หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 656

“ไอ้หนู แกกำลังคลางแคลงใจในสรรพคุณเสี่ยวหวนตันของฉันอยู่งั้นเหรอ?”

เจิ้งซวินพลันรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของเฉินผิง เพราะเฉินผิงกำลังพูดเป็นนัยว่าเขากุเรื่องราคาของยาขึ้นมา

เมื่อสังเกตเห็นว่าเจิ้งซวินอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ตระกูลเสิ่นจึงรีบเข้ามาบริภาษใส่เฉินผิง

“แกมันจะไปรู้เรื่องรู้ราวอะไร? ผู้อำนวยการเจิ้งเป็นหมอมาหลายปี เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเสี่ยวหวนตันรักษาโรคได้หรือเปล่าน่ะ?”

“ที่จริงผู้อำนวยการเจิ้งถึงกับต้องไปขอร้องให้เพื่อนของเขาซื้อเสี่ยวหวนตันเม็ดนี้มาให้ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าต้องจ่ายเงินไปตั้งเท่าไหร่?”

“เลิกพูดไร้สาระอยู่ที่นี่ได้แล้ว ไอ้หนู แกพูดอย่างกับว่าแกเป็นคนที่กลั่นเสี่ยวหวนตันออกมางั้นแหละ”

ตระกูลเสิ่นต่างพากันเอ่ยวาจาสาดเสียเทเสียใส่เฉินผิง ไม่มีใครสนใจว่าพวกเขากำลังฉีกหน้าโจวจื้อเฉียนอยู่เลย

“ไอ้หนู อย่าคิดว่าตระกูลเสิ่นจะต้องให้เกียรติแกเพียงเพราะโจวจื้อเฉียนเป็นคนเชิญแกมาที่นี่ ไม่ว่าแกจะเป็นหมอเทวดาห่าเหวอะไรจากกวานเน่ย แกก็ไม่มีสิทธิ์มาสงสัยผู้อำนวยการเจิ้งอยู่ที่นี่” เสิ่นว่านฟู่เอ่ยด้วยความรู้สึกรำคาญใจ

หากมิใช่เพราะโจวจื้อเฉียน เขาก็คงเตะโด่งเฉินผิงออกไปเสียตั้งนานแล้ว สำหรับเขาแล้ว เฉินผิงก็แค่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งยังเลือดร้อนอีกต่างหาก

ถึงแม้ว่าทุกคนจะเอ่ยวาจาเย้ยหยันใส่เขา แต่เฉินผิงก็ไม่โกรธสักนิด เขามาเพราะโสมหมื่นปี ดังนั้นเขาจะไม่ยอมกลับไปจนกว่าจะได้เห็นโสมด้วยตนเองเป็นอันขาด

“ถูกต้องแล้ว ผมเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตันเองแหละ”

คำพูดประโยคนั้นของเฉินผิงทำให้ทุกคนในตระกูลเสิ่นรู้สึกตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ

ทว่าในวินาทีต่อมา พวกเขากลับหัวเราะลั่นพลางมองเฉินผิงอย่างดูหมิ่น

ทันใดนั้นเสิ่นว่านฟู่ก็หันไปมองเจิ้งซวิน ทว่าคราวนี้ฝ่ายหลังกลับมองโจวจื้อเฉียนด้วยสีหน้าประหลาดใจอยู่บ้าง “คุณก็คือโจวจื้อเฉียนของร้านเหรินเหอถังงั้นเหรอ?”

โจวจื้อเฉียนผงกศีรษะ “ถูกต้องแล้วครับ ผมคือโจวจื้อเฉียนของร้านเหรินเหอถังแห่งอวิ๋นเฉิง”

เจิ้งซวินรู้สึกลิงโลดมากเสียจนรีบปรี่เข้าไปเขย่ามือของโจวจื้อเฉียน “เถ้าแก่โจว ผมไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ ผมเพียงแต่เคยได้ยินจากเพื่อนๆ ของผมว่าคุณเป็นจากตะวันออกเฉียงเหนือเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เคยเจอคุณมาก่อนเลย อันที่จริงผมขอให้เพื่อนของผมไปซื้อเสี่ยวหวนตันมาจากร้านเหรินเหอถังแห่งอวิ๋นเฉิง ตอนนี้มีหลายคนที่อยากจะซื้อมันเช่นกัน แต่พวกเขาก็หาทางซื้อไม่ได้เสียที”

ไม่แปลกใจเลยที่เสี่ยวหวนตันจะขายดีถึงขนาดนั้น อย่างไรเสียเฉินผิงก็กลั่นขึ้นมาเพียงจำนวนหนึ่งเท่านั้น ถึงแม้ว่าเครื่องสมุนไพรที่ใช้ในการกลั่นยาจะเป็นสมุนไพรธรรมดาสามัญ แต่เฉินผิงก็ไม่มีเวลามากลั่นเสี่ยวหวนตันอยู่ตลอดทั้งวี่ทั้งวันหรอก ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะเสียพลังไปกับการการกลั่นเสี่ยวหวนตันให้มากเกินไปนัก

“ผู้อำนวยการเจิ้ง วันนี้ผมีเรื่องหนึ่งที่ต้องอธิบายนะครับ ผมไม่เคยขายเสี่ยวหวนตันถึงเม็ดละหลายๆ ล้านเลย งั้นคุณไปซื้อมาทีเม็ดละหลายๆ ล้านได้ยังไงกัน?”

โจวจื้อเฉียนถามเจิ้งซวินเพราะเขาคิดจะล้างมลทินให้แก่ชื่อของตนเองต่อหน้าเฉินผิง เขาไม่อยากให้เฉินผิงเข้าใจสถานการณ์ผิดไป