หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 982

ไม่กี่วันต่อมา รษิกาไม่ได้ไปรับไปส่งเด็กๆ เพราะงานของเธอ

เช่นเดียวกับครั้งก่อน เด็กๆ จะกลับมาบอกเธอว่าไอรดาอารมณ์เสียแค่ไหนที่ไม่ได้เจอเธอ

แม้ว่ารษิกาจะเสียใจทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

เย็นวันหนึ่ง เด็กๆ รอพ่อแม่มารับหลังเลิกเรียนตามปกติ

ไอรดาจ้องมองเด็กชายทั้งสอง

โดยไม่จำเป็นต้องให้เธอพูด เด็กๆ ก็รู้ว่าเธอจะพูดอะไร

คำถามของเธอคงไม่มีใครอื่นนอกจากเมื่อแม่ของพวกเขาจะมา

การที่ไอรดาชะเง้อคอรอคอยอย่างต่อเนื่องตลอดสองสามวันที่ผ่านมาทำให้ใบหน้าของพวกเขาเศร้าซึมได้ถึงขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ถ้าแม่ไม่อนุญาต

ไม่นานหลังจากนั้น ลิสาก็ปรากฏตัวในแถวของผู้ปกครอง

ไอรดามองออกไปด้วยความผิดหวัง

อชิและเบนนี่ไม่ได้ออกไปทันที พวกเขารอจนกระทั่งรถของเลอศิลป์ปรากฏขึ้นก่อนจะออกเดินทางพร้อมกับลิสา

“พ่อคะ” ไอรดาร้องออกมาอย่างเศร้าสร้อยขณะที่เธอเห็นพ่อของเธอเดินเข้ามาใกล้

เลอศิลป์เดินช้าๆ เข้าไปหาเธอ ในขณะนั้นเขาก็กวาดตาไปรอบๆ ตัวไอรดา

ดูเหมือนจะรู้ว่าพ่อของเธอกำลังมองหาอะไรอยู่ ไอรดาพึมพำ “คุณลิสามารับอชิและเบนนี่ค่ะ”

เลอศิลป์เลิกมองไปรอบๆ และยืนต่อหน้าเด็กน้อยโดยไม่พูดอะไรอีกขณะเขาจับมือเธอไว้

หลังจากทักทายครูพิมพ์รภาแล้ว เลอศิลป์ก็พาไอรดาขึ้นรถ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่เลอศิลป์จับมือของไอรดา แต่คราวนี้มีบางอย่างแปลกๆ ไป “พ่อคะ มือพ่อร้อนจัง”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและปล่อยมือเธอเงียบๆ ก่อนที่จะเดินตามหลังเธอแทน

ไอรดาไม่ได้สนใจเรื่องนั้น และเธอก็ปีนขึ้นไปบนรถ

เลอศิลป์สตาร์ทเครื่องรถ

ภาพที่เธอเห็นคือใบหน้าที่ซีดเซียวของเลอศิลป์

เมื่อเห็นความกังวลในดวงตาของไอรดา เลอศิลป์ก็ลูบหัวเธอเบาๆ เพื่อปลอบใจ "พ่อไม่เป็นไร อาจจะแค่เป็นหวัดก็ได้”

เขารู้สึกอ่อนแอตลอดทั้งวัน และเด็กหญิงก็บอกให้รู้ว่าฝ่ามือของเขาร้อนแค่ไหนก่อนหน้านี้

คงเป็นเพราะว่าฉันเป็นหวัดแล้วล่ะ

เลอศิลป์ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขามีสุขภาพแข็งแรงอย่างกับม้ามาโดยตลอด นี่เป็นเพียงไข้หวัด เขาแน่ใจว่าเขาจะหายดีหลังจากพักผ่อนในคืนนี้

อย่างไรก็ตาม ไอรดากลับเป็นกังวล

เธอไม่เคยเห็นพ่อของเธออ่อนแอขนาดนี้มาก่อน

“เข้าบ้านกันลูก”

ด้วยกลัวว่าไวรัสจะแพร่ใส่เธอ เลอศิลป์จึงไม่จับมือเด็กน้อยอีก

ไอรดาจ้องแผ่นหลังพ่อของเธอ ขณะที่ความกังวลเข้าครอบงำเธอ