หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 264

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดเมื่อเขาพบว่าพลั่วมันเทอะทะเกินไป

ในขณะที่เขากำลังงุ่นง่านกับมัน เลอศิลป์รู้สึกว่ารษิกากำลังจ้องมองเขาอย่างอ่อนโยน เขาจึงเงยหน้าขึ้น

เมื่อสบตากัน รษิการีบละสายตาจากเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมทำหน้านิ่งเฉย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ แต่ความคับข้องใจที่มีก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหายไปโดยสิ้นเชิง จากนั้นเขาก็หันไปหาเจ้าหน้าที่แล้วพูดว่า “ขอโทษนะครับ ไอ้เจ้านี่มันค่อนข้างใช้งานยากจัง รบกวนคุณใช้มันให้ผมดูหน่อยได้ไหม?”

จริงๆ แล้วเจ้าหน้าที่แอบสังเกตเห็นมาสักพักแล้วว่าเขาใช้ไม่เป็น แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักเมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ดูน่าเกรงขามเพียงใด

เมื่อเลอศิลป์มาขอความช่วยเหลือ เจ้าหน้าที่จึงรีบเข้าไปช่วยสาธิตการใช้งานทันที

แม้แต่เลอศิลป์เอง เขาก็หัวเราะขบขันเมื่อเห็นวิธีการใช้งานจากเจ้าหน้าที่ และนึกย้อนไปว่าก่อนหน้านี้เขาดูตลกแค่ไหน

เมื่อเรียนรู้วิธีการใช้พลั่วที่ถูกต้องแล้ว พวกเขาจึงสามารถเร่งมือในการกลบดินได้อย่างรวดเร็ว

จากนั้น ทั้งห้าคนก็ร่วมกันปลูกต้นกล้าจนเสร็จ

เด็กๆ ทั้งสามคนคุยกับรษิกาเป็นครั้งคราว ในขณะที่เลอศิลป์ได้แต่เฝ้าดูอยู่เงียบๆ จากด้านหลัง

“พวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม?” เจ้าหน้าที่ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นทุกคนกำลังสนุกสนานด้วยกันอยู่

ทั้งรษิกาและเลอศิลป์ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“คุณถามทำไมครับ?” เลอศิลป์ถามคืนก่อนที่รษิกาจะตอบอะไร

นอกจากเขาจะไม่ปฏิเสธคำถามของเจ้าหน้าที่แล้ว เขายังทำให้เจ้าหน้าที่เข้าใจผิดกับคำถามของเขาอีกด้วย!

และแน่นอนว่าเลอศิลป์ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดนั้นอีกเช่นกัน

รษิกาได้สติและตอบกลับเจ้าหน้าที่อย่างเย็นชาว่า “ฉันเกรงว่าคุณจะเข้าใจผิดแล้วค่ะ พวกเราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน เราแค่อยู่กลุ่มเดียวกันเพราะเด็กๆ สนิทกันเฉยๆ”

เจ้าหน้าที่ตกใจคำอธิบายของรษิกา “อ้าว อย่างนั้นหรอกเหรอ? ฉันขอโทษนะคะที่คิดไปเองแบบนั้น ฉันนึกว่าพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะดูพวกคุณเข้ากันได้ดี…”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้เข้าใจผิดไปก็แค่นั้น” รษิกาพูดพลางฝืนยิ้ม

เจ้าหน้าที่พยักหน้าตอบรับ

แววตาของเลอศิลป์เริ่มเศร้าหมอง ในขณะที่เขาจ้องมองรษิกาจากด้านข้าง