หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 664

เรื่องที่เกิดขึ้นเปลี่ยนเสิ่นว่านซานไปมาก ดูเหมือนว่าเขาจะสำนึกจริงๆ ที่ได้ทำชั่วลงไป

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอน้อมรับไว้”

เฉินผิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เพราะโสมพันปีจำเป็นสำหรับเขา

“คุณเฉิน ผมจะส่งคนมาช่วยที่นี่ ต้นสนพันปีแบบนี้ใช้เวลาขุดหลายวัน ทั้งยังต้องใช้ความระมัดระวังอย่างยิ่งยวดตอนขุด ซึ่งผมจะคอยควบคุมด้วยตัวเอง” โจวจื้อเฉียนบอกเฉินผิง

เฉินผิงโบกมือเป็นทำนองว่าเขาไม่มีเวลารออีกหลายวัน “ไม่เป็นไรครับ คุณกลับไปเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่ หลินเทียนหู่จะมารับผมพรุ่งนี้เช้า”

พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงจะทำอะไร กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา จึงพากันไปจากป่าเฮยเซี่ยจื่อจนหมด หลังจากทุกคนไปแล้ว เฉินผิงมองไปยังต้นโสมพันปี เขาใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น เขานั่งลงทันทีพร้อมใช้วิชาจิตตวิสุทธิ

คลื่นพลังวิญญาณแผ่ไปด้านหน้าเฉินผิง ดูเหมือนต้นโสมพันปีจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง กิ่งก้านและใบของมันจึงสั่นระรัว เห็นได้ชัดว่ามันพยายามดิ้นรนเพื่อไม่ให้ถูกเฉินผิงดูดกลืน

เฉินผิงใช้เวลาทั้งคืนเพื่อดูดกลืนพลังวิญญาณของต้นโสมพันปี หลังจากนั้นเขาก็ขึ้นไปถึงระดับสามของขั้นหลุดพ้น เมื่อลืมตาขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่เอ่อล้นในกาย

เขาพัฒนาได้เพียงสองระดับด้วยต้นโสมพันปีหนึ่งต้น เฉินผิงนึกไม่ออกเลยว่าการบำเพ็ญเพียรในขั้นต่อไปจะยากขนาดไหน แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เพราะได้เลือกเส้นทางนี้แล้ว เขายังไม่ได้รู้เรื่องพื้นเพของตัวเองเลย

เฉินผิงมองศพที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็คำนับให้ ที่ต้นโสมพันปีโตได้ก็เพราะเลือดของพวกเขา

“ได้เลยครับ” เฉินผิงพยักหน้า

เสิ่นว่านซานเตรียมรถให้พาเฉินผิงกับคนอื่นๆ ไปที่สนามบิน โจวจื้อเฉียนยังมีธุระประปังที่บ้านตระกูลโจว เขาจึงยังไม่กลับไปกับเฉินผิง

พวกเขามาถึงสนามบินหงเฉิงในตอนเที่ยง ขณะนั้นมีผู้คนมากกว่าร้อยล้อมรอบคฤหาสน์ของเฉินผิงที่อ่าวพันหลง หลินเทียนหู่กับชือเฟิ่งไม่ได้อยู่แถวนั้น ในขณะที่กู่เวิ่นเทียน ซูเหวินจงและคนที่เหลือยืนอยู่ในฝูงชน

คนพวกนั้นเดินเข้ามาหาเฉินผิงทันทีที่เจอตัว เฉินผิงมีสีหน้าสับสน “เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณเฉิน ฉินเซียวหลินมาที่นี่แล้ว เขารออยู่ในบ้าน” กู่เวิ่นเทียนเอ่ยอย่างกังวล