หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1015

เลอศิลป์เพียงแค่เอียงศีรษะให้อัญชสาอย่างไม่แยแสก่อนจะพาไอรดาเข้าไปในคฤหาสน์

ขณะที่อัญชสาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของพวกเขา ก็มีบางอย่างแวบขึ้นมาผ่านดวงตาของเธอ

จากที่ฉันรู้รษิกากับเลอศิลป์ไม่ได้พบกันเลยตั้งแต่คืนนั้น เฮอะ! เห็นได้ชัดว่านังนั่นรู้จักที่ของตัวเองและยอมแพ้ไป เมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันก็ยิ่งต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มากขึ้น และรักษาตำแหน่งของฉันไว้ในฐานะนายหญิงในอนาคตของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์!

แม้ว่าเลอศิลป์จะยังคงไม่แยแสเธอเหมือนเช่นเคย แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขวางเธอแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว เธอก็รีบตามหลังไป

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เลอศิลป์พาไอรดาไปที่ห้องของเธอแล้วและกำลังเดินลงบันไดไป เขามองผู้หญิงที่หน้าประตูอย่างเหลืออด

อัญชสาหยุดเดินและตอบอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณศศิตาบอกฉันให้มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง”

เมื่อถึงตอนนั้น เลอศิลป์ก็ละสายตาจากเธอไปแล้ว “ผมหายดีแล้ว ฝากบอกแม่ผมด้วยว่าไม่ต้องกังวล”

อัญชสาอยากจะพูดต่อ แต่เขาไล่เธอไปในทันทีพร้อมเสริมว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ”

เมื่อถึงตอนนั้น อัญชสาก็ตัวแข็งทื่อทันที "แต่…"

ฉันจะกลับไปได้ยังไงในเมื่อฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย?

เลอศิลป์กวาดตามองเธอ “แม่ผมขอให้คุณเข้ามาดูผมไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คุณก็เจอผมแล้ว ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือควรรีบไปบอกแม่ผมว่าผมเป็นยังไงบ้าง เพื่อที่แม่ผมเขาจะได้ไม่ต้องกังวล”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ละสายตาไป โดยไม่ยอมสบตาเธอจนเกินความจำเป็น

ความไม่สนใจใดๆ ของเขาทำให้อัญชสากัดฟันอย่างหนัก

ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องคิดหาทางใกล้ชิดเขาให้ได้!

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเหลือบมองบันไดตรงประตู

วินาทีต่อมา เธอก็ละสายตาแล้วส่งยิ้มให้ชายคนนั้น "คุณพูดถูก งั้นฉันจะกลับก่อนแล้วกันค่ะ ขอตัวนะคะ”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างไม่สนใจ

อัญชสาเม้มปากแล้วยิ้มก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตู

ทว่าไม่มีใครคาดคิด เท้าของเธอกลับลื่นไถลเมื่อเธอไปถึงบันได

จนกระทั่งอัญชสาได้ยินเสียงของเขา เธอก็เงยหน้าขึ้นพลางแสดงสีหน้าเจ็บปวดและฝืนยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเพียงแค่..."

ขณะที่พูดอย่างนั้น เธอพยายามฝืนลุกขึ้นจากพื้น

แต่ทันทีที่ขาที่บาดเจ็บแตะพื้น ความเจ็บปวดแสนสาหัสก็แล่นผ่านร่างกายของเธอ

เพราะเท้าที่ไม่มั่นคง เธอจึงเกือบจะล้มลงกับพื้น

คติยาตอบสนองได้ไม่ทันเวลา ขณะที่อัญชสากำลังจะทำล้มลงไป จู่ๆ ก็มีมือปรากฏขึ้น

มันคือมือของเลอศิลป์

“อย่าฝืนตัวเองถ้าคุณได้รับบาดเจ็บ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วโดยใช้มือประคองข้อศอกของเธออย่างห่างๆ และช่วยให้เธอลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

แม้จะช่วยเหลือเธอ แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังคงนิ่งเฉยโดยปราศจากความกังวล

เมื่อเธอยืนได้มั่นคง เขาก็ปล่อยมือแล้วสั่งคติยา “ช่วยคุณอัญชสาเข้าไปในบ้านที”