หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1109

ภัคจีราให้ความเคารพเธอซึ่งต่างจากท่าทีที่ดูถูกเหยียดหยามของพิมพ์รภาที่มีต่ออัญชสา

เพื่อเป็นการตอบสนอง อัญชสาวางท่าทีที่เย่อหยิ่งของเธอและพยักหน้าอย่างสุภาพให้ภัคจีรา ขณะดันตัวไอรดาไปหาครูของเธอ

เมื่อนึกถึงการแสดงในชั้นเรียนครั้งก่อนของเด็ก ภัคจีราอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

แม้ว่าจะเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เธอมีทายาทแห่งตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อยู่ในชั้นเรียนของเธอ แต่เธอก็จะไม่หนีพ้นผลที่ตามมาหากโชคร้ายใดๆ เกิดขึ้นกับเด็กที่อยู่ในความดูแลของเธอ

ดูเหมือนว่าอัญชสาจะเข้าใจความกังวลของเธอแล้วจึงยิ้มให้ “อาการของไอวี่ค่อนข้างผิดปกติเนื่องจากเธอไวต่อการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อม ได้โปรดดูแลเธอด้วยนะคะ ครูภัคจีรา ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณสักวันหนึ่ง”

จากนั้นเธอก็ลดสายตาไปที่ไอรดา “สวัสดีคุณครูสิ ไอวี่”

อัญชสาพยายามเสี่ยงดูเมื่อเธอทำอย่างนั้น

ก่อนหน้านี้ในรถ เด็กหญิงเพียงแต่พยักหน้าหรือส่ายหัวตามคำพูดของเธอเท่านั้น

เธอไม่แน่ใจว่าเด็กจะเอาใจใส่และทักทายครูหรือไม่

ถ้าเธอท้าทายฉันในที่สาธารณะล่ะก็...

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น อัญชสาก็เสียใจกับการกระทำของเธอทันที และหวังว่าเธอจะไม่พูดคำเหล่านั้นออกไป

อย่างไรก็ตาม เสียงของเด็กน้อยก็ดังขึ้นในวินาทีถัดมา “สวัสดีค่ะ คุณครูภัคจีรา”

เด็กหญิงถึงกับโค้งคำนับอย่างสุภาพขณะที่เธอพูด

อัญชสาและภัคจีราตกตะลึงกับคำตอบของเด็กน้อย และสงบสติอารมณ์ได้ในเวลาต่อมาเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจไอวี่มากเลยนะคะ เธอมีความก้าวหน้าอย่างน่าทึ่ง”

ภัคจีรายิ้มขณะที่เธอกล่าวคำชมเชย

อัญชสารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ไอรดาไม่ทำให้เธอผิดหวัง “ไอวี่เป็นเด็กดีมาโดยตลอด เธอแค่ต้องการเวลาเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่เท่านั้นแหละค่ะ”

ด้วยความปรารถนาที่จะได้รับคำชม อัญชสาจึงรีบโทรหาเลอศิลป์ทันทีหลังจากออกจากโรงเรียน

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็นั่งอยู่ในรถโดยมีครรชิตเป็นคนขับระหว่างทางไปฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นอัญชสาโทรมาขณะคิดว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับไอรดาหรือเปล่า

ทันทีที่เขาหยิบขึ้นมา เขาก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของอัญชสา

“ฉันส่งไอวี่เรียบร้อยแล้วระ เลอศิลป์ คุณครูภัคจีรารับเธอเข้าไปในโรงเรียนแล้วค่ะ คุณไม่ต้องกังวล”

เลอศิลป์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เอาล่ะ ขอบคุณที่เป็นธุระให้นะครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เสียงของอัญชสาลดต่ำลง เธอดูเขินอาย “ไม่มีปัญหาเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉัน ในอนาคต... ฉันจะไปรับไปส่งไอวี่ที่โรงเรียนต่อไปนะคะ”

ทั้งสองรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไรในความเงียบของคำพูดที่ไม่ได้พูดของเธอ