หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 10

เสิ่นซื่อได้ยินเสียงลูกชายคนเล็กร้องเอะอะเรียกนางกับบุตรชายคนโตเสียงดัง ในที่สุดสามีของนางก็กลับมาได้เสียที ความกังวลใจที่มีตลอดหลายวันมานี้ ก็สามารถวางลงได้แล้ว หยางเสี้ยวเองก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ท่านพ่อที่ไม่เคยได้พบหน้ากันผู้นี้ จะมีหน้าตาเหมือนพ่ออาทิตย์ของเขาหรือไม่

สองแม่ลูกรีบเดินออกไปยังลานหน้าบ้านด้วยความเร่งรีบ เสิ่นซื่อมีรอยยิ้มอยู่เต็มหน้า เมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามีกลับมาด้วยความปลอดภัย ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรร้ายแรงขึ้นกับเขาอย่างที่นางเป็นกังวล เพราะครั้งนี้หยางเทียนเข้าป่าไปหลายวันกว่าทุกครั้ง เสิ่นซื่ออดกลัวไม่ได้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในป่า

"ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว"

"อื้ม ข้ากลับมาแล้ว ครั้งนี้ไปเสียหลายวันพวกเจ้าแม่ลูกคงเป็นห่วงแย่"

หยางเสี้ยวที่เดินตามหลังผู้เป็นแม่ออกมา เมื่อเห็นหน้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาในภพภูมินี้ของตน ก็อดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้ หยางเทียน บิดาในชาตินี้ของเขามีหน้าตาเหมือนพ่ออาทิตย์อย่างไม่ผิดเพี้ยน ราวกับว่าเป็นคนคนเดียวกันเสียอย่างนั้น หากเขาไม่ได้มาเกิดใหม่ในร่างของหยางเสี้ยว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ก็คือพ่ออาทิตย์ของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

หยางเสียนวิ่งวนรอบตัวท่านพ่อท่านแม่โดยมีเจ้าเสี่ยวไป๋วิ่งตามหลังเหมือนเป็นหางเล็ก ๆ ของเขา หยางเทียนเมื่อไม่เห็นลูกชายคนโตออกมาต้อนรับ จึงคิดจะถามกับภรรยาถึงลูกชาย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปาก หยางเทียนกลับเห็นลูกชายยืนร้องไห้อยู่ข้างหลังภรรยาของเขา ด้วยความตกใจเขาจึงรีบเข้าไปหาหยางเสี้ยวทันที เขาไม่เคยเห็นบุตรชายคนนี้ร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

"เสี้ยวเอ๋อร์ ลูกเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับลูก เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้ขนาดนี้"

หยางเสียนเองเมื่อเห็นพี่ชายร้องไห้เขาจึงร้องตาม

"ฮึก แง้ ท่านพี่ ท่านเป็นอะไร บาดเจ็บที่ตรงไหน บอกข้าสิ"

เสิ่นซื่อเองก็ตกใจมากที่จู่ ๆ หยางเสี้ยวก็ร้องไห้หลังจากเห็นว่าสามีของนางกลับมา นางเองรีบเข้าไปปลอบบุตรชาย ตลอดเวลาหลายวันมานี้บุตรชายคนนี้ของนางไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นอีกทั้งยังหาเงินเข้าบ้านได้ ทุก ๆ วันจะขึ้นเขาไปหาของป่า ทั้งตักน้ำมาเติมโอ่ง และยังช่วยนางทำงานบ้านสารพัด แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหลังจากที่ผู้เป็นพ่อกลับมาเขาถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้

“เสี้ยวเอ๋อร์ ลูกเป็นอะไร บอกแม่กับพ่อจะได้หรือไม่ หรือว่าลูกบาดเจ็บตรงไหน ลูกดูน้องชายของลูกสิ เสียนเอ๋อร์ร้องไห้เพราะกลัวว่าพี่ชายของเขาจะเป็นอะไรไป น้องชายของลูกเป็นห่วงลูกมากนะ พ่อกับแม่เองก็เป็นห่วงลูกมากเช่นเดียวกัน”

“ข้าแค่ .. ฮึก ข้าแค่คิดถึงท่านพ่อขอรับ พอข้าคิดว่าข้าจะไม่ได้เจอท่านพ่ออีก ข้าเสียใจมาก ตอนที่ข้าไม่สบาย ข้าคิด ฮึก ว่าข้าจะตายไปแล้ว ข้ากลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับท่านพ่อ ท่านแม่และน้องชายอีกขอรับ”

หยางเทียนรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ในวันที่เขาออกจากบ้านไป หยางเสี้ยวล้มป่วยเขาออกจากบ้านไปทั้ง ๆ ที่ลูกชายนอนป่วยอยู่ โชคดีเหลือเกินที่ลูกชายหายแล้ว หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายในระหว่างที่เขาไม่ได้อยู่ เขาคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

“เสี้ยวเอ๋อร์ พ่อขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่ดูแลเจ้าในวันที่เจ้าล้มป่วยได้ แต่ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลยนะ พ่อไม่ดีเองที่ไม่สามารถอยู่กับลูกได้ในตอนที่ลูกต้องการพ่อ ลูกจะยกโทษให้พ่อได้หรือไม่”

“ข้าไม่ได้โกรธท่านพ่อขอรับ ข้าเข้าใจท่านพ่อต้องไปหาเงิน เพียงแต่ .. เพียงแต่ข้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอท่านพ่ออีก มันทำให้ข้าเสียใจมากขอรับ”

“ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว เจ้าสบายใจได้ เรื่องราวร้าย ๆ ผ่านไปแล้ว พ่อดีใจที่เห็นเจ้าแข็งแรงและหายป่วยแล้ว"

“เสียนเอ๋อร์ ไปเข้าบ้านลูก แล้วอย่าลืมไปล้างมือให้เรียบร้อย อย่าลืมช่วยเจ้าเสี่ยวไป๋ล้างมือให้สะอาดด้วยล่ะ”

“ขอรับท่านแม่ ไปเสี่ยวไป๋พวกเราไปล้างมือกันเถอะ วันนี้มีเนื้อไก่ฟ้าด้วย ข้าจะแบ่งให้เจ้ากินด้วยดีหรือไม่”

“เสี้ยวเอ๋อร์เองก็ไปล้างหน้าล้างตานะลูก วันนี้เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว จะได้กินข้าวแล้วรีบพักผ่อน”

“ขอรับท่านแม่”

“ท่านพี่ ท่านเองก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะได้กินมื้อเย็น มีอะไรค่อยคุยกันหลังจากนี้เถอะเจ้าค่ะ”

“ตกลง ลำบากเจ้าแล้วน้องหญิง”

หยางเสี้ยวที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็รีบเข้าไปในห้องครัวช่วยท่านแม่ยกกับข้าวออกไปจัดวางที่โต๊ะ ส่วนหยางเสียนช่วยเตรียมชามกับตะเกียบเหมือนเช่นทุกวันโดยมีเจ้าเสี่ยวไป๋คอยวิ่งตามเป็นหางเล็ก ๆ อยู่ตลอดเวลา

หยางเทียนที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาในห้องโถงของบ้าน เขาเห็นลูก ๆ กำลังวุ่นวายจัดโต๊ะอาหารอยู่ กลิ่นหอมของอาหารโชยออกมาจากห้องครัว ดูเหมือนว่าจะเป็นกลิ่นเนื้อ

ไม่นานเสิ่นซื่อก็ยกชามไก่ตุ๋นออกมา หยางเสี้ยวกลับไปยกจานหน่อไม้ผัดไก่ออกมาวางเป็นอย่างสุดท้าย อาหารค่ำก็พร้อมแล้วสำหรับครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีสมาชิกเพียงสี่คนพ่อแม่ลูก

หยางเสี้ยวรู้สึกดีใจมากที่ท่านพ่อหยางเทียนมีหน้าตาเหมือนกับพ่ออาทิตย์ของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่คิดอยากจะกลับไปที่โลกเดิมที่จากมาแล้ว เพราะกลับไปพ่อแม่ของเขาก็ไม่อยู่แล้ว

แต่ในที่แห่งนี้เขามีครบทั้งพ่อ แม่ และยังมีน้องชายเพิ่มมาอีกด้วย ไม่มีใครล่วงรู้ความในใจของเด็กชาย เสิ่นซื่อเรียกให้พ่อลูกรีบ ๆ นั่งลงกินข้าว ส่วนอาหารของเจ้าเสี่ยวไป๋เป็นน้ำแกงไก่คลุกข้าวผสมเนื้อไก่แสนอร่อย

“พ่อลูก รีบนั่งลงกินข้าวได้แล้ว เสี้ยวเอ๋อร์อาหารของเจ้าเสี่ยวไป๋แม่แบ่งเอาไว้ให้แล้วนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน