หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1618

หลังมื้อเย็น เด็กๆ สามคนก็ไปเล่นกันข้างๆ อย่างรอบคอบ

เลอศิลป์ได้แจ้งผู้จัดการล่วงหน้าไว้แล้วว่าเด็กๆ จะมาด้วย ดังนั้น ผู้จัดการจึงได้จัดที่เล่นเอาไว้ให้เด็กๆ ซึ่งเต็มไปด้วยของเล่นมากมายและยังมีเกมที่เด็กๆ จะสนุกไปกับมันได้

ระหว่างนั้น เลอศิลป์กับรษิกาก็ชื่นชมทิวทัศน์ยามราตรีจากดาดฟ้าของอาคาร

“ขอบคุณนะคะ”

รษิกาหันไปหาเลอศิลป์และมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ

เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเป็นคำตอบ และมีแววเจ้าเล่ห์แวบเข้ามาในดวงตาเขา “แค่นั้นเองเหรอ?”

รษิกาคิดอยู่ครู่ใหญ่ “เราจะพาคุณจักรภพไปเลี้ยงข้าวกันนะคะ ส่วนคุณ ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะให้ของขวัญอะไรดี”

เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าคำขอบคุณนั้นไม่เพียงพอจะทำให้เขาพึงใจ

เลอศิลป์กอดเธอจากด้านหลัง เหมือนเขาขังเธอไว้ระหว่างราวกั้นกับตัวเขาเอง ก่อนที่จะส่งแก้วไวน์แดงให้เธอ

รษิการับมันมาจากมือเขา

“ผมไม่ต้องการของขวัญอะไรหรอก” เสียงของเลอศิลป์ดังที่ข้างหูเธอ “คุณได้ให้สิ่งที่ผมต้องการมานานไปเรียบร้อยแล้ว” เขาชนแก้วกับเธอ “ถ้าคุณอยากขอบคุณผม…”

จากนั้น เขาก็กระซิบบางอย่างข้างหูเธอ

รษิกาหน้าแดง เธอหันมากดแก้วไวน์กับริมฝีปากเขาขณะที่ประท้วงว่า “ฉันต้องพักผ่อนนะ!”

ถ้าฉันไม่รู้จักเขาดีพอ ฉันคงคิดว่าเขาคงจะใช้เวลาสองสามปีที่ผ่านมาเที่ยวผู้หญิงไปเรื่อย ไม่อย่างนั้นเขาจะมาลงเอยด้วยจิตใจสกปรกแบบนี้ได้ยังไง?

เลอศิลป์บรรลุจุดประสงค์ของเขาแล้ว เขาจิบไวน์จากแก้วของเขาและเอนกายมาป้อนไวน์ให้เธอผ่านปากของเขาเอง

รษิกาอึ้งไปจากการจูบอย่างกะทันหัน

“เอาเถอะ วันนี้พักไปก่อนนะ เรายังมีโอกาสอีกมากมายในอนาคต” หลังจากจูบเธอแล้ว เขาก็ใช้นิ้วของเขาเช็ดปากให้เธอ

เมื่อตั้งสติได้ รษิกาก็อยากจะกกลับไปนั่งเพื่อจะรักษาระยะห่างระหว่างเขาและเธอเอาไว้หน่อย

แต่เลอศิลป์ก็ทำท่าทีจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง “นอกจากนั้น เมื่อไรคุณจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมสักทีล่ะ?”

สิ่งเดียวที่กีดขวางอยู่ก็คือการที่ศศิตาไม่สามารถยอมรับเธอและลูกชายทั้งสองของเธอได้

ดูเหมือนว่าฉันต้องพยายามอย่างหนักที่จะทำให้มันเป็นจริงได้!

ไม่นานนัก รถของพวกเขาก็มาจอดที่ประตูบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

หลังจากอุ้มเด็กๆ ลงมาจากรถแล้ว เลอศิลป์กับรษิกาก็ค่อยๆ พาพวกเขากลับไปที่ห้อง

ทั้งสามคนเหนื่อยล้าหลังจากวันอันยาวนาน จึงไม่มีใครตื่นขึ้นมาเลย

หลังจากพาเด็กๆ ไปห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็กลับไปที่ห้องของพวกเขา

เมื่อรษิกาออกมาจากห้องน้ำและนึกได้ถึงคำพูดของเลอศิลป์จากที่ร้านอาหารบนดาดฟ้า เธอก็รู้สึกไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร

หลังจากเลอศิลป์รุกล้ำเธอเมื่อคืนก่อนและงานอันเหนื่อยล้าจากเมื่อช่วงบ่าย เธอก็ยังคงรู้สึกปวดสะโพกอยู่เล็กน้อย

แต่ว่า ถ้าเลอศิลป์ยืนกรานล่ะ…