หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 654

อย่างไรเสียหากเฉินผิงสร้างความขุ่นเคืองให้แก่เจิ้งซวิน พวกเขาก็จะไม่ได้ประโยขน์อะไรเลย ถ้าหากเจิ้งซวินโกรธจนหนีไปแล้วใครจะรักาเสิ่นว่านซานกันเล่า?

“พวกคุณรู้หรือเปล่า? คุณเฉินไม่เพียงแค่เชี่ยวชาญด้านการรักษา แต่เขายังสามารถกลั่นยาได้ด้วย อย่าได้เปรียบเทียบคุณเฉินกับหมอทั่วๆ ไปเชียวล่ะ...”

โจวจื้อเฉียนรู้สึกตื่นตระหนกที่เห็นว่าตระกูลเสิ่นต่างทำตัวหยาบคายกับเฉินผิง

“พี่โจว ผมเข้าใจเจตนาดีของคุณนะ แต่ได้โปรดพาหมอเทวดาจากกวานเน่ยของคุณไปเสียเถอะ ตอนนี้พวกเราอุ่นใจที่มีผู้อำนวยการเจิ้งอยู่ที่นี่แล้ว พี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องพบหมอเทวดาที่ขาดความน่าเชื่อถืออย่างที่คุณพามาอีกแล้ว”

เสิ่นว่านฟู่มิได้ปิดบังเจตนาที่จะขับไล่โจวจื้อเฉียนออกไปเลยสักนิด

สิ่งนี้ทำให้โจวจื้อเฉียนรู้สึกเดือดดาล แต่ถึงเขาจะโกรธ แต่เขาก็ไม่อาจจากไปได้ เพราะเขาเป็นคนพาเฉินผิงมาซื้อโสมหมื่นปี

เมื่อเห็นว่าทั้งเฉินผิงกับโจวจื้อเฉียนเอาแต่นิ่งเงียบ เจิ้งซวินก็โบกมือพลางกล่าวกับเสิ่นว่านฟู่ขึ้นมาว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ มาคุยเรื่องอาการของพี่ชายคุณกันก่อนเถอะ”

เสิ่นว่านฟู่รีบตามไปบอกเล่าอาการของพี่ใหญ่ตนให้เจิ้งซวินฟังในตอนนั้นเอง เมื่อฟังคำบอกเล่าของเสิ่นว่านฟู่แล้ว เจิ้งซวินก็ขมวดคิ้ว

“ดูเหมือนว่าพี่ชายของคุณจะไม่ได้ป่วยนะ ฟังดูเหมือนจะเป็นโรคฮิสทีเรีย เรื่องเลวร้ายก็เลยทำให้เขาเสียสติ” เจิ้งซวินวิเคราะห์

ทุกคนในตระกูลเสิ่นรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากเจิ้งซวิน

ถึงแม้ว่าตระกูลเสิ่นจะร่ำรวย แต่ตระกูลเสิ่นก็เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญที่เคยได้ยินเรื่องตำนานหรืออภินิหารมาบ้าง ทว่าพวกเขากลับไม่เคยประสบพบเจอด้วยตนเองมาก่อน ดังนั้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เจิ้งสวินกล่าวมาจึงทำให้พวกเขาถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกลัว

แต่ด้วยชื่อเสียงที่เจิ้งซวินสั่งสมมา พวกเขาย่อมต้องเชื่อสิ่งที่เขากล่าวมา เสิ่นว่านซานจึงรีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ผู้อำนวยการเจิ้ง งะ งั้นพี่ชายของผมยังรักษาได้อยู่ไหมครับ?”

สมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลเสิ่นก้าวเข้ามาศึกษายาเม็ดในมือของเจิ้งซวินเช่นเดียวกัน

เมื่อสังเกตเห็นสายตาที่ทอดมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา เจิ้งซวินก็เอ่ยขึ้นด้วยความภาคภูมิใจว่า “นี่คือเสี่ยวหวนตัน เป็นที่เลื่องลือกันในสรรพคุณด้านการฟื้นกำลังและเสริมความแข็งแกร่งให้แก่ร่างกาย ผมจ่ายเงินนับล้านหยวนและใช้เส้นสายอีกมากมายกว่าจะได้ยามหัศจรรย์เม็ดนี้จากกวานเน่ย แต่นี่ก็เป็นยาเพียงเม็ดเดียวที่ผมมีอยู่ หากมิใช่เพราะโสมหมื่นปีของคุณล่ะก็ ผมคงไม่ยอมเอามันออกมาใช้หรอก ยาเม็ดนี้จะต้องทำให้ประมุขตะกูลเสิ่นกลับมามีสติได้แน่ๆ”

เจิ้งซวินกล่าวด้วยความมั่นใจยิ่ง ขณะที่สมาชิกในตระกูลเสิ่นได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ก็พยักหน้าตามด้วยความสับสนอยุ่บ้าง

เมื่อได้ยินคำอธิบายของเจิ้งซวิน โจวจื้อเฉียนก็ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เขาเป็นคนขายยาเม็ดนั้นและออกแบบบรรจุภัณฑ์เองอีกต่างหาก แต่เขาไม่เคยขายไปด้วยหลายราคาหลายล้านหยวนสักหน่อย

การที่เจิ้งซวินพูดเช่นนั้นต่อหน้าเฉินผิง ก็เท่ากับว่าเจิ้งซวินกำลังบอกว่าโจวจื้อเฉียนโกงเฉินผิงอย่างไรอย่างนั้น

อย่างไรเสีย เฉินผิงก็เป็นคนที่กลั่นเสี่ยวหวนตัน เขาเพียงแค่มอบมันให้โจวจื้อเฉียนกับเหอจื้อกังเอาไปขายแทนตนเองในราคาที่ตั้งเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้น เงินที่เฉินผิงได้รับจากยอดขายก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วเช่นกัน ย่อมไม่มีทางที่เฉินผิงจะเบิกบานใจกับการที่พวกเขามอบเงินจำนวนเพียงน้อยนิดเช่นนั้นให้ ทั้งๆ ที่ขายยาเม็ดได้ทีละหลายๆ ล้านหยวนหรอก