หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 660

“ขอบคุณครับ คุณเฉิน ขอบคุณมากๆ เลยครับ!” เสิ่นล่างกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เจิ้งซวินเดินเข้ามาหาเฉินผิงด้วยท่าทีชื่นชมแล้วโค้งคำนับ เขาไม่มีท่าทางหยิ่งทะนงอีกต่อไปแล้ว

“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นนักเวทย์ด้วย ผมมันมีตาแต่ไร้แววเสียจริงๆ ขอคุณเฉินโปรดอย่าได้ถือสา”

เฉินผิงเอาแต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร เขารู้สึกประหลาดใจที่เจิ้งซวินรู้จักนักเวทย์ด้วย

“เสิ่นล่าง ตอนนี้ผมช่วยพ่อของคุณได้แล้ว ตระกูลเสิ่นของคุณจะเอาโสมหมื่นปีมาให้ผมดูได้หรือยัง?” เฉินผิงเอ่ยถาม

เสิ่นล่างมีสีหน้าเป็นทุกข์พลางมองไปทางเสิ่นว่านฟู่

เสิ่นว่านฟู่จึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณเฉินครับ โสมหมื่นปีไม่อยู่ที่นี่...”

“ผมรู้ว่ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ? พาผมไปดูสิครับ” เฉินผิงกล่าวขึ้น

“มะ มะ มัน...” เสิ่นว่านฟู่บ่นงึมงำอย่างลังเล ไม่สามารถเรียงร้อยเข้าด้วยกันให้เป็นประโยคได้

“คุณจะบอกผมว่าคุณไม่มีโสมหมื่นปี? คุณกำลังจะบอกว่าคุณโกหกผมงั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยถาม

คำถามของเขาทำให้เสิ่นว่านฟู่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจกลัว เขารีบโบกมือพลางกล่าวว่า “ไม่ ไม่ ไม่ครับ พวกเราจะกล้าโกหกคุณเฉินได้ยังไงกัน? พวกเรามีโสมหมื่นปีจริงๆ เพียงแต่พวกเรายังไม่ได้ขุดออกมาก็เท่านั้นเอง มันยังอยู่ในป่าเฮยเซี่ยจื่อเช่นเดิม คุณเฉินเองก็น่าจะรู้ว่าการขุดโสมต้องใช้ฝีมือและประสบการณ์ หากตัดส่วนใดส่วนหนึ่งของโสมไปก็จะทำให้คุณค่าของมันลดลงเป็นอันมาก นั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้พวกเรายังไม่กล้าขุดมันออกมา ผมแน่ใจว่าคุณ”

เฉินผิงรู้ว่าโสมมิใช่สิ่งที่ใครจะสามารถขุดได้ เพราะอาจจะเผลอไปทำลายมันได้ ตระกูลเสิ่นมิได้ทำธุรกิจในด้านนี้จึงมีเหตุอันควรให้ไม่กล้าขุดมันขึ้นมา

“งั้นก็พาผมไปดูที่ป่าเฮยเซี่ยจื่อสิครับ”

ถึงแม้ว่าเฉินผิงไม่รู้วิธีขุดออกมาเช่นเดียวกัน แต่หากเป็นโสมหมื่นปีจริงๆ เขาก็สามารถฝึกบำเพ็ญฌานอยู่ข้างๆ โสมแล้วดูดพลังของมันมาแทนได้ แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องครุ่นคิดหาวิธีขุดมันออกมาแล้ว

เมื่อเสิ่นว่านฟู่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็โบกมือด้วยความกระวนกระวายใจ “คุณเฉิน พวกเราไม่กล้าไปหรอกครับ พี่ใหญ่ของผมกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาไปที่ป่าเฮยเซี่ยจื่อ ทั้งๆ ที่เข้าไปกันหลายสิบคน แต่กลับมีแต่พี่ใหญ่ของผมที่กลับมาได้”

เสิ่นว่านซานมองพวกเขาด้วยความรู้สึกสับสน “ฉันอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ?” เขาถามพลางขมวดคิ้ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองกันแน่

เสิ่นล่างจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง เมื่อเสิ่นว่านซานได้ยินว่าตนถูกผีสิง เขาก็พลันตกใจกลัวเสียจนเหงื่อแตกพลั่ก

“พี่ครับ คุณเฉินเป็นคนช่วยพี่เอาไว้ หากมิใช่เพราะเขา ตระกูลเส่นก็คงจะต้องเคราะห์ร้ายเสียแล้ว” เสิ่นว่านฟู่รีบบอกพี่ชายของตน

“ใช่ ใช่ รีบไปกล่าวขอบคุณกับคุณเฉินเถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ทำเอาฉันกลัวแทบตายอยู่แล้ว!” ภรรยาของเสิ่นว่านฟู่เอ่ยเสริมขึ้นมา

“ขอบคุณที่ช่วยนะครับ คุณเฉิน” เสิ่นว่านฟู่ลุกขึ้นยืน

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างที่ได้รู้ว่าเฉินผิงอายุน้อยถึงเพียงนั้น ทว่าเขากลับไม่แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาแต่อย่างใด

“อย่าไปเอ่ยถึงมันเลยครับ คุณเสิ่น แต่ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณตอนอยู่ในป่าเฮยเซี่ยจื่อกันแน่” เฉินผิงถามขึ้นมา