หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1016

“ขอโทษที ฉัน... กำลังคิดเรื่องบางอย่างก่อนหน้านี้ เลยก้าวลงบันไดพลาดไปค่ะ” อัญชสาพึมพำด้วยท่าทีสำนึกผิดหลังจากคติยาช่วยเธอขึ้นไปนั่งที่โซฟา

เลอศิลป์ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น

หัวใจของอัญชสาจมดิ่งลง และเธอก็พูดออกมาอย่างหน้าซื่อใจคดว่า “บังเอิญฉันข้อเท้าพลิก ฉันขอพักสักแปบนึงก่อนจะไปหาคุณศศิตาเพื่อเล่าอาการของคุณให้เธอฟังนะคะ”

เมื่อพูดอย่างนั้น เธอทำราวกับกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงและยิ้มให้เขาอีกครั้ง

ในตอนแรกเธอคิดว่าความคิดเห็นของเธอจะทำให้ชายคนนั้นเห็นใจเธอ

อย่างน้อยที่สุดเขาน่าจะยอมให้เธอค้างคืนที่นั่น

แต่แล้วเธอก็ต้องผิดหวัง เพราะเลอศิลป์เพียงแต่ส่ายหน้า ต่อจากนั้นเขาก็ย่อตัวลงนั่งต่อหน้าเธอ

เธอพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ในวินาทีต่อมา ความเจ็บปวดอันรุนแรงก็เกิดขึ้นที่ข้อเท้าของเธอ ทำให้สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปทันที

“เจ็บหรือเปล่า?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม โดยมือหนึ่งจับข้อเท้าที่บาดเจ็บของเธอไว้

อัญชสากัดฟัน เธอพยักหน้าอย่างแรง

ในชั่วพริบตาต่อมา เลอศิลป์ก็ปล่อยมือของเขาออกจากเธอ “มันน่าจะหักนะ”

เมื่ออัญชสาได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็ลุกวาว และเธอก็เสี่ยงถาม “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ? งั้นฉันขอ...”

ก่อนที่เธอจะพูดขอค้างคืนที่บ้านของเขาจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธอทันที

“ให้หมอไกรสรเดินทางมาตรวจดูเธอที่นี่หน่อย” เลอศิลป์สั่งคติยาและละสายตาจากอัญชสาไป

คติยาพึมพำตอบรับก่อนจะติดต่อแพทย์ประจำครอบครัวทันที

อัญชสาอยากลองเสี่ยงดูอีกครั้ง แต่เสียงของเลอศิลป์กลับดังขึ้นอีก

“หากเป็นหนักคุณอาจต้องไปโรงพยาบาล อยู่นิ่งๆ และนั่งรอให้หมอไกรสรมาตรวจอาการบาดเจ็บของคุณที่นี่แหละ”

ถ้าฉันไม่ได้เกลือกกลิ้งลงไปที่หน้าประตูบ้านของเขา เขาก็คงไม่สนใจจะถามอาการของฉันด้วยซ้ำ

คติยารีบวิ่งไป เธอชี้อัญชสาที่นั่งอยู่บนโซฟา "คุณอัญชสาสะดุดล้มตกบันได รบกวนไปตรวจดูเธอเร็วๆ เลยค่ะ”

ไกรสรเป็นหมอประจำครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์มาหลายปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับอัญชสาเป็นอย่างดี

เมื่อได้ยินว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับชุดเครื่องมือทางการแพทย์เพื่อตรวจดูเธอ

ในไม่ช้า เสียงครวญครางอันเจ็บปวดของอัญชสาก็ดังก้องไปทั่วห้อง

ไกรสรถอนมือออกและสรุปอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมเกรงว่ากระดูกข้อเท้าจะแตก ผมไม่สามารถรักษาอาการแบบนี้ได้ครับ”

เมื่อได้รับการวินิจฉัยแล้ว ความประหลาดใจก็ฉายไปทั่วดวงตาของอัญชสา

ไม่นะ กระดูกแตก... ฉันแค่แสร้งทำเพื่อจะได้ค้างคืนที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไม่คิดเลยว่าจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แต่คิดอีกที ฉันเคยแขนหักมาก่อนแล้ว ตราบใดที่ฉันได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ แม้กระดูกจะต้องแตกหักไปก็คุ้มค่า!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์อย่างคาดหวัง

“จากอาการบาดเจ็บของฉัน คงจะดีที่สุดถ้าฉันไม่เคลื่อนไหว งั้นคืนนี้ฉันขอรบกวนพักค้างคืนที่บ้านคุณได้ไหมคะ?”