หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 936

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ เหงื่อโชกไปทั้งตัว รษิกาก็เลือกใช้โอกาสนี้เรียกพวกเขา “พวกหนูเหงื่อโชกไปหมดแล้วนะ มาพักกันหน่อยเถอะ ไม่งั้นจะเป็นหวัดเอาได้”

ในตอนนั้น เด็กๆ เล่นกันมาจนหนำใจแล้ว พวกเขาจึงขึ้นมาจากน้ำอย่างว่าง่ายเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวเรียก

เบนนี่มีปลาอยู่ในมือ ซึ่งเขาก็ปล่อยมันลงน้ำไปอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะขึ้นจากน้ำ

ส่วนไอรดา เธอรวบรวมก้อนกรวดที่เด็กชายทั้งสองให้เธอมาไว้ในกระโปรงของเธอเพื่อปกป้องกองหินเหล่านั้นขณะที่เดินไปหารษิกา

เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังลำบาก รษิกาก็เดินเข้ามาช่วยเธอ

ฝีเท้าของไอรดาค่อยๆ เบาลงเมื่อน้ำหนักของก้อนกรวดที่ถือมานั้นถ่ายเทออกไปจากตัวเธอ

พอพวกเขามาถึงชายฝั่ง รษิกาก็เอาผ้าเช็ดตัวที่เธอเตรียมมาก่อนหน้านี้ไปเช็ดตัวให้เด็กๆ อย่างเบามือ

เด็กทั้งสามคนห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวและกลับไปยังเต็นท์ พอถึงแล้วไอรดาก็เอาก้อนกรวดเหล่านั้นออกมาตากให้แห้ง

เด็กๆ เลือกก้อนกรวดที่มีสีสันสดใสและมีรูปร่างดีเป็นพิเศษ ซึ่งมันดูสวยงามมากเมื่อแสงแดดอาบไล้พวกมันอยู่

ดังนั้น ไอรดาจึงไม่อาจละสายตาไปจากมันได้เลย

รษิกาลูบหัวเด็กหญิงและลุกขึ้นไปหยิบแก้วน้ำของพวกเขามา

“พวกหนูคงจะหิวน้ำมากหลังจากเล่นมาอย่างนั้น เอ้านี้จ้ะ ดื่มน้ำกันก่อนนะ”

ขณะที่พูด เธอก็ส่งแก้วน้ำของแต่ละคนให้เด็กๆ และพวกเขาก็ดื่มน้ำกันอย่างว่าง่าย

“แม่ครับ” อชิจิบน้ำและคิดว่ารสชาติมันแปลกๆ

เมื่อได้ยินที่ลูกชายพูด รษิกาก็หันมามองเขาด้วยสายตางุนงง

อชิลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับแก้วน้ำในมือ เขาบอกใบ้ให้เธอดูน้ำในแก้ว

เป็นปกติที่จะไม่เห็นอะไรผิดปกติด้วยตาเปล่า

สถานการณ์นั้นทำให้รษิกาขมวดคิ้ว “มีอะไรเหรอลูก?”

สีหน้าของอชิก็งุนงงไม่ต่างจากแม่ของเขาขณะที่มองไปยังเบนนี่และไอรดา

นี่ฉันคิดไปเองหรือว่าน้ำมันมีรสชาติแปลกๆ จริงๆ กันแน่? แต่เบนนี่กับไอรดาดูเหมือนจะคิดว่ามันไม่เป็นอะไร

มันยังคงมีรสชาติแปลกๆ สำหรับเขา

พอเห็นเช่นนั้น รษิกาก็รู้สึกสงสัยมากขึ้น เธอหยิบน้ำขึ้นมาลองจิบดูเอง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอได้พัฒนาประสาทสัมผัสในการชิมรสชาติเพื่อแยกแยะสมุนไพรต่างๆ ที่เป็นยาได้

ดังนั้น แค่จิบไปเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้เธอสังเกตได้ว่าน้ำนั้นมีรสชาติแปลกไป

อันที่จริง เธอค่อนข้างจะคุ้นเคยกับรสชาตินั้น

รษิกาใจหายจนตัวชา และเธอก็รีบมองไปทางเด็กคนอื่นๆ

เบนนี่กับไอรดากำลังดื่มน้ำของตัวเอง โดยไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไปเลย

ด้วยความกังวลว่าเธออาจจะตัดสินผิดพลาดไปและไม่อยากทำให้เด็กๆ กลัวโดยไม่จำเป็น รษิกาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกและยืนอยู่เงียบๆ

เธอมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยว่ามีใครเข้ามาที่นี่ก่อนหน้านี้

ในตอนนั้น ร่องรอยแห่งความลังเลใจก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาเธอ