หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 657

“ผม...”

สีหน้าเก้อกระดากแผ่ลามไปทั่วใบหน้าของเจิ้งซวิน เขาไม่ทราบว่าจะตอบโจวเจิ้งซวินยังไง อย่างไรเสียเขาก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าตนกุเรื่องราคาขึ้นมา

เมื่อเสิ่นล่างมองเห็นสีหน้าของเจิ้งซวินก็รีบพูดแทรกขึ้นมาว่า “ท่านลุงโจว ผู้อำนวยการเจิ้งคงจะโดนเพื่อนหลอกต้มเข้าแล้ว ถึงแม้ว่าลุงจะไม่ได้ขายเสี่ยวหวนตันในราคาแพงลิบลิ่วขนาดนั้น แต่บางทีเพื่อนของเขาอาจจะปั่นราคาเองก็ได้นี่ครับ”

คำพูดของเสิ่นล่างทำให้เจิ้งซวินหาทางลงได้ในที่สุด เขาจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักพลางกล่าวว่า “ใช่แล้ว เพื่อนของผมจะต้องหลอกผมแน่ๆ เอาไว้มีเวลาเมื่อไหร่ ผมต้องคิดบัญชีกับมันแน่ๆ”

ในเมื่อเจิ้งซวินกล่าวเช่นนั้น โจวจื้อเฉียนเองก็พูดอะไรไม่ได้อีก

“ท่านลุงโจว หรือว่าคุณเฉินจะเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตันเม็ดนี้จริงๆ?” เสิ่นล่างเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

ในเมื่อโจวจื้อเฉียนเป็นคนขายเสี่ยวหวนตัน เขาย่อมต้องรู้ที่มาของเสี่ยวหวนตันดีที่สุด

“แน่นอนอยู่แล้ว ผมเกรงว่าในโลกนี้นอกจากคุณเฉินแล้ว คงจะไม่มีใครสามารถกลั่นเสี่ยวหวนตันได้อีก” โจวจื้อเฉียนยืนยันพลางผงกศีรษะ

คำพูดของเขาทำให้เฉินผิงรู้สึกขัดเขินอยู่บ้างเพราะเสี่ยวหวนตันเป็นยาระดับพื้นฐานที่สุด กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ไม่ว่าผู้ฝึกยุทธ์คนใดก็สามารถกลั่นยาพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย

“เถ้าแก่โจว ผมรู้ว่าทักษะการกลั่นยาไม่สามารถเรียนรู้กันได้ในชั่วข้ามคืน เจ้าหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เท่านั้น ถึงเขาจะเริ่มฝึกฝนทักษะมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แต่ผมก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถกลั่นยาเม็ดอย่างเสี่ยวหวนตันได้หรอก”

ถึงแม้ว่าโจวจื้อเฉียนจะเป็นคนขายเสี่ยวหวนตัน แต่เจิ้งซวินก็ไม่ยอมเชื่อว่าเฉินผิงสามารถกลั่นเสี่ยวหวนตันได้

เฉินผิงดูอายุน้อยเกินไป เจิ้งซวินจึงคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง

“ผมเองไม่เชื่อหรอกว่าคนหนุ่มอย่างเขาจะเชี่ยวชาญทักษะการแพทย์ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย นับประสาอะไรกับการกลั่นยากันเล่า”

เสิ่นว่านฟู่ก็ไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะสามารถกลั่นยาได้เช่นเดียวกับเจิ้งซวิน

ขณะที่เฉินผิงกล่าวเช่นนั้น เขาก็งอนิ้วแล้วเปลวเพลิงสีเขียวก็เริ่มเริงร่ายอยู่บนปลายนิ้วของเขา

สิ่งนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกตกตะลึงพลางเริ่มสงสัยว่าเฉินผิงกำลังเล่นมายากลอยู่หรือไม่ พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนธรรมดาสามัญ ครั้งเดียวที่พวกเขาเคยเห็นเปลวเพลิงบนนิ้วมือของใครสักคนก็คือ ตอนที่นักมายากลดีดนิ้วอยู่บนเวที

เปลวเพลิงบนปลายนิ้วของเฉินผิงโหมแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อุณหภูมิในห้องรับแขกเองก็สูงขึ้นไปด้วย ทุกคนรอบตัวเขาเฝ้ามองดูอยู่เงียบๆ ราวกับอยากจะเห็นเฉินผิงกลั่นยา

แม้แต่หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งก็มุ่งความสนใจมาที่เขา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะล่วงรู้ถึงขีดความสามารถของเฉินผิงอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นเฉินผิงกลั่นยามาก่อนเลย

เฉินผิงซัดเปลวเพลิงบนปลายนิ้วของตนใส่สมุนไพร ทันใดนั้นเปลวเพลิงสีเขียวก็โอบล้อมแล้วลุกไหม้สมุนไพร ทว่ากลับไม่ดึงดูดสิ่งอื่นที่อยู่โดยรอบ

เปลวเพลิงคือพลังของเฉินผิงจริงๆ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีทางที่จะลุกไหม้สิ่งอื่นใด เพราะเฉินผิงเป็นผู้ควบคุมมันเอาไว้นั่นเอง