หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 658

ทุกคนจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นสมุนไพรลุกไหม้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งโอบล้อมไปด้วยหมอกควันสีขาว เมื่อหมอกควันสลายไป ทุกคนก็รู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามีเสี่ยวหวนตันตกอยู่กับพื้น

“นั่น... น่ะเหรอ?” เจิ้งซวินเอ่ยถามพลางปากอ้าตาค้าง

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหยิบเสี่ยวหวนตันที่ตกอยู่บนพื้น หลังจากสังเกตดูและดมกลิ่นจนแน่ใจว่าเป็นเสี่ยวหวนตันจริงๆ เขาก็ตกตะลึงไปทันที

คนอื่นๆ เองก็มองไปทางเฉินผิงแทบจะในทันทีราวกับว่าพวกเขากำลังมองเทพเซียน พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนธรรมดาสามัญ ดังนั้นพวกเขาย่อมไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อนในชีวิต

แม้แต่หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งที่ไม่เคยเห็นใครกลั่นยาแบบนี้มาก่อน ก็ยังต้องตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ยกยิ้มมุมปาก ที่จริงเขาไม่ได้กลั่นเสี่ยวหวนตันด้วยวิธีนี้หรอก ไม่มีทางที่เขาจะกลั่นทีละเม็ดๆ แน่ แต่เขาทำเช่นนั้นก็เพียงเพื่อทำให้ตระกูลเสิ่นตะลึงงันจนไม่กล้าสงสัยอะไรในตัวเขาอีกต่อไป

“ตอนนี้คุณเชื่อหรือยังว่าผมเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตัน?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมา

“นะ แน่นอน...” เจิ้งซวินพูดอึกอักอย่างเก้อกระดาก

เขาคิดจะแอบเรียนรู้เทคนิคสักอย่างสองอย่าง ทว่าตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่มีทางที่เขาจะเรียนรู้ได้เลย

ทุกคนในตระกูลเสิ่นเองก็รู้สึกเก้อกระดากพลางยิ้มแห้งๆ เช่นเดียวกับเจิ้งซวิน

“พี่โจว พี่น่าจะบอกพวกเราก่อนสิว่าคุณเฉินเจ๋งเสียขนาดนี้” เสิ่นว่านฟู่บอกกับโจวจื้อเฉียน

“ผมบอกไปแล้ว แต่คุณก็ไม่เชื่อผมนี่” โจวจื้อเฉียนตอบพลางยักไหล่

เรื่องนั้นทำให้เสิ่นว่านฟู่ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วนมากขึ้นไปอีก โจวจื้อเฉียนบอกเขามาตั้งแต่ต้นแล้วว่าเฉินผิงเป็นหมอเทวดา แต่พวกเขาก็เอาแต่คลางแคลงในคำพูดของเขาและไม่ยอมเชื่อว่าเฉินผิงคือคนที่กลั่นเสี่ยวหวนตัน ทว่ายามนี้พิสูจน์ได้แล้วว่าพวกเขาคิดผิด

ตระกูลเสิ่นรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนไม่รู้จะหนีไปที่ไหนดี แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็เดินไปได้เพียงสองก้าวก่อนที่ลมจะกระแทกประตูให้ปิดลง

ความเย็นแล่นไปตามกระดูกสันหลังของเสิ่นว่านฟู่ แล้วเขาก็เอ่ยถามเสียงสั่นเครือว่า “คะ คุณเป็นใครกัน? พวกเราไม่รู้ว่าไปรบกวนคุณยังไง ขอเพียงคุณยอมปล่อยพวกเราไป ตระกูลเสิ่นจะสักการะเซ่นไหว้คุณเอง...”

เจิ้งซวินขมวดคอ้วพลางขาสั่น ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเจอผู้ป่วยที่เป็นโรคฮิสทีเรียมาก่อน แต่เขาก็ไม่เคยเจอใครที่น่าสะพรึงกลัวเท่านี้เลย

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สักการะฉันงั้นรึ? พวกแกไม่คู่ควรหรอก!”

เสิ่นว่านซานหัวเราะ ทันทีที่อ้าปากก็มีหมอกดำทะมึนพุ่งออกมาจาก ทั่วทั้งห้องกลับกลายเป็นมืดมิดราวกับยามราตรีชวนให้ทุกคนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งเองก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่พวกเขาต่างพากันชักอาวุธออกมาแล้วยืนขนาบข้างเฉินผิงเอาไว้ ขณะที่โจวจื้อเฉียนหลบอยู่ข้างหลังเฉินผิงอยู่นานแล้ว