หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1134

ระหว่างนั้น ไอรดากับภัคจีราคือสองคนที่เหลืออยู่ตรงทางเข้าโรงเรียน

“ไอวี่ วันนี้ใครจะมารับหนูเหรอจ๊ะ? มีคนมารับหนูช้าแบบนี้ไหมตอนที่อยู่โรงเรียนเก่า?” ภัคจีราพยายามสอบถามไอรดาอย่างอดทน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้

ไอรดาเม้มปากและเงียบไปราวกับไม่ได้ยินภัคจีราเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่เคยอยากจะมาโรงเรียนใหม่เลย และตอนนี้เธอถูกปล่อยให้รอเป็นเวลานาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่

ขณะที่ภัคจีรากำลังคิดว่าจะโทรหาเลอศิลป์ รถคันหนึ่งก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดข้างๆ พวกเธอ

อัญชสาลงมาจากรถด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ฉันขอโทษที่มาช้าค่ะ ครูภัคจีรา พอดีรถติดมากๆ เลย” หลังจากพูดเช่นนั้นกับภัคจีราแล้ว เธอก็หันไปมองไอรดาเป็นเชิงขอโทษ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอนะไอวี่ ต่อไปฉันจะออกมาเร็วขึ้น!”

ไอรดายังคงเบะปากอยู่เงียบๆ

เมื่อเห็นเช่นนั้น ภัคจีราก็พยายามคลี่คลายสถานการณ์ด้วยรอยยิ้ม “เป็นปกติที่เด็กๆ จะงอนเวลาที่ต้องรอนานๆ ค่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ดีขึ้น”

อัญชสาพยักหน้ารับรู้ เธอดึงไอรดาไปอยู่ข้างๆ จากนั้นก็บอกลาภัคจีราแล้วพาไอรดาไปขึ้นรถ

อัญชสากล่าวขอโทษไอรดาไปตลอดทางกลับบ้าน

“ฉันขอโทษจริงๆ นะ ฉันอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก แล้วก็ไม่คิดเลยว่ารถจะติดหนักขนาดนั้น”

ไอรดาก้มหน้านิ่ง เธอไม่สนใจคำพูดของอัญชสาขณะกำลังไขว้นิ้วตัวเองเล่น

เมื่อพวกเธอมาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว เลอศิลป์ก็กำลังจะโทรหาอัญชสาพอดี

พอได้เห็นรถของเธอจอดนิ่ง เขาก็ขมวดคิ้ว

คุณอัญชสาพูดด้วยน้ำเสียงนั้นในรถ ถ้าทั้งหมดนี้เป็นแค่การแสดง ทำไมเธอถึงต้องเสแสร้งต่อหน้าฉันด้วยล่ะ?

“ฉันหาที่พักที่ใกล้กับโรงเรียนของไอวี่มากกว่านี้ดีไหมคะ? ไม่งั้นคงจะลำบากหากฉันเจอรถติดอีกครั้ง...” อัญชสากล่าวเสริมขณะสังเกตสีหน้าของเลอศิลป์อย่างรอบคอบ

การเห็นคิ้วที่ขมวดของเขาทำให้อัญชสารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธอมองเห็นได้ว่าถึงเวลาแล้วที่จะกดดันต่อไป “ฉันจะให้แม่ไปหาที่พักให้ฉันเมื่อฉันกลับบ้านไปค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น” เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ได้ในตอนนี้ มันจะสะดวกสำหรับคุณมากกว่าที่จะไปรับไอวี่และดูแลเธอที่นี่”

อัญชสาแสร้งทำเป็นลังเล “ไอวี่จะไม่รู้สึกอึดอัดเหรอคะถ้าฉันจะย้ายเข้ามา? ฉันรู้สึกว่าเราควรค่อยเป็นค่อยไปเพื่อปรับปรุงความสัมพันธ์ของเราก่อน”

“มันเป็นแค่เรื่องของเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกัน เราอาจทำให้เธอคุ้นเคยเร็วขึ้นเช่นกัน” จากนั้นเลอศิลป์ก็หันกลับมาสั่งคติยาว่า “เตรียมห้องรับรองแขกให้คุณอัญชสาทีนะ”

อัญชสารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับเหตุการณ์ที่พลิกผัน

เป็นไปตามที่ฉันคาดหวัง ท่าทีของเลอศิลป์ที่มีต่อฉันจะดีขึ้นตราบใดที่ฉันแสดงให้เห็นผ่านการกระทำของฉันว่าฉันคำนึงถึงผลประโยชน์สูงสุดของไอวี่เป็นหลัก จากที่ดูเผินๆ วันเวลาของฉันในคฤหาสน์ฟ้าศิริสวัสดิ์คงจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป