หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 6

ชาวบ้านที่รวมกลุ่มกันเข้าป่าล่าสัตว์พวกเขาเข้าป่ามาหลายวันแล้วแต่เดิมสมควรจะกลับออกจากป่าได้แล้ว เพียงแต่ว่าการเข้าป่ามาครั้งนี้ยังล่าสัตว์ใหญ่อย่างหมูป่าไม่ได้เลยสักตัว

หากยังไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปไม่นับว่ามาเสียเที่ยวหรอกหรือ เพราะความเป็นอยู่ของครอบครัวล้วนยากจน การรวมกลุ่มเข้าป่าล่าสัตว์วันนี้ทุกคนพกความหวังมาเต็มเปี่ยม หากกลับไปมือเปล่าไม่เท่ากับว่าคว้าน้ำเหลวหรอกหรือ

เพราะเป็นแบบนี้คนทั้งกลุ่มได้ตัดสินใจเข้าไปในป่าลึกกว่าที่เคยมา การรวมกลุ่มกันออกมาล่าสัตว์ในครั้งนี้ กินเวลาไปหลายวันกว่าทุกครั้ง หากว่าอีกสองวันยังคงล่าอะไรไม่ได้เลย พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะออกจากป่ากลับบ้านทันที

“พี่ใหญ่ พวกเราออกจากบ้านมาหลายวันแล้วข้ารู้สึกใจคอไม่ดีเลย ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรือไม่ วันที่พวกเราเดินทางมาเสี้ยวเอ๋อร์มีไข้ ตัวร้อนมาก” หยางเทียน

“น้องรองอย่าคิดมากเลย ไม่มีอะไรหรอก ทำใจให้สบายเถอะ ไม่แน่ว่าตอนนี้เสี้ยวเอ๋อร์อาจจะหายดีแล้วก็เป็นได้” หยางเทาได้แต่ปลอบน้องชาย

“ถ้าหากว่าสองวันนี้ยังล่าอะไรไม่ได้อีก ข้าจะกลับบ้านแล้วล่ะ อีกอย่างข้าไม่อยากจะเข้าป่าไปลึกมากกว่านี้แล้วพี่ใหญ่เห็นด้วยหรือไม่”

“อืม ข้าเห็นด้วย”

“พวกเจ้าพี่น้องบ้านหยางน่ะ คิดเห็นยังไงถ้าหากว่าพวกเราจะแบ่งกลุ่มออกเป็นกลุ่มละ 4 คนออกล่า เพราะถ้าพวกเรายังรวมกันกลุ่มใหญ่แบบนี้ ส่วนแบ่งยิ่งจะน้อยลงไปอีก” หวงจิ่ง หนึ่งในชาวบ้านที่เข้าป่ามาด้วยกัน

“พวกเราพี่น้องไม่ขัดข้องหรอกนะ เดิมทีข้ากับน้องชายก็ตัดสินใจแล้วว่าหากภายในสองวันนี้ยังล่าอะไรไม่ได้พวกเราก็จะออกจากป่ากลับบ้านแล้วล่ะ” หยางเทา

“ใช่ ข้าเป็นห่วงที่บ้าน ร่างกายของภรรยาข้าไม่ใคร่จะดี วันที่พวกเราเดินทางมาลูกชายข้าก็ป่วยไข้ จิตใจข้าไม่สงบเอาเสียเลย” หยางเทียน

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ข้าจะได้ไปบอกคนอื่น ๆ ที่เหลือ ส่วนพวกเจ้าจะจับกลุ่มกับใครก็แล้วแต่การตัดสินใจของพวกเจ้าพี่น้อง ข้าไปล่ะ”

หลังจากหวงจิ่งนำคำพูดของผู้นำกลุ่มมาบอกกล่าวแก่ทุกคนเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็มีการแบ่งกลุ่มกันขึ้นโดยที่พี่น้องบ้านหยางทั้งสองคนอยู่กลุ่มเดียวกับพี่น้องบ้านลู่ที่มีความสนิทสนมกันดี ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรวมกลุ่มเข้าป่าล่าสัตว์กันอยู่ประจำ แต่ว่าชาวบ้านที่เข้าป่ามาด้วยกันก็ไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อกันไปเสียทุกคน

“เอาล่ะพวกเราจะแยกกันล่า แล้วอีกสองวันมาเจอกันที่ตรงนี้นะ ข้าขอเตือนพวกเจ้าอย่าได้เข้าไปในป่าลึกมากกว่านี้ เพราะถ้าเกิดว่าหลงเข้าไปในภูเขาอู๋หลงแล้วล่ะก็ความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอดกลับมานั้นแทบไม่มี ภูเขาอู๋หลงทางด้านนี้อันตรายกว่าทางด้านที่อยู่ติดกับหมู่บ้านของเรา อย่าได้เอาชีวิตไปเสี่ยงอันตราย พวกเจ้าอย่าลืมว่ายังมีครอบครัวที่รอการกลับไปของพวกเจ้าทุกคนอยู่” จางหยุนเทียน ผู้นำกลุ่มในการล่าสัตว์ครั้งนี้ บอกให้ทุกคนระวังตัวก่อนจะแยกย้ายกันไป

“พวกเราเข้าใจแล้วท่านลุงจาง ขอบคุณท่านมากขอรับ" หยางเทียน

หลังจากนั้นพวกหยางเทียนก็ได้แยกจากชาวบ้านคนอื่นไปกับพี่น้องลู่จื้อ ลู่คง ทั้งสี่คนช่วยกันวางกับดักจากนั้นก็หาถ้ำหรือโพรงไม้ที่สามารถเข้าไปพักอาศัยได้ การมาล่าสัตว์ครั้งนี้ นับว่าไม่ราบรื่นตั้งแต่แรก เมื่อส่วนแบ่งน้อยย่อมมีคนไม่พอใจและอยากแยกตัวออกไปล่าเพียงลำพัง โดยไม่คำนึงถึงอันตราย หากว่าไม่ได้ลุงจางเตือนสติเอาไว้คงแตกแยกกันไปนานแล้ว

“ข้าว่าเข้าป่ามาครั้งนี้แปลกมาก แม้แต่ไก่ฟ้ายังหาได้ยากเลย ลำพังในแต่ละวันสัตว์ป่าเล็ก ๆ ที่ล่ามาได้ก็กลายเป็นเสบียงของพวกเราไปแล้ว แบบนี้จะเหลืออะไรให้เอากลับบ้านไปได้กัน” ลู่คง

“ข้าเห็นด้วยกับอาคง ข้าเองก็รู้สึกว่ามันแปลกมาก ข้าสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้” หยางเทียน

“ข้าว่าพวกเราคงต้องระวังตัวให้มาก ขอแค่พวกเราปลอดภัยกลับไป ย่อมมีทางอื่นแน่นอน แต่ถ้าหากเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายเกิดบาดเจ็บขึ้นมาจะกลายเป็นภาระครอบครัวเสียเปล่า ๆ แบบนั้นข้าว่าคงจะไม่ดีแน่” หยางเทา

“ข้าเห็นด้วยกับอาเทานะ” ลู่จื้อ

“ข้าอยากเตือนพวกเจ้าสักหน่อย อย่าได้วางใจคนบ้านเฟิง เมื่อสักครู่พวกเจ้าไม่เห็นสายตาที่เฟิงเล่ยมองมาทางพวกเราหรือ ข้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนบ้านนี้จงเกลียดจงชังอะไรพวกเจ้าสองพี่น้อง” ลู่คง

“ก็จะอะไรเสียอีก ใครไม่รู้บ้างว่าก่อนที่เสิ่นซื่อจะแต่งให้กับอาเทียนเฟิงเล่ยเองก็หมายตาเสิ่นซื่ออยู่เพียงแต่ครอบครัวของเสิ่นซื่อพอใจในตัวของอาเทียนถึงได้ตกลงให้มีการแต่งงานเกิดขึ้น เฟิงเล่ยเลยไม่ชอบหน้าอาเทียนมาตั้งแต่ตอนนั้นน่ะสิ” ลู่จื้อ

“เรื่องนี้มันก็นานมากแล้วนะ ต่างคนต่างแต่งภรรยาของตัวเองมาแล้ว ทำไมยังผูกใจเจ็บอยู่อีก ครั้งก่อนก็ล่อหมาป่ามา ถึงจะบอกว่าไม่ได้เจตนาแต่ข้าว่าคิดดีไม่ได้เลย โชคดีที่ลุงจางฝีมือเก่งกาจ หาไม่แล้วพวกเราได้แย่แน่ ๆ” หยางเทา

“อย่าคิดมากเลย ข้าคิดว่าเฟิงเล่ยคงไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งนักหรอก อย่างมากก็คงเล่นลูกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ พวกเราแค่ระวังตัวให้ดีก็พอแล้ว ปีนี้เห็นว่าบ้านเฟิงเองก็เก็บเกี่ยวได้ผลผลิตไม่มากเท่าไหร่ คนในบ้านเยอะย่อมทุกข์ใจเรื่องอาหารการกินอยู่แล้ว ข้าคิดว่าเฟิงเล่ยเองคงไม่มีเวลามาคิดแค้นเคืองข้ามากนักหรอก” หยางเทียน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน