คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1036

เวสลีย์สตาร์ทรถด้วยสีหน้าโกรธจนบูดเบี้ยว ระหว่างทางเขาโทรหาเรจิน่า “ไปรอผมที่ห้องชุดในสํานักงาน ด้วย"

เขาอยากได้ผู้หญิงสักคน ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงทนอดกลั้นความรู้สึกโกรธที่อยู่ในใจไม่ไหว

เมื่อเขาใกล้ถึงอาคารสำนักงานบริษัท โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกแล้ว

“ประธานลียงส์ คุณกำลังถูกโลแกนติดตาม”

โลแกนเหรอ?

เวสลีย์ตกใจมาก “เขาตามฉันมานานแค่ไหนแล้ว?

“ตั้งแต่คุณออกจากฮัดสัน คอร์ปอเรชั่น เขาระวังตัวมาก ถ้าเราไม่ได้ส่งคนไปสังเกตเขากับออสตินไว้ตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ทันสังเกตเห็นหรอก”

"ผมเข้าใจแล้ว" เวสลีย์กํามือบนโทรศัพท์แน่น แล้วจากนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา

โลแกนเชื่อฟังแคทเธอรีนคนเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่าแคทเธอรีนได้ขอให้โลแกนมาตามสืบเขา

เธอสงสัยอะไรบางอย่างเหรอ?

ไม่มีเหตุผลเลย เวสลีย์ระมัดระวังตัวแจมาโดยตลอด แล้วมันผิดพลาดตรงไหน?

ดูท่าว่าความสําคัญสูงสุดของเขาคือการขจัดข้อสงสัยที่เธอมีต่อเขา เขาจึงโทรหาเรจิน่าอีกที “เธอไม่ต้องไปที่สํานักงานนั่นแล้วและช่วงนี้ก็ไม่ต้องมารอฉันด้วยล่ะ แคทเธอรีนเริ่มสงสัยบางอย่างแล้ว”

เรจิน่าอดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า “ประธานลียงส์คะเธออยากสงสัยอะไรก็ตามใจเธอสิคะ เธอทำอะไรไม่ได้อยู่ดีตราบใดที่คุณยังไม่ได้หย่า”

"เธอนี่รู้อะไรบ้างไหมเนี่ย?" เวสลีย์ตําหนิเธออย่างรุนแรง

“ด้วยสถานะตอนนี้ของคุณ คุณไม่จําเป็นต้องทําอย่างนั้นจริง ๆ นะ”

"ตอนนี้ฉันมีสถานะอะไรกันล่ะ?" เวสลีย์หัวเราะเยาะ "ก็แค่หมาของเมสัน"

ในฐานะเลขานุการของเขาเรจิน่าเข้าใจสถานะนั้นดี แต่หลังจากได้ยินคําพูดของเขาเธอก็อดไม่ได้ที่จะพึมพํากับตัวเอง ตอนนี้เมสันเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดของออสเตรเลีย ดังนั้นการเป็นลูกน้องของเมสันหมายความว่า

เธอมองเบอร์ที่กำลังโทรมา ในที่สุดเธอก็รับสายอย่างเชื่องช้า "มีอะไรเหรอ..."

“อะแฮ่ม" เสียงกระแอมไอมาจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ แต่เธอยังไม่ได้ยินใครพูดอยู่พักหนึ่ง

“ฌอน ฉันจะวางสายนะถ้าคุณไม่พูด” ทันทีที่แคทเธอรีนพูดจบประโยค เสียงทุ้มลึกของฌอนจากอีกฝั่งก็ดังขึ้นมาในที่สุด

“ขอบคุณนะครับที่ไปส่งผมกลับบ้านเมื่อคืนนี้ และ...ทายาให้ผม”

น้ำเสียงของเขาเขินอายราวกับว่าเขาเป็นเด็กชายตัวน้อยแตกต่างจากฌอนที่แคทเธอรีนรู้จักอย่างสิ้นเชิงและมันก็รู้สึกแปลก ๆ

“โอ้โห อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันก็แค่เห็นคนต่อสู้กันอยู่ริมถนนตอนฉันขับรถผ่านเมื่อคืน ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นคุณจนกระทั่งฉันเห็นคุณนอนแอ้งแม้งอยู่ในโคลน คุณดูน่าสมเพชทีเดียวดังนั้นฉันจึงช่วยส่งคุณกลับ”

แคทเธอรีนหลีกเลี่ยงการสานต่อความสัมพันธ์ใด ๆ กับเขา “เมื่อคืนต่อให้เป็นคนแปลกหน้า ฉันก็คงทําแบบนั้นเหมือนกัน”

ฌอนรู้สึกขมขื่นเหลือเกินเมื่อได้ยินเช่นนั้น โชคดีที่เขาไม่ได้แบกความหวังไว้มากมายตั้งแต่แรก ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าคิดถึงอนาคตด้วยเช่นกัน