หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1617

หลังจากงานแถลงข่าว จักรภพก็ขอตัวไปอย่างรู้เท่าทัน เพราะเขาไม่อยากเป็นก้างขวางคอหนุ่มสาวคู่รัก

เลอศิลป์มีแผนจะพารษิกาออกไปฉลอง แต่ทั้งสองคนก็ตัดสินใจไปรับเด็กๆ จากที่บ้านแทน

อย่างไรเสีย เด็กๆ ก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวกับพวกเขามานานแล้วเพราะงานที่ยุ่งวุ่นวาย

“พ่อ! แม่!”

นาทีที่พวกเขาเดินเข้าประตูมา เด็กๆ ก็ออกมาต้อนรับอย่างตื่นเต้น

รษิกาที่อารมณ์ดีหลังจากแก้ปัญหาได้กางแขนออกมาพลางยิ้ม แต่กลับลงเอยได้แค่กอดไอรดาไว้เท่านั้น

อชิกับเบนนี่ถูกเลอศิลป์อุ้มไว้แล้วด้วยแขนคนละข้าง

เพราะเด็กชายทั้งสองถูกอุ้มลอยขึ้นไป พวกเขาจึงร้องออกมาพลางหัวเราะ “เราบินได้แหละ!”

เลอศิลป์เล่นตามน้ำไปด้วยการเหวี่ยงเด็กๆ ไปในอากาศ ขณะที่เด็กชายสองคนกางแขนออกมาเหมือนเป็นปีกเครื่องบิน

ทั้งสามคนสนุกกันมาก แต่รษิกากลับมองด้วยสายตาหวาดกลัว

“วางลงเถอะ มันอันตรายนะ”

เลอศิลป์ทำตามที่เธอบอก แม้ว่าอชิกับเบนนี่จะยังไม่พอใจ แต่พวกเขาก็วิ่งไปอยู่ข้างๆ รษิกาอย่างว่าง่าย เพราะไม่อยากให้เธอเป็นห่วง

“วันนี้เราดูทีวีด้วย! พ่อหล่อมากเลยครับ ส่วนแม่ก็สวยมากเหมือนกัน!” เบนนี่ชื่นชมพวกเขา

รษิกายีผมเขาอย่างเอ็นดู

เลอศิลป์แนะนำด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “มา คืนนี้เราออกไปเที่ยวกันนะ”

เด็กทั้งสามคนกระโดดด้วยความดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น

เมื่อผู้จัดการพูดจบ รษิกาก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนมากขึ้นขณะที่เธอพูดขอบคุณเขา

เธอพยายามจะเลี่ยงสายตาเลอศิลป์ด้วยการก้มหน้าลงหั่นสเต็กให้กับเด็กๆ

เมื่อผู้จัดการเดินออกไป เลอศิลป์ก็กลับแกล้งเธอแทน “อะไรกัน? คุณรษิกา คุณหึงลูกสาวตัวเองงั้นเหรอ?”

รษิกาเหยียบเท้าเขาอยู่ใต้โต๊ะ

“หึงแปลว่าอะไรเหรอคะ? แม่” ไอรดามองรษิกาอย่างไร้เดียงสา

อชิกับเบนนี่เอาสลัดให้น้องสาวพวกเขากินทันทีเพื่อที่เธอจะได้เงียบเอาไว้

เลอศิลป์จ้องมองรษิกาที่กำลังหน้าแดง ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ