หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 665

เฉินผิงทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ยินว่าฉินเซียวหลินมาที่บ้านของเขา

ซูอวี่ฉีคว้าแขนเฉินผิงไว้ตอนที่เขาจะเข้าไปในคฤหาสน์ “เฉินผิง อย่าเข้าไปเลยนะ ฉันกลัว”

ซูอวี่ฉีกลัวว่าเฉินผิงอาจไปมีเรื่องกระทบกระทั่งกันกับฉินเซียวหลิน

“ไม่ต้องห่วง ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีอะไรให้กลัวครับ..”

เฉินผิงลูบหลังมือของซูอวี่ฉี

จากนั้น คนอื่นๆ ก็พากันตามเฉินผิงเข้าไปในคฤหาสน์อย่างผ่าเผย

ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น มีชายวัยกลางคนท่าทางดุร้ายนั่งจิบชาอย่างไม่เร่งรีบ เขาสวมเสื้อคลุมสีเทา สูงปานกลาง ชายคนนั้นคือฉินเซียวหลิน

มีสมุนสองคนยืนด้านหลังฉินเซียวหลิน เฉินผิงเหลือบมองและเห็นว่าสองคนนั้นเป็นปรมาจารย์ขั้นห้าเป็นอย่างน้อย

“ฉันมาเพื่อพบเฉินผิง ถ้าเฉินผิงไม่อยู่ที่นี่ พวกแกทุกคนจงไปซะ อย่ามารบกวนฉัน..”

แม้ได้ยินเสียงประตูเปิด ฉินเซียวหลินก็ไม่แม้แต่จะหันมามอง

“ที่นี่บ้านของผม คุณนั่นแหละที่ต้องไป”

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉินเซียวหลินก็วางถ้วยชาลงโต๊ะแล้วหันมาช้าๆ เขามองไปทางประตูแล้วนิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นเฉินผิง

“แกคือเฉินผิงอย่างนั้นหรือ?” ฉินเซียวหลินถาม

อย่างไรก็ตาม ฉินเซียวหลินกลับไม่สนคำพูดของเขา ดูท่าจะไม่เคารพกู่เวิ่นเทียนแล้วในตอนนี้ ฉินเซียวหลินเพียงแค่มองอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น

ลูกน้องคนหนึ่งของฉินเซียวหลินก้าวมาข้างหน้า “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แกไม่มีค่าพอที่คุณฉินจะยอมฟังหรอก”

หน้าของกู่เวิ่นเทียนแดงก่ำด้วยโทสะเมื่อได้ยินสมุนพูดแบบนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม้แต่ฉินเซียวหลินที่เป็นหัวหน้าตระกูลฉินก็ยังไม่พูดจาโผงผางกับเขา เวลาเปลี่ยน อะไรๆ ก็คงเปลี่ยนตาม

แม้กู่เวิ่นเทียนจะโกรธเคือง แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก หลังจากตระกูลกู่แตกแยก เขาก็ไม่มีอะไรจะไปต่อกรตระกูลฉินได้

“กล้าดียังไง? ถ้าไม่ได้คุณปู่ช่วยไว้ ตระกูลฉินคงไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้หรอก”

กู่หลิงเอ๋อร์ทนเห็นกู่เวิ่นเทียนโดนเหยียดหยามไม่ได้ เธอโมโหจนต่อยเข้าใส่ลูกสมุน

กู่หลิงเอ๋อร์ไม่ต่างอะไรกับมือสมัครเล่นเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกสมุนระดับปรมาจารย์ เขาส่งสายตาเหยียดหยามให้กู่หลิงเอ๋อร์ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกล้าจู่โจมเขา