คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1038

“ตอนนี้อาการของผมดีขึ้นแล้วครับ แต่ว่าช่วงนี้... จู่ ๆ ผมก็เกิดรู้ตัวขึ้นมาว่าถึงผมจะลืมหลายสิ่งหลายอย่างจากอดีตไป แต่สิ่งที่ผมลืมมากที่สุดก็คือความทรงจําที่มีกับอดีตภรรยาของผมครับ

“ผมมักคิดมาตลอดว่าในอดีตผมไม่รักเธอ ทั้งหมดเกี่ยวกับเธอที่ผมจําได้ล้วนเป็นเรื่องราวแย่ ๆ ผมเกลียดเธอมากแต่ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลักฐานซึ่งพิสูจน์ได้ว่าในอดีตผมอาจมีใจกับเธอก็ได้แต่ผมก็ไม่รู้ทําไมผมจําไม่ได้ว่าผมเคยมีใจห่วงใยเธอรวมถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเธอด้วยครับ”

ฌอนพึมพํา “ผมเคยเกลียดการไปสถานที่ต่าง ๆ อย่างเช่นร้านเคเอฟซีแต่เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินจากเพื่อนผมว่าผมเคยไปที่นั่นกับแคทเธอรีนมาก่อน แล้วผมยังถึงกับลงมือแก้แค้นแทนเธอจนทำหลายคนขุ่นเคืองด้วย ผมใช้เงินมหาศาลซื้อสร้อยคอเพชรที่มีความหมายล้ำค่าราคาแพงให้เธออีกด้วยครับ”

คิ้วของศาสตราจารย์ลินคอล์นขมวดย่น เขาใช้ความคิดอย่างหนัก “คุณจําอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลยเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงครับ อย่างอื่นที่ผมจําไม่ได้ก็มี นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ในตอนนั้น ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมสังเกตว่าหลายอย่างที่ผมลืมไปนั้นดูเหมือน... เกี่ยวข้องกับเธอเป็นส่วนใหญ่ ผมถึงว่า... มันแปลกมากครับ ถ้าผมเคยห่วงใยเธอมาก่อนจริง แล้วทําไมผมถึงได้เกลียดเธอเอามากเลยหลังจากนั้นล่ะ? นอกจากนี้ความทรงจําต่าง ๆ ที่ผมเกลียดชังต่อเธอก็ยังอยู่ครบ จนกระทั่งเร็ว ๆ นี้จู่ ๆ ผมก็ตระหนักได้ว่าความทรงจําต่าง ๆ มากมายของผมกับเธอก็หายไปครับ”

ฌอนสับสน เอาจริงเขาไม่เข้าใจว่าในหัวของเขามันวกไปวนมายังไงแน่

“ผมขอโทษครับศาสตราจารย์ลินคอล์น วิธีที่ผมพูดอาจจะทำให้คุณเข้าใจยากไปหน่อย พูดตามตรงอันที่จริงผมก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนั้นกับตัวเองได้อย่างไรด้วยเช่นกันครับ”

ศาสตราจารย์ลินคอล์นพยักหน้า จากนั้นเขาก็หยิบปากกาออกมาแล้วลากเส้นบนกระดาษแผ่นหนึ่ง “เส้นนี้แสดงสถานะปัจจุบันของคุณ ช่องว่างระหว่างกันคือบรรดาความทรงจําต่าง ๆ ที่คุณได้ลืมไปแล้ว”

"ใช่เลยครับ" ฌอนพยักหน้า

ศาสตราจารย์ลินคอล์นขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้ คุณเคยรู้สึกว่าความทรงจำคุณมีบางอย่างผิดเพี้ยนไหมครับ? หรือว่าคุณเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อเร็ว ๆ นี้?”

ฌอนตกตะลึงเขาส่ายหัว “คุณหมอที่ผมเคยไปรักษาบอกว่าผมมีอาการป่วยทางจิตทำนองนี้ ย้อนไปตอนนั้น ผมเอ่อ... หมอบอกว่าผมคล้ายพวกผู้ป่วยสูงอายุที่เป็นโรคสมองเสื่อมตามวัย ถ้าผมไม่ได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด ผมอาจจะสภาพเสื่อมถอยลงจนเป็นปัญญาอ่อนหรือเป็นเด็กไปเลยครับ”

ฌอนตกใจมาก

นั่นก็จริงเขาได้ลืมเลือนไปมากมายหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ทว่าในสมองของเขานั้นบรรดาความทรงจําต่าง ๆ ที่เขามีกับแคทเธอรีนในอดีตยังคงเป็นเส้นที่สมบูรณ์แบบอยู่ราวกับว่าเขาไม่เคยลืมอะไรไปเลย

ร่างสูงของเขาเริ่มสั่นเทิ้ม “ศาสตราจารย์ลินคอล์น ผม...ผมกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันครับ? มันเป็นเพราะอาการป่วยของผมหรือเปล่า?”

“สถานการณ์ทำนองนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความเจ็บป่วยของคุณครับ” ศาสตราจารย์ลินคอล์นส่ายหัวและจิบกาแฟก่อนเอ่ยต่อไปว่า “บางทีเส้นตรงของความทรงจําที่คุณคิดไม่ได้สมบูรณ์จริง ๆ นะครับ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมีใครบางคนได้วาดเส้นตรงเส้นหนึ่งเอาให้คุณไงครับ คุณรู้จักพวกหุ่นยนต์ต่างๆ ไหมครับ? กับพวกมันนั้นคุณสามารถลบโปรแกรมต่าง ๆ ของมันและป้อนข้อมูลต่าง ๆ ได้ตามที่คุณต้องการได้ เช่นว่าคุณควรจะเชื่อฟังใครและควรจะชอบใครประมาณนั้น”

ฌอนตะลึงพรึงเพริด