หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 711

เสี่ยวหลานเรียกรถแท็กซี่ จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านหม่าว

ยังอีกไกลกว่าจะถึงหมู่บ้านหม่าว เนื่องจากหมู่บ้านหม่าวตั้งอยู่ในบริเวณภูเขาทางตะวันตกเฉียงใต้ รถแท็กซี่ส่งพวกเขาได้แค่ตรงตีนเขาเท่านั้น ที่เหลือพวกเขาต้องเดินขึ้นเขาไปเอง กว่าพวกเขาจะไปถึงหมู่บ้านหม่าวก็น่าจะดึกดื่นเที่ยงคืน

เฉินผิงนั่งอยู่ตรงเบาะหลังกับเสี่ยวหลาน เขาสังเกตเห็นว่าคนขับแท็กซี่เอาแต่จับตามองทุกความเคลื่อนไหวของพวกเขาผ่านกระจกมองหลัง

เฉินผิงเกาะแขนของเสี่ยวหลานแล้วเอนซบไหล่ของเธออยู่ตลอดเวลา

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ซบเข้ากับอกของเสี่ยวหลานแล้วถูไถไปมา

มือไม้ของเขาเริ่มที่จะอยู่ไม่สุข

เสี่ยวหลานลอบชำเลืองมองเฉินผิง แต่เฉินผิงกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น มิหนำซ้ำเขายังแตะต้องเธอต่อไปอย่างอุกอาจ

ทันใดนั้นเสี่ยวหลานก็ตัวสั่นสะท้าน เธอสัมผัสได้ว่ามือของเฉินผิงสัมผัสจุดอ่อนไหวของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เสี่ยวหลานกัดฟันแน่น เธอไม่รู้ว่าเฉินผิงจงใจแตะต้องเธอหรือไม่ แต่เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยระลอกหนึ่งอันทำให้ร่างกายของเธอปั่นป่วน ในขณะเดียวกัน เธอก็กัดริมฝีปากล่างเพื่อมิให้ส่งเสียงออกมา

ไม่นานเสี่ยวหลานก็ใบหน้าแดงก่ำและลมหายใจเริ่มหอบกระชั้นอยู่บ้าง เธอผลักเฉินผิงแรงๆ เพื่อมิให้เขาขยับตัวอีก ไม่มีผู้ชายคนไหนเคยสัมผัสเธออย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อนเลย เพราะฉะนั้นเธอจึงกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้

การเดินทางถึงสองชั่วโมงด้วยรถยนต์ของเสี่ยวหลาน ช่างยาวนานราวกับผ่านไปเป็นปี ความรู้สึกแปลกๆ ในร่างกายเกือบจะทำให้เธอลื่นตกจากเบาะเธออยู่แล้ว

ไม่นานรถแท็กซี่ก็มาถึงตีนเขา คนขับแท็กซี่ยิ้มพลางเปิดประตูให้เธอ “ถึงแล้วครับ คุณหนูเสี่ยวหลาน ขอแสดงความยินดีที่ปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จนะครับ ราชาพิษกำลังรอคุณอยู่เลย”

เสี่ยวหลานมองคนขับแท็กซี่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะเป็นลูกน้องคนหนึ่งของราชาพิษ โชคดีที่เธอกับเฉินผิงไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ ในรถแท็กซี่หรือพูดอะไรออกมา มิฉะนั้นคนขับแท็กซี่คงถูกจับโกหกได้แน่

เสี่ยวหลานลงจากรถแท็กซี่ ตอนที่เท้าเพิ่งจะแตะพื้นก็ขาอ่อนจนเกือบล้ม โชคดีที่เฉินผิงตาไวแล้วรีบมารับตัวเธอไว้

เมื่อเฉินผิงเห็นเสี่ยวหลานเป็นเช่นนั้น ก็อดขำไม่ได้ “คุณอยากให้ผมแบกไหมล่ะ?”

“ไม่ อยู่ห่างๆ จากฉันเลยนะ” เสี่ยวหลานถลึงตามองเฉินผิง

“อย่าลืมสิว่านี่คือเขตแดนของหมู่บ้านหม่าว บางทีอาจจะยังมีสายสืบของราชาพิษอยู่ในป่าก็ได้ ถ้าหากมีคนจับโกหกได้ ก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน” เฉินผิงกล่าวพลางมุ่งหน้าตรงไปที่ภูเขา

เสี่ยวหลานไม่มีทางเลือกนอกเสียจากไล่ตามเขาไป จากนั้นเฉินผิงก็คล้องแขนเธออีกครั้ง แล้วพวกเขาก็เดินขึ้นเขาราวกับคู่รักที่ตัวติดกันเป็นกาว

เสี่ยวหลานไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะระวังตัวมากถึงขนาดนั้น เธอไม่เชื่อว่าราชาพิษจะส่งคนมาสะกดรอยตามลูกบุญธรรมของตนเองหรอก

ถึงตอนนี้จะมืดแล้ว แต่เฉินผิงก็ยังเดินตามสี่ยงหลานมุ่งหน้าขึ้นเขา

หลังจากผ่านพ้นหุบเขามาแล้ว ก็มาถึงบริเวณที่จุดไฟสว่างไสว พวกเขามาถึงหมู่บ้านหม่าวกันแล้ว