หวนเวลามาพบท่าน นิยาย บท 2

"นังเด็กคนนี้นี่ แม้แต่คำพูดของข้าก็ไม่เชื่อฟังแล้วหรือ? เจ้าคิดว่าคุณหนูสามจะสามารถปกป้องเจ้าไว้ได้จริงหรือ?” เสียงเย็นชาที่แผ่วเบาลอยมา

ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงตบ ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้เบาๆของหญิงสาว

เฝิงจื่อซูค่อยๆยันร่างลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ร่างกายของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อกาฬ นางสัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะที่แผ่นหลัง นางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นางจําเสียงนี้ได้ เป็นเสียงแม่นมจาง

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าเป็นห้องขางนางในจวนกั๋วกง โดยอยู่ในช่วงที่นางจะแต่งออกเรือน

นางยังไม่ตายหรือ? หรือมันเป็นเพียงฝันร้าย?

ไม่ มันไม่ใช่ฝันร้าย มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงนั้น นางยังคงรู้สึกได้อย่างชัดเจน

แล้วภาพตรงหน้า มันหมายความว่ายังไง?

นางค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง นำผ้ามาคลุมตัวเองและเดินออกไป

ฉากนี้ในสถานที่แห่งนี้ มันเหมือนกับตอนที่เพิ่งนางออกจากสวนที่ชนบทแล้วกลับมาอาศัยจวนกั๋วกงเป็นครั้งแรก

แม่นมจาง? ไห่ถัง?

แม่นมจางเงยหน้าขึ้นมองนาง พลางพูดเรื่องไม่สบอารมณ์ว่า "คุณหนูสาม สตรีทุกคนล้วนหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ท่านพยายามคิดฆ่าตัวตายแล้วจะมีประโยชน์อันใด? จะดีกว่าไหม หากท่านยอมใช้ชีวิตอย่างสงบสุขร่วมกับญาติผู้น้องของท่าน จะสามารถช่วยให้ท่านตั้งหลักในจวนโหวได้ "

คําเหล่านี้ คุ้นหูมาก

เฝิงจื่อซูจําได้ว่าอดีตแม่เลี้ยงของนาง นางซั่งกวนก็บอกนางว่าซั่งกวนเฟยเอ๋อร์กําลังตั้งครรภ์เลือดเนื้อเชื้อไขของหานเหวินเซวียน และขอให้นางอนุญาตให้ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์แต่งเข้า นางร้องห่มร้องไห้ไปยกใหญ่ และหลังจากตื่นขึ้นมา แม่นมจางก็โน้มน้าวนางแบบนี้

ทันใดนั้นดวงตาของนางก็เบ่งบานด้วยความเย็นชา นางเกิดใหม่แล้ว? เกิดใหม่ในช่วงที่นางยังไม่ได้แต่งงาน?

กำปั้นของนางค่อยๆโค้งงอ นางกำหมัดไว้ กลิ่นคาวเลือดและพิษที่ตกค้างในชาติก่อนหลั่งไหลเข้าสู่สมอง นางขบฟันแน่น แต่กลับอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

นางมองไปยังไห่ถังที่มีรอยนิ้วมือหลายนิ้วบนใบหน้า น้ำตาเอ่อนองในดวงตาของนาง และมีท่าทางเศร้าโศก

ในชาติก่อน ไห่ถังเกลี้ยกล่อมนางเป็นการส่วนตัวว่าไม่ให้ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์แต่งเข้าจวน และบอกว่าซั่งกวนเฟยเอ๋อร์คิดคดทรยศ และจะทําร้ายตนได้สักวัน

นางค่อยๆนั่งลง สายตาของนางกวาดไปทั่วใบหน้าของแม่นมจางอย่างเนิบๆ “ความหมายของแม่นมจางคือข้าต้องตกลงให้ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เข้ามาเป็นอนุหรือ?”

แม่นมจางยืดคอวางท่าอย่างภาคภูมิใจ "ญาติผู้น้องของท่านมาจากจวนของแม่ทัพ นางจะเป็นอนุได้อย่างไร? ให้เป็นฮูหยินรอง ก็สามารถแสดงได้ถึงความใจกว้างของคุณหนูสามด้วย! "

"ฮูหยินรอง? ฮูหยินรองไม่ใช่อนุหรือ?” เฝิงจื่อซูพูดอย่างเย็นชา

แม่นมจางแปลกใจเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูสามคนนี้? ในอดีตการพูดคุยกับนาง นางก็ให้ความเคารพอยู่ในโอวาทเป็นอย่างดี เหตุใดวันนี้ถึงมาวางอำนาจบาตรใหญ่?

ชาติก่อน หลังจากที่มารดาของเฝิงจื่อซูเสียชีวิต นางก็ถูกส่งไปยังบ้านในชนบท และเพิ่งกลับมาเมื่ออายุได้สิบสามปี

หลังจากที่นางกลับมา นางซั่งกวนได้ส่งแม่นมจางไปเจ้ากี้เจ้าการเรื่องในเรือนของนาง เพราะเฝิงจื่อซูเติบโตขึ้นมาในชนบท ไม่ทราบกฎเกณ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ก็เป็นแม่นมจางที่ตัดสินใจแทน ดังนั้นเรือนหลีฮวาแห่งนี้บ่าวรับใช้ก็ใหญ่กว่าคุณหนูเสมอมา และยังทำให้แม่นมจางมีความหยิ่งผยองอีกด้วย

แม่นมจางกล่าว "ฮูหยินรองไม่ใช่อนุแน่นอน บ่าวหมายความว่า ให้คุณหนูสามเป็นฮูหยินรอง ตอนนี้ญาติผู้น้องของคุณหนูกําลังตั้งท้อง ต้องให้แต่งเข้าจวนก่อน "

เรื่องนี้แตกต่างจากชีวิตในชาติก่อน ชาติก่อนหน้า ความหมายของนางซั่งกวนคือการทําให้ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เป็นฮูหยินรอง

ไม่คิดเลยว่า พวกเขาได้เก็บความคิดที่ต้องการให้ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เป็นฮูหยินใหญ่ไว้นานแล้ว

นางไม่ตาย แต่หลังจากที่นางหายดีแล้ว หานเหวินเซวียนก็พร่ำบอกว่าแผลเป็นน่าเกลียด

ช่างเขลานัก ช่างโง่เขลาจริงๆ!

นางเขียนคิ้วด้วยตัวเอง บนริมฝีปากก็มีเพียงสีผึ้งเพียงชั้นเดียว และไม่แต่งแต้มสีใดเพิ่มไปอีก

อายุวัยดั่งลูกกระวาน ไม่ต้องแต่งแต้มใดๆ ก็สวยงามเป็นที่สุด

"คุณหนู ท่านไม่กลัวที่จะแข็งข้อกับแม่นมจางหรือ?” ไห่ถังลังเลครู่หนึ่ง แต่ก็ยังถามออกไป

เฝิงจื่อซูสวมผ้าธรรมดาลายเมฆสีเข้มแขนยาว กระโปรงยาว มวยผมคู่ปล่อยปอยผมลงมาประบ่า ใช้โอกาสจากใบหน้าขาวใสไร้ที่ติ ไล่เฉดสีคิ้ว แสดงถึงความกล้าหาญเล็กน้อย รูปโฉมดังกล่าวไม่ได้ด้อยกว่าซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เลย

"แข็งข้อกับนางแล้วจะทำไม?” เฝิงจื่อซูเยาะเย้ย “ไห่ถังเจ้าจําไว้นะ เจ้าเป็นคนของข้า เจ้าต้องเชื่อฟังคําพูดของข้า สิ่งที่คนอื่นพูด เป็นแค่การผายลม"

"คุณหนู อย่าหยาบคายเช่นนี้” ภายในใจไห่ถังมีความสุขที่เจ้านายของนางกล้าต่อสู้ แต่นางก็ต้องวุ่นอยู่กับการแก้ไขคําพูดของเจ้านาย

เฝิงจื่อซูยิ้มอย่างได้ใจ ใบหน้าขาวนวลของนางแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย "ข้าโตมาในชนบท หยาบคายกว่านี้ข้าก็พูดได้"

จะแสร้งทำเป็นคุณหนูใหญ่อะไร? เดิมทีนางเป็นสาวป่าที่เติบโตขึ้นมาในชนบท และในชาติก่อนของนาง เพื่อที่จะแสร้งทําเป็นคุณหนูใหญ่ ถูกคนทุบตีด่าทอแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่โง่เขลามาก!

"คุณหนูสาม ฮูหยินเฝิงและคุณชายหานมาแล้ว ฮูหยินให้มาเชิญท่านออกไป" แม่นมจางเดินเข้ามา และเหลือบมองเฝิงจื่อซูอย่างเย่อหยิ่ง

เฝิงจื่อซูไม่ได้มองนางสักนิด แต่พาไห่ถังเดินออกไป

แม่นมจางโกรธมาก นางสารเลวนี้คิดจะกำเริบเสินสานหรือ? ต้องบอกฮูหยิน ทำให้นางอยู่ใต้อาณัติ อย่าคิดว่าตนดีเลิศแล้วจะมองข้ามฮูหยินและนางไปได้