หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 659

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” สมาชิกบางคนในตระกูลเสิ่นที่อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปถึงขนาดกรีดร้องออกมา

“ถ้าหากพวกคุณไม่อยากตาย งั้นก็มายืนข้างหลังผม” เสียงของเฉินผิงดังขึ้นในตอนนั้นเอง

ชั่ววินาทีต่อมา หมอกดำในห้องก็หายวับไป

ตอนที่หมอกดำหายไปแล้ว ทุกคนนึกว่าเฉินผิงจะโดนหมอกดำดูดกลืนเข้าไปแล้วเสียอีก

พวกเขาจ้องมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึงราวกับว่าพวกเขามองเห็นสัตว์ประหลาด

“พวกคุณยังไม่เข้ามากันอีก? อยากตายหรือไงกัน?” เฉินผิงเอ่ยกับสมาชิกในตระกูลเสิ่นที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเสียงเตือนของเฉินผิง ในที่สุดทุกคนในตระกูลเฉินก็ได้สติแล้วรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังเขา

“คุ...คุณเฉิน นี่มันเทพเซียนอันใดกัน?” เสิ่นว่านฟู่พูดตะกุกตะกัก

“หึ ก็แค่วิญญาณที่ไม่สามารถคงรูปร่างเอาไว้ได้ ไม่เห็นมีอะไรน่าประทับใจสักนิด” เฉินผิงเยาะหยัน

แต่คำพูดนี้ของเขากลับทำให้เสิ่นว่านซานบังเกิดโทสะขึ้นมาทันที

“ไอ้เด็กเหลือขอ แกกล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะฉัน? แกคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”

เสิ่นว่านซานพลันโบกมือ แล้วสายลมอันชวนขนลุกก็พุ่งใส่พวกเขาราวกับคมมีด

“แกพูดมากเกินไปแล้ว”

เฉินผิงขยับนิ้ว ทันใดนั้นก็มีเปลวเพลิงปรากฎขึ้นบนปลายนิ้วทั้งสิบของเขา

เฉินผิงโบกมือเพียงครั้งเดียว เปลวเพลิงก็พุ่งเข้าไปหาเสิ่นว่านซานแล้วบดขยี้สายลมอันชวนขนลุกในทันที จากนั้นพวกมันก็ตกใส่เสิ่นว่านซานแล้วเริ่มแผดเผาร่างของเสิ่นว่านซาน

“พ่อครับ!”

ตอนที่เห็นบิดาของตนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง เสิ่นล่างก็คิดจะพุ่งเข้าไปหา

แต่เสิ่นว่านฟู่กลับขวางเขาเอาไว้ “ล่างเอ๋อร์ นั่นไม่ใช่พ่อของหลานอีกต่อไปแล้ว! อย่าไปที่นั่นเลย!”

ท่าทางเช่นนี้ของเขาทำให้สมาชิกหลายๆ คนในตระกูลเสิ่นถึงกับหมดสติด้วยความหวาดกลัว

แม้แต่เสิ่นว่านฟู่ก็นั่งไม่ขยับตัวอยู่กับพื้น พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว

เมื่อเฉินผิงเห็นว่าวิญญาณออกจากร่างของเสิ่นว่านซานไปแล้ว ลูกบอลเพลิงก็ปรากฏอยู่กลางฝ่ามือของเขา

ใบหน้าของวิญญาณพลันปรากฏแววหวาดกลัว ทันใดนั้นหลังจากหน้าต่างเปิดออกแล้ว มันก็กลายเป็นสายลมหอบหนึ่งแล้วหนีออกไปทางหน้าต่าง

แทนที่จะไล่ตามมันไป เฉินผิงกลับถอนพลังกลับมาแล้วมองเสิ่นว่านซานที่นอนอยู่กับพื้น จากนั้นเขาก็แตะหน้าผากของเสิ่นว่านซาน

ร่างของเสิ่นว่านซานกระตุกทีหนึ่ง แต่ไม่นานก็แน่นิ่งไปอีกครั้ง ราวกับว่าเขานอนหลับอยู่

ห้องโถงกลับคืนสู่ความเงียบสงบ แต่เมื่อทุกอย่างสงบลงอีกครั้ง หลายๆ คนกลับหวาดกลัวจนฉี่ราดจนต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“คุณเฉิน พ่อของผมเป็นยังไงบ้างครับ? ท่านปลอดภัยดีหรือเปล่า?” เสิ่นล่างรีบเอ่ยถามขึ้นมา

“วางใจเถอะครับ ตอนนี้พ่อของคุณไม่เป็นอะไรแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะฟื้นแล้วล่ะ” เฉินผิงกล่าว