คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1031

โทมัสสะดุ้งแต่ทว่าความตื่นเต้นก็ตามมา

“เยี่ยม ฉันอดทนต่ออารมณ์ของเขามาตั้งหลายปี เวรเอ๊ย ฉันทนมานานแล้ว ว่าแต่คุณชายสโนว์กับฌอนเป็นเพื่อนสนิทกัน คุณชายสโนว์จะทําให้ฉันลําบากในภายหลังหรือเปล่า?”

เขาหายไปซ่อนตัวอยู่นานและเพิ่งจะออกมาเมื่อสองวันก่อน ถ้าเขาทําให้ร็อดนีย์ขุ่นเคืองอีกครั้งเขาอาจต้องเผชิญกับผลที่ตามมาจริงๆ

“อย่าโง่น่า ฌอนมักใช้อำนาจอวดเบ่งมากเหลือเกินซึ่งเขาคงทําผู้คนมากมายขุ่นเคืองอยู่แล้วล่ะ บางทีนายไม่จําเป็นต้องทํามันด้วยตัวเองก็ได้ แค่ขยับปากพูด นายก็จะมีคนมาสั่งสอนเขาแทนเองแหละ” ซาร่าเตือนเขา

โทมัสเข้าใจทันที “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

เขารู้ดีเชียวล่ะว่าทั่วทั้งแคนเบอร์ร่าใครบ้างที่ไม่พอใจฌอน

โทมัสเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาได้แล้วก็โทรหาหมายเลขหนึ่ง “ไซมอน ตอนนี้นายอยู่ไหน?”

…

23:00 น.

ฌอนวางเงินปึกหนึ่งไว้อย่างเมามายก่อนที่เขาจะเดินเซออกจากบาร์ไป

ด้วยความมึนดูเหมือนว่าเขาได้ไปชนเข้ากับใครบางคน

คนผู้นั้นผลักเขาอย่างแรง แล้วฌอนผู้ซึ่งขาเซปัดไปมาก็ล้มลงไปในแอ่งโคลนบนพื้น

“ฮ่าฮ่า ดูสิ นี่คือฌอนที่ครั้งหนึ่งเคยหยิ่งผยอง ในตอนนั้นคุณชายฮิลล์โอหังเหลือเกิน เขามักจะไม่ใส่ใจเวลาที่เราคุยกับเขา ทั้งที่ทุกคนวัยเดียวกันทั้งนั้นแต่เขามักจะมองดูถูกเราเสมอ” คุณชายเคลลี่ชี้ไปที่ฌอนและหัวเราะเยาะเย้ย

ลูกน้องที่เดินตามข้างหลังเขาพากันหัวเราะไปด้วย

“ไซมอน ตอนนี้ตระกูลฮิลล์อยู่ในสถานะลำบาก ฌอนเทียบคุณไม่ติดเลย” มีคนเอ่ยสอพลอเขา

“ถูกต้อง ฉันเคยคิดว่าชาตินี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้สั่งสอนหมอนี่ซะแล้ว”

คุณชายเคลลี่ก้าวขึ้นเหยียบบนหน้าอกฌอน พร้อมใบหน้าอวดดี “ฌอน แกยังจําได้อยู่ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

“ไปให้พ้น” ฌอนพูดทั้งอ้าปากหอบหายใจ

ไม่เพียงแต่สมองของเขารู้สึกมึนชาจากอาการเมาแต่ทว่าเขายังมองเห็นเป็นภาพซ้อนอีกด้วย

“ฮ่าฮ่า แกไม่รู้จักฉันเรอะแต่ฉันจําแกได้นะ” คุณชายเคลลี่กัดฟันพูดลอดไรฟันว่า "ตอนนั้นแกหักขาฉันบนเรือยอทช์ไงล่ะ"

ฌอนส่ายหัวอย่างแรงจนเจ็บ เขาไม่รู้ว่าคนผู้นั้นกำลังพูดอะไรอยู่

“คุณชายฮิลล์ แกน่ะหลงลืมไปเพราะแกเป็นคนธุระยุ่ง ไม่เป็นไร ให้ฉันเตือนแกถึงเรื่องนั้นก็ได้ สามปีที่แล้ว เราไม่ได้ทําอะไรเลยนอกจากดูแคทเธอรีนเต้นและแต๊ะอั๋งเธอนิด ๆ หน่อย ๆ บนเรือยอร์ชของร็อดนีย์ แกอวดดีมากจนให้คนมาทำขาพวกเราหัก แกยังบอกด้วยว่าถ้าใครขืนกล้าเปิดโปงเรื่องนี้แกจะทําให้ทั้งตระกูลของเราหายสาบสูญไปซะ”

คุณชายเคลลี่ขยี้เท้าของเขาบนหน้าอกของฌอนแรงขึ้น “ตอนนั้นแกอวดดีเหลือเกิน แกต้องไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง ฉันเก็บงำความโกรธนั้นมาสองสามปีแล้ว วันนี้ฉันจะตอบแทนแกในแบบเดียวกับที่แกทำขาฉันหักเมื่อสามปีก่อน”

หลังจากพูดแล้วเขาก็เหยียบบนกระดูกสะบ้าหัวเข่าของฌอนอย่างแรง

ฌอนเจ็บจนหน้าซีด ถึงแม้เขาเมาแต่เขาก็ยังสลัดเหวี่ยงคุณชายเคลลี่ออกไปตามสัญชาตญาณ

คุณชายเคลลี่ที่ถึงกับเสียการทรงตัวโกรธมาก เขาโบกมือเรียก “พวกแกจัดการที คืนนี้ฉันต้องซัดมันให้ถึงขั้นพิการไปเลย”

เขานําสมุนมากกว่าสิบคนเข้ามารุมล้อมฌอนในทันที

ฌอนเมาอยู่เขาจึงมองเห็นได้ไม่ชัดนักในเสี้ยววินาทีเขาก็ถูกเตะลงไปกองกับพื้นแล้วคนนับสิบก็เข้ามารุมซ้อมเขา

ในตอนแรกเขาก็ยังสามารถต่อสู้กลับได้

หลังจากนั้นด้วยเหตุผลบางอย่างเขาก็ไม่อยากขยับอีกต่อไป เขาแค่ปล่อยให้พวกนั้นรุมกระหน่ำทุบตีไป

พวกนั้นทุบตีเขาได้ตามที่ต้องการเลยในเมื่อยังไงซะชีวิตของเขาก็ไร้ความหมายอยู่แล้ว

เมื่อคิดย้อนไปเขาถูกซาร่าตุ๋นจนเปื่อย เห็นได้ชัดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยการหลอกลวง และเป็น

เมื่อแคทเธอรีนเห็นผู้ชายในเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้กําลังหยิบแท่งเหล็กจะมาตีขาของฌอน เธอก็เดินเข้าไปเตะชายผู้นั้นออกไปทันที

"เธอคงอยากตายสินะ" ชายในเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้เงยหน้าขึ้น ทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นแคทเธอรีน เขาก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย “เธอน่ะเองแคทเธอรีน โจนส์ ฉันได้ยินมาว่าเธอแต่งงานแล้ว แต่เธอยังรีบมาถึงนี่เพื่อช่วยฌอน

อยู่อีก เธอไม่ได้เล่นชู้กับฌอนใช่ไหม?”

"คุณเป็นใครกัน?" แคทเธอรีนคิดอยู่ว่าคนผู้นั้นดูคุ้นเคยเหมือนเธอเคยเห็นเขาที่ไหนสักแห่งมาก่อน

"เธอจําฉันไม่ได้เหรอ?" ผู้ชายคนนั้นเกาคอและยิ้มแยกเขี้ยว “เมื่อสามปีก่อน บนเรือยอร์ชของร็อดนีย์ เธอเต้นต่อหน้าเราไงล่ะ แหมทั้งหน้าทั้งหุ่นนั้น จนถึงทุกวันนี้ฉันยังไม่เคยลืมมันเลย ฉันยังให้รางวัลเธอตั้ง 1000 ดอลลาร์แน่ะ”

"แกน่ะเอง!” แคทเธอรีนย้อนนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้ทันทีและใบหน้าสวยของเธอก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจ

ในปีนั้น เธอเพิ่งมาถึงแคนเบอร์ราและต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแสนสาหัสกับบรรดาคุณชายพวกนั้น

“ฮ่าในที่สุดเธอก็จําได้ นามสกุลของฉันคือเคลลี่ และฉันชื่อไซม่อน ไซม่อน เคลลี่” ขณะที่ไซม่อนยิ้ม การแสดงออกของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว “เนื่องจากเธอเป็นลูกสาวของโจเอลก็ควรรีบออกไปซะไม่งั้นอย่ามาโทษฉันที่ทำหยาบคายล่ะ”

"คุณจะหยาบคายแบบไหนเหรอ?" แคทเธอรีนหัวเราะ “คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? ในบรรดาตระกูลที่ร่ำรวยของแคนเบอร์รา ตระกูลเคลลี่น่ะอยู่รั้งท้ายในการจัดอันดับแต่คุณยังกล้าพูดด้วยความเย่อหยิ่งแบบนั้นต่อหน้าฉันอีก ในสายตาฉันแล้วคุณน่ะไม่มีค่าอะไรเลย”

การแสดงออกของไซม่อนเปลี่ยนไป “ก็ได้หากเธออยากทำให้มันยาก อย่ามาโทษที่ฉันหยาบคาย”

พอเขาโบกมือ คนมากกว่าสิบกรูกันมาหัอมล้อมพวกเขาไว้

แคทเธอรีนกําหมัดแน่นและต่อสู้ชนะพวกนั้นทุกคนโดยการเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ที

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ผิดคาด ไซม่อนจึงหันหลังกลับพยายามจะหนี

แคทเธอรีนกลิ้งท่อนเหล็กข้างใต้ตัวเธอแล้วใช้เท้าเตะมันขึ้นมาแล้วคว้าไว้ จากนั้นเธอก็ขว้างมันไปที่หลังของไซม่อน

ไซม่อนล้มลงหน้ากระแทก แคทเธอรีนหัวเราะขณะที่เธอเดินเข้าไปหา “อันที่จริง ฉันเกือบจะลืมแกไปแล้วนะ แต่เมื่อกี้แกเพิ่งเตือนฉันเอง เรื่องสามปีก่อนที่แกลวนลามฉันน่ะ”