หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1017

ระหว่างนั้น ไอรดาเริ่มหิวจากการรอ เธอจึงออกมาจากห้องเอง

ทันทีที่เธอมาถึงชั้นล่าง เธอก็ได้ยินว่าอัญชสาอยากจะค้างคืนที่นี่

เสียงเตือนบางอย่างดังขึ้นในหัวของไอรดา เธอเดินเข้าไปยืนข้างๆ พ่อของเธอ

พ่อและคุณรษิกายังไม่คืนดีกัน และเธอคงจะโกรธมากขึ้นถ้ารู้ว่าคุณอัญชสากำลังจะค้างคืนที่นี่!

ที่แย่กว่านั้นคือไอรดากลัวว่าพ่อของเธอจะทำให้อัญชสากลายมาเป็นแม่ของเธอแทน

เด็กน้อยจ้องมองพ่อของเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เธอไม่กระพริบตาและถ่ายทอดความคิดของเธอออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เลอศิลป์สบตากับไอรดาและลูบศีรษะของเธอเป็นเชิงปลอบโยน จากนั้นจึงหันไปมองอัญชสา

หัวใจของอัญชสาเต้นแรงเมื่อตระหนักว่าคำตอบของเลอศิลป์ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้ยิน

“คุณควรไปโรงพยาบาลนะ ผมคงอธิบายให้แม่ฟังไม่ได้ถ้าอาการของคุณแย่ลง”

น้ำเสียงของเลอศิลป์ช่างเย็นชา

หลังจากที่เขาพูดจบ ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟา

ไอรดาคว้าขากางเกงของพ่อเธอทันทีแล้วเดินตามหลังเขาไปอย่างใกล้ชิด

เมื่อมองดูพ่อและลูกสาวที่จากไป อัญชสาก็จ้องร่างเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ เลอศิลป์อย่างมุ่งร้าย

นังเด็กเวรนั่นอีกแล้ว!

ครู่ต่อมาอัญชสาก็หันไปมองเลอศิลป์ “คุณช่วยไปโรงพยาบาลกับฉันได้ไหม? เลอศิลป์ ฉันกลัวนิดหน่อย”

เลอศิลป์เหลือบมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย แต่เมื่อพิจารณาดูแล้ว ก็พยักหน้าเงียบๆ

เพราะเธอล้มในบ้านของเขา เลอศิลป์จึงควรไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเพื่อเป็นการแสดงความสุภาพเท่านั้น

พ่ออยู่กับคุณรษิกาที่โรงพยาบาลตลอดทั้งคืนเมื่อเขาไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเมื่อครั้งนั้น ฉันกลัวว่าพ่อจะทำแบบเดียวกันกับตอนคุณรษิกาป่วย

ในตอนแรก เขาคิดว่าเด็กน้อยจะพูดถึงรษิกาอีกครั้ง แต่เขาก็แปลกใจเมื่อเธอให้เหตุผลอื่นแทน

ฉันต้องยอมรับว่าเหตุผลของเธอมาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ

เลอศิลป์วางมือของเขาไว้บนศีรษะของไอรดาและลูบผมอันอ่อนนุ่มของเธอ “พ่อแค่ไปส่งคุณอัญชสาที่โรงพยาบาลเท่านั้น” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน “แล้วพ่อจะกลับมาเร็วๆ นะลูก”

ไอรดามองพ่อของเธอด้วยตาเบิกกว้าง แต่ยังคงสงสัย

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม

สักพักเด็กน้อยก็ยอมจำนน “ถ้าอย่างนั้นพ่อควรรีบกลับมานะคะ” เธอร้อง “ไม่อย่างนั้น คืนนี้หนูคงกลัวแย่”

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันเพราะคำพูดเหล่านั้นโดยที่เขาไม่รู้สึกตัว

ฉันสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเคยสอนกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ให้ไอวี่หรือเปล่า