หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 670

“เฉินผิง คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? คุณหลงกำลังปรุงยาให้คุณนะ แต่คุณกลับแอบดูดกลืนพลังวิญญาณของเขา!”

อู่เม่ยเอ๋อร์ปล่อยลูกเตะใส่เฉินผิง

เฉินผิงจึงกลับมาตั้งสติได้ เขารีบหยุดใช้จิตตวิสุทธิแล้วมองหลงอู่อย่างละอายใจ

เฉินผิงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ จิตตวิสุทธิของเขาทำงานด้วยตัวมันเอง

หลงอู่ไม่พูดไม่จาและทำต่อไป หลังจากนั้นพักใหญ่ เขาจึงสลายพลังวิญญาณในที่สุด จากนั้นก็มียาสีดำสามเม็ดร่วงลงจากอากาศ

แม้จะเป็นเม็ดสีดำก็มีแสงจางๆ เปล่งออกมา มากพอที่จะทำให้ภายในห้องสว่างได้ถ้าปิดไฟ

หลงอู่เอื้อมมือออกไป ยาล้างไขกระดูกสามเม็ดก็ลอยเข้ามายังฝ่ามือ เขายื่นให้เฉินผิง “ปกติแล้วคนทั่วไปกินยาล้างไขกระดูกเม็ดเดียวก็พอ ขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอเองว่าจะเริ่มบำเพ็ญเพียรได้หรือเปล่า อย่าให้เธอกินมากกว่านั้น ร่างกายมนุษย์จะรับไม่ไหว”

เฉินผิงทึ่งมากเมื่อได้ถือยาไว้ในมือ สำหรับหลงอู่ยาพวกนี้เป็นแค่ของธรรมดา แต่ในสายตาของเฉินผิงแล้วกลับทรงพลังยิ่งกว่ายารวบรวมจิตวิญญาณและยาต้าหวนตันที่เขาเคยปรุง

เฉินผิงเคยคิดว่าเขาเก่งเรื่องกลั่นยา พอได้เห็นความสามารถของหลงอู่ เขาจึงได้รู้ว่าตัวเองก็แค่มือสมัครเล่น

หลงอู่รู้ว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่ จึงเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขา “ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่จะรู้วิธีกลั่นยา ผมเองก็รู้แค่นิดหน่อย อีกอย่างนะ ตาเฒ่ามังกรคนที่สอนคุณก็ไม่ได้รู้วิธีกลั่นยา เขาจึงสอนได้เพียงแค่ขั้นพื้นฐาน ก็ไม่แปลกที่คุณจะไม่ได้อะไรรู้มาก มีเหล่าซินแสกลั่นยามือฉมังที่สามารถบำเพ็ญเพียรได้ คุณต้องไปเรียนจากพวกเขาถ้าอยากมีความสามารถปรุงยาระดับสูง”

เท่าที่เธอรู้ การบำเพ็ญเพียรไม่ว่าจะวิธีใดต่างก็ดูดกลืนพลังวิญญาณจากธรรมชาติ เธอไม่เคยเห็นใครดูดพลังจากมนุษย์คนอื่นมาก่อน

ปกติแล้วพลังวิญญาณในร่างมนุษย์จะถูกดัดแปลงด้วยวิชาของแต่ละคน จากนั้นจะถูกกักเก็บไว้ในจุดชีพจรตันเถียน ต่างจากพลังวิญญาณในธรรมชาติ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรคนไหนก็ดูดกลืนไปได้

คำถามของอู่เม่ยเอ๋อร์ทำเอาเฉินผิงอักอ่วน เขาสับสนจนต้องถามอย่างสงสัย “พวกคุณทำแบบนั้นไม่ได้เหรอครับ?”

เฉินผิงไม่เคยเจอกับผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นมาก่อน เขาจึงไม่รู้ว่าคนอื่นๆ บำเพ็ญเพียรด้วยวิธีเดียวกันกับเขาหรือเปล่า