผิง เสิ่นว่านฟู่ก็เอ่ยขึ้นด้วยความดูแคลน

“อันที่จริง ฉันยังไม่เคยได้ยินว่าจะมีโรคไหนที่ผู้อำนวยการเจิ้งรักษาไม่ได้”

“แกยังเด็กอยู่ จะไปรู้อะไรกันเล่า? ทางที่ดีแกจงหลีกทางให้คนอื่นเสียเถอะ...”

คนอื่นๆ ในตระกูลเสิ่นต่างเยาะเย้ยใส่เฉินผิง