หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 744

ในตอนแรก ไอรดาหลบอยู่หลังคติยาเท่านั้น แต่หลังจากที่เธอได้ยินที่อัญชสาพูดถึงการเป็นแม่ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอจ้องมองอัญชสาด้วยความโกรธก่อนจะวิ่งขึ้นไปข้างบนเอง

อัญชสาหน้าซีดลงเมื่อเธอมองดูหญิงสาวจากไป

คติยาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นไอรดาวิ่งหนีไปแล้ว “อารมณ์ของคุณหนูมักจะไม่มั่นคง ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้เธอนะคะ คุณอัญชสา”

อัญชสาส่งยิ้มฝืนๆ ให้คติยาเป็นคำตอบ

ท่ามกลางความหงุดหงิด เธอได้ยินเสียงที่ทางเข้าคฤหาสน์ ต่อจากนั้น เธอเห็นเลอศิลป์เดินกลับเข้ามาในบ้าน

“คุณศศิตาไปแล้วเหรอ? เลอศิลป์” อัญชสาปรับสีหน้าของเธออย่างรวดเร็วก่อนจะจ้องมองคนที่เดินมาจากทางเข้าอย่างน่าสงสาร

หลังจากมองดูเธอแล้ว เลอศิลป์ก็พยักหน้าอย่างไม่แยแสและหันไปหาคติยา “ไอวี่อยู่ไหนฒ”

เขาขอให้คติยาคอยดูแลไอรดาก่อนที่เขาจะออกไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสงสัยว่าลูกสาวของเขาหายไปไหน

คติยาเหลือบมองอัญชสาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะพูดว่า “คุณหนู... คุณหนูไอรดา...กลับห้องของเธอไปแล้วค่ะ”

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว อัญชสาทำอะไรกับไอวี่อีกแล้ว?

“ในเมื่อคุณศศิตาจากไปแล้ว ฉันควร…” อัญชสาจงใจมองเลอศิลป์ด้วยสายตาน่าสงสาร และอยากจะถามว่าเธอควรอยู่หรือไปดี

แทนที่จะมองเธอ เขากลับสั่งคติยา “จัดห้องพักให้คุณอัญชสาที”

คติยาตกใจไปชั่วครู่เนื่องจากเธอไม่คาดคิดว่าเลอศิลป์จะยอมให้อัญชสาอยู่ต่อ แต่เธอก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเขา

เธอทราบถึงท่าทีของไอรดาและเลอศิลป์ที่มีต่ออัญชสา ดังนั้นเธอจึงเตรียมห้องที่อยู่ห่างจากห้องนอนมากที่สุดเพื่อให้อัญชสาได้เข้าพัก

เมื่ออัญชสาได้ยินว่าเธออยู่ต่อได้ ความสุขก็ผุดขึ้นมาในใจเธอขณะที่เธอสัญญาว่า “ฉันสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาค่ะ!”

ความไม่พอใจพาดผ่านดวงตาของอัญชสาอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นห้องที่คติยาเตรียมไว้ให้เธอ ทำไมมันถึงอยู่ห่างจากห้องของเลอศิลป์มากขนาดนี้?

“ห้องพักแขกนี้ทำความสะอาดง่ายกว่าและใหญ่กว่าด้วยค่ะ คุณอัญชสาจะสะดวกกว่ามากถ้าคุณอยู่ที่นี่” คติยาอธิบายด้วยรอยยิ้ม

อัญชสาขอบคุณเธอด้วยรอยยิ้มฝืนๆ

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์กำลังจะออกไปหลังจากที่เขาวางสัมภาระลง เธอก็ตะโกนเรียกเขา “เลอศิลป์!”

เขาหันกลับมามองเธอ

“ฉันพยายามคุยกับไอวี่เมื่อกี้ แต่ดูเหมือนว่าเธอยังคงไม่ชอบฉัน พรุ่งนี้ฉันจะพาไอวีไปช้อปปิ้ง จะได้ซื้อของให้เธอเพื่อชดเชยความผิดพลาดในอดีตได้ไหมคะ?” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสำนึกผิดขณะที่เธอจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง

น่าเสียดายสำหรับเธอที่เลอศิลป์ไม่สะทกสะท้าน “ไม่จำเป็นหรอก ไอวี่ไม่ต้องการอะไรในตอนนี้ คุณควรให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองและกลับบ้านเร็วๆ มากกว่า”

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดเลยสักคำ