หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 9

9 /311

เสิ่นซื่อมองแผ่นหลังของลูกหลานเดินออกจากบ้านไปพร้อมตะกร้าใบเล็กที่ใส่กระต่ายเอาไว้ กระต่ายตัวอ้วนน้ำหนักน่าจะประมาณสี่หรือห้าชั่ง หยางเชวียนแบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยของป่า นอกจากนี้ยังมีไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าอย่างละตัว ทั้งสองคนใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบ้านลุงฟู่กุ้ย หยางเสี้ยวต้องการขายกระต่ายตัวนี้ก่อน ค่อยไปบ้านท่านปู่พร้อมกับหยางเชวียน

“อาเสี้ยว เจ้าว่าท่านปู่กับท่านย่าจะกล้ากินผูเถานี่หรือไม่ แล้วเราสองคนจะโดนท่านปู่ตำหนิหรือไม่ที่เข้าป่าไปลึก” หยางเชวียนเริ่มวิตกกังวล

“ท่านไม่ต้องกลัวไป ประเดี๋ยวข้าจะอธิบายให้ท่านปู่ฟังเอง ข้าเชื่อว่าท่านปู่มีเหตุผลพอที่จะไม่ดุด่าพวกเรา อาจจะมีตักเตือนนิดหน่อย”

“ข้ากลัวว่าจะโดนไม้เรียวนี่สิ”

“ท่านคิดมากไปแล้ว”

เด็กชายทั้งสองยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านของท่านลุงฟู่กุ้ยจนทำให้ท่านป้าหนิงเปิดประตูออกมาเรียกให้ทั้งสองเข้าไปในบ้าน

“เจ้าสองคนพี่น้อง มายืนทำอันใดอยู่ตรงนี้ หรือว่ามีของมาขายให้ลุงฟู่กุ้ยของพวกเจ้ากันล่ะ เข้ามาก่อนสิ”

“ขอบคุณท่านป้ามากขอรับ ข้าเอากระต่ายมาขายน่ะขอรับ”

“โอ้ กระต่ายเหรอ เจ้ารอสักประเดี๋ยวป้าจะไปเรียกลุงของเจ้ามา”

“ขอบคุณท่านป้าขอรับ”

หนิงซิ่วอิงเข้าไปในบ้านเรียกผู้เป็นสามี ไม่กี่อึดใจฟู่กุ้ยก็พาร่างอันอวบอ้วนออกมาพบทั้งสองคน

"อาเสี้ยว ข้าได้ยินป้าของเจ้าบอกว่าวันนี้เจ้ามีกระต่ายมาขายรึ"

“ขอรับท่านลุง มีเพียงแค่หนึ่งตัวขอรับ”

“ไหนเอามาให้ลุงดูสิ โอ้ กระต่ายตัวใหญ่อวบอ้วนดีจริง ๆ เจ้ารอประเดี๋ยว ข้าจะชั่งน้ำหนักเสียก่อน เจ้าเก่งมากที่จับกระต่ายได้ ราคากระต่ายอยู่ที่ชั่งละ 20 อิแปะ กระต่ายตัวนี้ของเจ้าหนัก 5 ชั่ง คิดเป็นเงิน 100 อิแปะ นี่เงินของเจ้า”

“ขอบคุณท่านลุงฟู่กุ้ยมากขอรับ พวกเราสองคนขอตัวก่อน”

“อย่าลืมล่ะ หากมีอะไรจะขายก็เอามาขายให้ลุงนะ รับรองลุงไม่เอาเปรียบพวกเจ้าแน่นอน”

“ขอบคุณท่านลุงมากขอรับ เอาไว้ครั้งหน้าหากข้าจับปลาหรือกระต่ายได้จะนำมาขายให้ท่านลุงแน่นอน”

หลังจากบอกลาท่านลุงฟู่กุ้ยแล้ว ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปบ้านใหญ่หยางทันที หยางเชวียนยังคงวิตกกังวล แต่พอเขาเห็นว่าหยางเสี้ยวนั้นไม่ได้รู้สึกกังวล เขาเองก็เป็นถึงพี่ชายจะมาทำตัวไม่เอาไหนไม่ได้ เมื่อคิดได้เช่นนี้เขาก็ยืนหลังตรงและเดินมุ่งหน้ากลับบ้านทันที

“ท่านแม่ ท่านปู่ ท่านย่า ข้ากลับมาแล้ว”

“ทำไมกลับช้านักล่ะ ไปถึงไหนกันมา แม่เจ้าเป็นห่วงจะแย่แล้ว เจ้าอย่าทำให้นางเป็นห่วงนักเลย” หยางไห่เอ่ยปากถามหลานชายพร้อมทั้งตักเตือนไปด้วย

“พอดีพี่ใหญ่เชวียนเดินไปเป็นเพื่อนข้าที่บ้านลุงฟู่กุ้ยเลยทำให้กลับมาช้าขอรับท่านปู่”

“อาเสี้ยวเจ้าก็มาด้วยเหรอ เข้ามาก่อนสิ”

“ขอรับท่านปู่ พี่ใหญ่เชวียน ท่านเอาของไปเก็บในบ้านก่อน ข้าขอคุยกับท่านปู่สักครู่”

“ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าไปก่อน”

“เอาล่ะ หลานมีอะไรจะพูดกับปู่หรือ อาเสี้ยว”

“ท่านปู่ขอรับ วันนี้ข้ากับพี่ใหญ่ไปที่ภูเขาอู๋หลงมา แล้ว..” หยางเสี้ยวยังไม่ทันได้พูดจบผู้เป็นปู่ก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาก่อน

“อะไรนะ! เจ้าว่าไปที่ไหนมานะ”

“ท่านปู่ใจเย็น ๆ ขอรับ ฟังข้าให้จบก่อน ข้ากับพี่ใหญ่ไปที่ภูเขาอู๋หลงมา และได้ไปรู้ไปเห็นเรื่องบางเรื่องเข้า”

“เรื่องอะไรหรือ ไหนเจ้าลองว่ามาให้ปู่ฟังสิ”