หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1103

เป็นปกติที่เลอศิลป์จะไม่ได้ยินเสียงของเธอ และอัญชสาก็พูดไปเพียงแค่ครั้งเดียว หลังจากเธอพูดแล้ว เธอก็ไปเอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำและเช็ดหน้าให้เขา

แม้ว่าเธอจะระมัดระวังมากแล้ว เธอก็ไม่ได้อ่อนโยนกับการเช็ดตัวเขาเท่าไรเพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเพราะความไม่สบายตัว และเอี้ยวหลบมือของเธอตามสัญชาตญาณ

พอเห็นอย่างนั้น เธอก็ชะงักไปและโน้มตัวเข้ามาใกล้หูเขา ก่อนจะกระซิบว่า “มันไม่ดีเท่าไรที่นอนในชุดนี้ใช่ไหมคะ? ฉันจะช่วยคุณถอดเองนะ”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขาทีละเม็ด

เมื่อเธอปลดกระดุมมาถึงเม็ดที่สาม เขาก็ขมวดคิ้วและคว้าข้อมือเธอไว้

ใจเธอเต้นรัว ดวงตาของเธอก็มีประกายคาดหวัง เธอคิดว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาแน่ๆ

แต่แล้ว เธอก็ต้องผิดหวัง เพราะเลอศิลป์ดันมือเธอออกไปด้วยความไม่พอใจและพึมพำว่า “อย่ามาแตะผม!”

จากนั้น เขาก็ปล่อยมือเธอและหันหลังให้เธอทันที

สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา กระนั้น เธอก็ฝืนสงบใจลงและเอื้อมมือไปสะกิดเลอศิลป์เบาๆ

“เลอศิลป์ คุณตื่นหรือเปล่า? เลอศิลป์คะ”

แต่เขาก็นอนหลับลึกไปและไม่ตอบอะไรเลย

แม้เป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่กล้าถอดเสื้อผ้าเขาต่อ

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็รวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเขา เธอยกแขนเขาขึ้นมา โดยตั้งใจว่าจะนอนข้างๆ เขาและทำให้เข้าใจผิดไปว่าเขาเป็นคนดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด

ขณะที่เธอทำเช่นนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากทางประตู เธอตัวแข็งทื่อไปในทันที

ครรชิตไม่ได้ปิดประตูตอนที่เขาออกไปก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงเห็นอัญชสายกแขนของเลอศิลป์ขึ้นมาขณะที่เขาเดินไปที่ประตู เขาไม่รู้เลยว่าเธอพยายามจะทำอะไร

“ผมจะดูแลคุณเลอศิลป์เอง คุณกลับไปพักผ่อนก่อนได้เลยครับ” เขากล่าว เป็นการบอกใบ้ให้เธอกลับไปอย่างสุภาพ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอไม่อยากยอมแพ้ไปง่ายๆ อย่างนั้น “เลอศิลป์โทรหาฉัน และขอให้ฉันมาที่นี่ ดังนั้น ฉันจะทิ้งเขาไว้อย่างนี้ได้ยังไง? ฉันว่ามันน่าจะดีที่สุดถ้าฉันได้ดูแลเขานะ”

พอได้ยินเช่นนั้น สายตาของครรชิตก็เพ่งไปที่เลอศิลป์ที่ยังคงหลับอยู่ เขาเดาออกว่าเลอศิลป์คิดอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้

จริงอยู่ที่คุณเลอศิลป์ขอให้เธอมา แต่ว่าตอนนี้ฉันคิดๆ ดูแล้ว เขาก็แค่เพิ่งเลิกกับคุณรษิกามา และอาจจะไม่ได้คิดว่าจะสานสัมพันธ์กับคุณอัญชสาอย่างรวดเร็วปานนี้หรอก ใช่ไหม?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็เสริมว่า “คุณเลอศิลป์ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างเนื้อล้างตัว ในเมื่อคุณช่วยเรื่องนั้นไม่ได้ ผมจะจัดการให้แทนเองครับ คุณไปพักผ่อนที่ห้องนอนแขกก่อนเถอะ ผมจะไปแจ้งให้คุณทราบ ถ้าเขาตื่นขึ้นมา”

คำตอบของเขาทำให้อัญชสารำคาญ

ถ้าไม่ใช่เพราะครรชิต เรื่องมันก็คงจะไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว เขานี่ช่างน่ารำคาญอะไรอย่างนี้นะ!

กระนั้น เธอก็ไม่อาจโต้แย้งเขาได้และไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับอย่างเย็นชา “งั้นฉันจะไปพักที่ห้องพักแขก จำไว้ว่าต้องบอกฉันนะ ถ้าเขาตื่นแล้ว”